ZAPROTESTUJMY PRZECIWKO 18 page

20.00, Kanał 2: Nowe przygody Ellery'ego Queena, George Nader, Les Tremayne.

„Tak bogata, tak piękna, tak martwa”. Perfidny makler (Whit Bissell) prześladuje dziedziczkę

wielkiej fortuny (Eva Gabor). Ellery i jego ojciec prowadzą śledztwo.

Włożyłem „TV Guide” do torby razem z całą resztą - właściwie tylko na szczęście -

po czym wysiadłem, zamknąłem wóz i poszedłem na Wyemore Lane. Minąłem kilka mam i

tatusiów zbierających cukierki razem z dziećmi za małymi, by puścić je same. Wydrążone

dynie szczerzyły się radośnie z wielu ganków, para wypchanych kukieł w słomkowych

kapeluszach patrzyła na mnie pustym wzrokiem.

Szedłem wzdłuż Wyemore Lane środkiem chodnika, jakbym miał wszelkie prawo tam

być. Kiedy z naprzeciwka nadciągnął ojciec prowadzący za rękę córeczkę w dyndających

cygańskich kolczykach, jaskrawoczerwonej szmince mamusi i wielkich czarnych

plastikowych uszach nałożonych na kędzierzawą perukę, uniosłem lekko kapelusz przed

tatusiem i nachyliłem się do dziecka, które jak ja niosło papierową torbę.

- Kimże ty jesteś, słonko?

- Annette Funiciello - wyjaśniła. - To najładniejsza Myszkieterka.

- A ty jesteś tak ładna jak ona - odparłem. - No i...? Co się mówi?

Wyglądała na zaskoczoną, więc jej ojciec schylił się i szepnął jej coś na ucho.

Rozpromieniła się.

- Cukierek albo psikus!

- No właśnie - przytaknąłem. - Ale dziś żadnych psikusów. - Oprócz tego, który

miałem nadzieję spłatać człowiekowi z młotkiem.

Wyjąłem z torby paydaya (musiałem wygrzebać go spod rewolweru) i podałem jej.

Otworzyła swoją torbę i wrzuciła do niej baton. Byłem tylko facetem z ulicy, zupełnie obcym

człowiekiem w mieście, którym niedawno wstrząsnęła fala straszliwych zbrodni, ale na

twarzach ojca i córki widziałem tę samą dziecinną ufność. Cukierki zaprawione LSD były

odległą przyszłością - podobnie jak ostrzeżenie NIE UŻYWAĆ, JEŚLI PLOMBA JEST

ZERWANA.

Ojciec znów coś szepnął do małej.

- Dziękuję - powiedziała Annette Funiciello.

- Bardzo proszę. - Mrugnąłem do ojca. - Życzę państwu miłego wieczoru.

- Jutro pewnie będzie ją brzuch bolał - rzekł, ale się uśmiechnął. - Chodź, kotku.

- Jestem Annette! - obruszyła się.

- Przepraszam, przepraszam. Chodź, Annette. - Uśmiechnął się do mnie, uchylił

kapelusza i ruszyli na dalsze łowy.

Poszedłem w stronę domu pod 202, nie za szybko. Pogwizdywałbym, gdyby moje usta

nie były tak suche. Na podjeździe zaryzykowałem szybki rzut oka wkoło. Zobaczyłem kilku

łowców smakołyków po drugiej stronie ulicy, ale nikogo, kto zwracałby na mnie najmniejszą

uwagę. Doskonale. Żwawo wmaszerowałem na podjazd. Kiedy znalazłem się za domem,

wydałem westchnienie ulgi tak głębokie, że zdawało się wypływać z moich pięt. Zająłem

stanowisko w prawym kącie podwórka, bezpiecznie schowany między garażem a

żywopłotem. Tak mi się przynajmniej wydawało.

Zajrzałem na podwórko Dunningów. Rowery zniknęły. Wciąż leżała tam większość

zabawek - dziecięcy łuk i kilka strzał z przyssawkami, kij baseballowy z uchwytem

owiniętym taśmą izolacyjną, zielone koło hula-hoop - ale wiatrówki Daisy nie było. Harry

zaniósł ją do domu. Zamierzał wziąć ją ze sobą, kiedy pójdzie zbierać cukierki w przebraniu

Buffalo Boba.

