Pełny sens Ewangelii

Czego człowiek szuka u Jezusa

U każdego z czterech ewangelistów znajdujemy relacje o tłumach przychodzących do Jezusa. Czasem nawet podają liczbę – choć kto był w stanie nawet z grubsza policzyć. Dlatego określenie z dzisiejszej ewangelii wydaje mi się bardzo znamienne: Tak wielu przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. To pozwala wyobrazić sobie, co działo się wszędzie tam, gdzie przychodził Jezus z gromadką swoich kilkunastu uczniów. Ale to jest obraz tylko ilościowy. Ważny skądinąd, ale przecie nie mówiący wszystkiego. Istotniejsze pytanie jest inne: Co tych ludzi do Jezusa przyciągało? Po co przychodzili? Czego szukali?

Bez wątpienia za wszystkim kryje się ludzka ciekawość. Ale przecież samą ciekawością wszystkiego wyjaśnić nie sposób. Wiemy, że Jezus dokonywał rzeczy niezwykłych. Działy się cuda – i to nie takie na pokaz, a dotykające żywych potrzeb konkretnych osób. Najwięcej zadziwiających zdarzeń odnotowanych przez ewangelistów to