Czy Tugga już się do niego o to przyczepił? Czy jego matka już powiedziała: „Weź ją,

jeśli chcesz, Harry, to nie jest prawdziwa strzelba”? Jeżeli nie, wkrótce to zrobią. Ich kwestie

już zostały napisane. Chwycił mnie skurcz żołądka, tym razem nie od

dwudziestoczterogodzinnej grypy żołądkowej, która krążyła po mieście, lecz dlatego, że

dogłębne zrozumienie - takie, które czuje się w trzewiach - wreszcie przyszło w całej swojej

gołodupnej chwale. To stanie się naprawdę. Ba, to już się działo. Spektakl się zaczął.

Zerknąłem na zegarek. Wydawało mi się, że zostawiłem samochód na przykościelnym

parkingu godzinę temu, ale była dopiero za piętnaście szósta. W domu Dunningów rodzina

zapewne siadała do kolacji... choć o ile znałem dzieci, to te mniejsze z podniecenia ledwo

mogły jeść, a Ellen już miała na sobie kostium księżniczki Summerfall Winterspring. Ani

chybi przebrała się zaraz po powrocie ze szkoły i doprowadzała mamę do szału prośbami o

pomoc w nałożeniu barw wojennych.

Usiadłem oparty plecami o tylną ścianę garażu, wygrzebałem z torby paydaya.

Podniosłem go do oczu i pomyślałem o biednym starym J. Alfredzie Prufrocku. Niewiele nas

różniło, choć ja nie byłem pewien, czy ośmielę się zjeść batona, nie brzoskwinię. Z drugiej

strony, miałem sporo do zrobienia w ciągu najbliższych mniej więcej trzech godzin, a mój

żołądek był burczącą pustką.

Chrzanić to, pomyślałem i otworzyłem batona. Był przepyszny - słodki, słony,

ciągnący się. Pożarłem większą jego część w dwu kęsach. Już szykowałem się, by wrzucić do

ust resztę (i zastanawiałem się, dlaczego, na Boga, nie wziąłem kanapki i butelki coli), kiedy

kątem lewego oka zobaczyłem ruch. Zacząłem się odwracać, sięgając do torby po kolta, ale

było za późno. Coś zimnego i ostrego wbiło się w zagłębienie w mojej lewej skroni.

- Wyjmij rękę z torby.

Od razu poznałem ten głos. „Prędzej świniaka z uśmiechem pocałuję”, powiedział

jego właściciel, kiedy spytałem, czy on albo jego znajomi znają niejakiego Dunninga.

Powiedział też, że w Derry jest pełno Dunningów - co sam niedługo potem osobiście

potwierdziłem - ale domyślał się od początku, o którego mi chodziło, nie? I oto miałem

dowód.

Czubek ostrza wbił się nieco głębiej i poczułem, że po moim policzku ścieka strużka

krwi. Była ciepła na mojej chłodnej skórze. Prawie gorąca.

- Wyjmij ją, już, koleżko. Chyba wiem, co tam masz, i jeśli zaraz nie pokażesz mi

pustej ręki, na Halloween zamiast cukierka dostaniesz osiemnaście cali japońskiej stali. Ostra

jest, wierz mi. Przebije ci łeb na wylot.

Wyjąłem z torby dłoń - pustą - i odwróciłem się do Bezszelkowego. Tłuste kosmyki

opadały mu na uszy i czoło. Ciemne oczy pływały w jego bladej, nieogolonej twarzy.

Ogarnęło mnie rozczarowanie tak głębokie, że prawie przechodziło w rozpacz. Prawie... ale

nie całkiem. Nawet gdybym miał to przypłacić życiem, pomyślałem znowu. Nawet wtedy.

- W torbie są tylko batony - powiedziałem spokojnie. - Jeśli chce się pan poczęstować,

panie Turcotte, wystarczy poprosić. Dam panu jednego.

Zanim mogłem sięgnąć do środka, złapał torbę ręką nietrzymającą broni, którą okazał

się bagnet. Nie wiedziałem, czy japoński, ale na podstawie tego, jak błyszczał w gasnącym

świetle zmierzchu, skłonny byłem uwierzyć, że rzeczywiście jest ostry.

Wygrzebał z torby mój rewolwer.

- Tylko batony, hę? To mi na baton nie wygląda, panie Amberson.

- Jest mi potrzebny.

- Taa, a duszom w piekle potrzebna jest zimna woda, ale jej nie dostają.

- Ciszej - powiedziałem.

Zatknął mojego kolta za pas - tak jak sam zamierzałem to zrobić, kiedy przebiję się

przez żywopłot na podwórko Dunningów - po czym dźgnął bagnetem w stronę moich oczu.

Trzeba było wysiłku woli, żeby się nie uchylić.

- Nie mów mi, co mam... - Zachwiał się. Potarł się po brzuchu, potem po piersi i

szorstkiej od zarostu kolumnie szyi, jakby coś mu tam utkwiło. Kiedy przełknął ślinę,

usłyszałem pyknięcie w jego gardle.

- Panie Turcotte? Dobrze się pan czuje?

- Skąd wiesz, jak się nazywam? - Nie czekał na odpowiedź. - Od Pete'a, prawda?

Barmana z Dolara. On ci powiedział.

- Tak. A teraz ja mam do pana pytanie. Od kiedy pan mnie śledzi? I dlaczego?

Uśmiechnął się niewesoło, odsłaniając dwie szczerby.

- To dwa pytania.

- Niech pan odpowie.

- Zachowujesz się, jakbyś... - Znów się skrzywił, przełknął ślinę i oparł się o tylną

ścianę garażu. - Jakbyś ty tu rządził.

Przyjrzałem się bladej, zbolałej twarzy Turcotte'a. Pan Keene może i był bydlakiem z

lekką skłonnością do sadyzmu, ale diagnostą wydawał się niezłym. W końcu kto wie lepiej od

lokalnego aptekarza, co po mieście krąży? Byłem prawie pewien, że nie będę potrzebował

reszty kaopectate, ale Billowi Turcotte'owi ten specyfik mógł się przydać. Nie wspominając o

pieluchomajtkach, kiedy bakcyl naprawdę weźmie się do rzeczy.

To albo bardzo dobrze, albo bardzo źle, pomyślałem. E tam, gówno prawda. Nie było

w tym nic dobrego.

Nieważne. Zmuś go, żeby dalej mówił. A jak zacznie rzygać - o ile wcześniej nie

poderżnie ci gardła albo nie zastrzeli cię z twojej własnej broni - rzuć się na niego.

- Niechże pan odpowie - nalegałem. - Chyba mam prawo wiedzieć skoro nic panu nie

zrobiłem.

- To jemu zamierzasz coś zrobić, tak myślę. Cała ta gadka o nieruchomościach, którą

wciskasz ludziom w mieście... jeden wielki pic. Przyjechałeś tu, żeby znaleźć jego. - Wskazał

ruchem głowy dom po drugiej stronie żywopłotu. - Wiedziałem to, jak tylko jego nazwisko

padło z twoich ust.

- Jakim cudem? Sam pan mówił, że w mieście jest pełno Dunningów.

- Taa, ale mnie obchodzi tylko jeden. - Podniósł dłoń z bagnetem i rękawem otarł pot z

czoła. Myślę, że już wtedy mogłem sobie z nim poradzić, ale bałem się, że odgłosy

szamotaniny zwróciłyby czyjąś uwagę. A gdyby kolt wypalił, zapewne to ja dostałbym kulkę.

Poza tym byłem ciekaw.

- Musiał panu kiedyś oddać nielichą przysługę, skoro robi pan za jego anioła stróża -

powiedziałem.

Szczeknął pozbawionym wesołości śmiechem.

- Niezłe, niezłe, koleżko, ale w pewnym sensie prawdziwe. Chyba faktycznie

poniekąd jestem jego aniołem stróżem. Na razie.

- Jak to?

- Tak to, że on jest mój, Amberson. Ten sukinsyn zabił moją młodszą siostrę i jeśli

ktoś wsadzi mu kulkę... albo nóż... - podniósł bagnet na wysokość swojej bladej, zaciętej

twarzy - ...to tylko ja.

Patrzyłem na niego z otwartymi ustami. Gdzieś daleko gruchnęła seria trzasków - jakiś

łobuziak odpalił sznur petard. Witcham Street rozbrzmiewała okrzykami dzieci. Tutaj jednak

byliśmy tylko my dwaj. Christy i jej znajomi alkoholicy nazywali siebie Przyjaciółmi Billa;

my byliśmy Wrogami Franka. Idealnie dobrany zespół, można by rzec... tyle że Bill Turcotte,

Bezszelkowy, nie wyglądał na miłośnika pracy zespołowej.

- Ty... - Urwałem i pokręciłem głową. - Opowiedz mi.

- Jeśli jesteś choć w połowie tak bystry, jak ci się wydaje, sam powinieneś do tego

dojść. A może Chazzy nie dość ci powiedział?

Z początku nie załapałem. A potem wszystko stało się jasne. Niski człowiek z syreną

na przedramieniu i twarzą wesołej wiewiórki. Tylko że ta twarz nie wyglądała tak wesoło,

kiedy Frank Dunning klepnął go w plecy i powiedział, żeby nie pchał nosa, gdzie nie trzeba,

bo ma za długi i go sobie ubrudzi. Wcześniej, w czasie gdy Frank opowiadał dowcipy przy

stoliku braci Trackerów w głębi Lamplightera, Chaz Frati mówił mi o wrednym charakterze

Dunninga... co, dzięki wypracowaniu woźnego, nie było dla mnie nowiną. „Machnął

dzieciaka jednej dziewczynie. Po roku czy dwóch zabrała dziecko i uciekła”.

- No i jak, komandorze Cody, łączność ustanowiona? Na to wygląda.

- Pierwsza żona Franka Dunninga to twoja siostra.

- No proszę. Prawidłowa odpowiedź, wygrałeś sto dolarów.

- Pan Frati mówił, że zabrała dziecko i uciekła, bo miała dość tego, jak awanturował

się po pijaku.

- Taa, tak ci powiedział i tak sądzi większość miasta... Chazzy pewnie też... ale ja

wiem swoje. Clara i ja zawsze byliśmy sobie bliscy. W dzieciństwie trzymaliśmy się razem, ja

mogłem na nią liczyć, ona na mnie. Pewnie nic nie wiesz o takich rzeczach, wyglądasz mi na

kawał zimnego drania, ale tak właśnie było.

Pomyślałem o tym jednym dobrym roku, który przeżyłem z Christy - sześć miesięcy

przed ślubem i sześć miesięcy po.

- Aż tak zimny nie jestem. Wiem, o czym mówisz.

Znów pocierał się po całym ciele, chyba nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Jego

ręka wędrowała z brzucha na pierś, z piersi na gardło, i z powrotem na pierś. Twarz miał

jeszcze bledszą niż przedtem. Ciekaw byłem, co jadł na lunch, ale sądziłem, że nie będę się

musiał długo nad tym głowić; wkrótce zobaczę to na własne oczy.

- Tak? To może tobie też wyda się dziwne, że jak wyprowadzili się z Mikeyem, słowa

do mnie nie napisała. Nawet pocztówki. Jak dla mnie to dużo więcej niż dziwne. Bo zrobiłaby

to. Wiedziała, co do niej czuję. I wiedziała, jak bardzo kochałem tego malca. Miała

dwadzieścia lat, a Mikey szesnaście miesięcy, kiedy ten wesołkowaty piździelec zgłosił ich

zaginięcie. To było latem trzydziestego ósmego. Dziś miałaby czterdzieści lat, a mój

siostrzeniec dwadzieścia jeden. Mógłby już głosować, do cholery. I chcesz mi powiedzieć, że

nie napisałaby jednego słowa do brata, który nie dopuścił, żeby Nochal Royce wsadził jej

swoją pomarszczoną starą kiełbachę, kiedy jeszcześmy dziećmi byli? Że nie poprosiłaby o

trochę pieniędzy na urządzenie się w Bostonie, New Haven czy gdzie tam? Przecież ja...

Skrzywił się, wydał ciche „urk-ulp”, świetnie mi znany dźwięk, i zatoczył się na

ścianę garażu.

- Musisz usiąść - powiedziałem. - Jesteś chory.

- Nigdy nie choruję. Od szóstej klasy nawet się nie przeziębiłem.

Jeśli tak, ten bakcyl urządzi mu blitzkrieg jak Niemcy Warszawie.

- To grypa żołądkowa, Turcotte. Całą noc przez nią nie spałem. Pan Keene z drogerii

mówił, że krąży po mieście.

- Ta stara ciota gówno wie. Nic mi nie jest. - Odrzucił tłuste strąki do tyłu, żeby

pokazać, jak rewelacyjnie się czuje. Jego twarz była jeszcze bledsza niż chwilę temu. Dłoń

trzymająca japoński bagnet trzęsła się tak jak moja tego przedpołudnia. - Chcesz mnie

wysłuchać czy nie?

- Jasne. - Zerknąłem ukradkiem na zegarek. Dziesięć po szóstej. Czas, który dotąd tak

się wlókł, teraz przyspieszał. Gdzie był Frank Dunning w tej chwili? Jeszcze w sklepie?

Sądziłem, że nie. Sądziłem, że dziś wyszedł wcześnie, może tłumacząc, że chce pójść z

dziećmi zbierać cukierki. Nie taki jednak był plan. Frank Dunning poszedł do baru, ale tym

razem nie do Lamplightera. Tam chodził tylko na jedno, góra dwa piwa. Tyle mógł wypić bez

obaw, że się upije, chociaż - jeśli moja żona była dobrym przykładem, a tak uważałem -

wychodząc, zawsze miał sucho w ustach, a jego mózg wołał o więcej.

Nie, kiedy czuł potrzebę, żeby nurzać się w gorzale, wolał pójść do którejś ze spelun,

do Spoke, Dolara albo Wiadra. Może nawet do jednej z najgorszych mordowni, które

zwieszały się nad zanieczyszczonym Kenduskeag - Wally's czy obleśnego Paramount

Lounge, gdzie sędziwe dziwki o twarzach jak z wosku wciąż okupowały większość stołków

przy barze. I czy opowiadał dowcipy, które rozśmieszały cały lokal? Czy ludzie w ogóle go

zagadywali, kiedy zajmował się laniem alkoholu zbożowego na węgle gniewu w głębi

swojego umysłu? Nie, jeśli nie chcieli nieplanowanego zabiegu dentystycznego.

- Zanim moja siostra i siostrzeniec zniknęli, mieszkali z Dunningiem w małym

wynajętym domku na obrzeżach Cashman. On chlał na umór, a kiedy chla, skurwysynowi

pięści idą w ruch. Clara chodziła posiniaczona, raz nawet Mikey miał prawą rączkę całą siną

od nadgarstka po łokieć. Pytam więc: „Siostrzyczko, bije ciebie i dziecko? Bo jeśli tak, mordę

mu skuję”. Ona na to, że nie, ale nie patrzyła mi w oczy. Powiedziała: „Trzymaj się od niego

z dala, Billy. Jest silny. Ty też, wiem, ale ty jesteś chudy. Wichura by cię porwała. Zrobiłby ci

coś złego”. I niecałe pół roku później zniknęła. Wyjechała, tak powiedział. Ale w tamtej

części miasta jest las. Kurde, jak się wjedzie do Cashman, jest tylko las. Las i bagna. Wiesz,

co się naprawdę stało, prawda?

Wiedziałem. Inni mogli w to nie wierzyć, bo Dunning był teraz szanowanym

obywatelem, który sprawiał wrażenie, jakby od dawna panował nad swoim piciem. I uroku

miał za dwóch. Ale ja miałem informacje z pierwszej ręki, nieprawdaż?

- Myślę, że puściły mu nerwy. Wrócił pijany do domu, a ona powiedziała coś nie tak,

może coś niewinnego, co opacznie zrozumiał...

- Opacznie? Co to znaczy?

Zajrzałem przez żywopłot na sąsiednie podwórko. Za oknem kuchni przeszła kobieta i

zniknęła. W casa Dunning podano do stołu. Czy będzie deser? Galaretka z bitą śmietaną?

Ciasto z herbatników? Sądziłem, że nie. Komu chciałoby się jeść deser w Halloween?

- Mówię, że ich zabił. Bo o to go podejrzewasz, prawda?

- Uhm... - Miał minę zaskoczoną i nieufną jednocześnie. Tak chyba wyglądają

wszyscy obsesjonaci, gdy słyszą historie, które nie dają im spać po nocach, nie tylko

wyartykułowane, ale i potwierdzone. To musi być podstęp, myślą. Tylko że to nie był

podstęp. Ani halloweenowy psikus.

- Dunning miał ile, dwadzieścia dwa lata? - powiedziałem - Całe życie przed nim.

Musiał sobie pomyśleć: Cóż, zrobiłem coś strasznego, ale mogę po tym posprzątać. Jesteśmy

w lesie, najbliżsi sąsiedzi są kilometr stąd... Dobrze mówię, byli o kilometr stamtąd Turcotte?

- Co najmniej - przyznał niechętnie. Jedną dłonią masował dolną część gardła. Bagnet

opadł. Łatwo byłoby schwycić go prawą ręką, ba, może nawet zdołałbym mu wyszarpnąć

rewolwer zza pasa, ale nie chciałem. Myślałem, że bakcyl załatwi pana Billa Turcotte'a za

mnie. Naprawdę uważałem, że to będzie takie proste. Widzicie, jak łatwo zapomnieć o oporze

przeszłości?

- Więc zakopał ciała w lesie i powiedział, że żona uciekła z synkiem. Na pewno nie

było zbyt energicznego śledztwa.

Turcotte odwrócił głowę i splunął.

- On pochodzi ze starej, porządnej rodziny z Derry. Moi rodzice zjechali tu z Saint

John Valley zardzewiałym starym pikapem kiedy ja miałem dziesięć lat, a Clara osiem.

Zwykła hołota ze wsi. Jak myślisz?

Pomyślałem, że tak to już jest w Derry - to wszystko. I choć rozumiałem miłość

Turcotte'a i współczułem mu utraty siostry, mówił o starej zbrodni. Mnie interesowała ta,

która miała zostać popełniona za niecałe dwie godziny.

- To ty nasłałeś na mnie Fratiego, prawda? - Teraz to było oczywiste, a mimo to

przykre. Myślałem, że gość jest po prostu przyjazny, że zebrało mu się na ploty przy piwie i

Smażonkach z Homara. Myliłem się. - To twój kumpel?

Turcotte wykrzywił usta w uśmiechu bardziej przypominającym grymas.

- Ja miałbym być kumplem nadzianego Żyda, właściciela lombardów? Śmiechu warte.

Opowiedzieć ci krótką historyjkę?

Ponownie zerknąłem na zegarek - miałem w zapasie jeszcze trochę czasu.

Pomyślałem, że w trakcie jego opowieści stary dobry wirus żołądkowy będzie robił swoje. I

że jak tylko Turcotte zegnie się wpół i zacznie rzygać, zaatakuję.

- Czemu nie?

- Ja, Dunning i Chaz Frati jesteśmy w tym samym wieku, czterdzieści dwa lata.

Uwierzysz?

- Jasne. - Choć Turcotte, który miał ciężkie życie (a teraz brała go choroba, choć nie

chciał tego przyznać), wyglądał na dziesięć lat starszego od tamtych dwóch.

- Razem chodziliśmy do budy. W ostatniej klasie byłem asystentem trenera drużyny

futbolowej. Tygrys Bill, tak mnie nazywali... urocze, co? W pierwszej i drugiej klasie

zgłaszałem się do drużyny, ale przy obu okazjach mnie odrzucili. Za chudy do obrony, za

wolny do ataku. Taki mój los. Ale kochałem futbol i nie stać mnie było na bilet za dziesięć

centów... moja rodzina nie miała nic... więc zostałem asystentem trenera. Brzmi ładnie, ale

wiesz, co to znaczy?

Pewnie, wiedziałem. Jako Jake Epping nie byłem Człowiekiem od Nieruchomości,

tylko Nauczycielem Szkoły Średniej, a pewne rzeczy się nie zmieniają.

- Byłeś chłopcem od noszenia wody.

- Taa, nosiłem za nimi wodę. I trzymałem wiadro, kiedy ktoś rzygał po bieganiu

rundek w upale albo uderzeniu kaskiem w jaja. Zostawałem też po treningu, żeby zbierać

graty z boiska i obsrane suspensoria z podłogi prysznica.

Skrzywił się. Wyobrażałem sobie, jak jego żołądek zmienia się w jacht na

wzburzonym morzu. Ahoj, kamraci, fala niesie nas w górę... a potem korkociągiem w dół.

- No i pewnego dnia we wrześniu albo październiku trzydziestego czwartego jestem

tam po treningu, sam jeden, zbieram z ziemi ochraniacze, bandaże elastyczne i co tam jeszcze

po sobie zostawiali, wkładam wszystko do koszyka na kółkach, patrzę i co widzę? Chaz Frati

gna jak szalony przez boisko, gubi książki za sobą. Goniła go grupa chłopaków i... Chryste,

co to było?

Obejrzał się blady, z wybałuszonymi oczami. Następna chwila, kiedy mogłem

pochwycić rewolwer - bagnet na pewno - ale tego nie zrobiłem. Znów pocierał sobie pierś.

Nie brzuch, tylko pierś. To powinno mi było coś powiedzieć, ale zbyt wiele rzeczy naraz

zaprzątało mi głowę. Jego opowieść przede wszystkim. Tak to jest jak człowiek za dużo

czyta. Nawet w najmniej sprzyjających chwilach daje się uwieść dobrej historii.

- Spokojnie, Turcotte. To tylko dzieci odpalają petardy. Halloween, pamiętasz?

- Kiepsko się czuję. Może miałeś rację co do tej grypy.

Gdyby uznał, że jest z nim tak źle, że lada moment może zasłabnąć mógłby zrobić coś

Date: 2015-12-17; view: 566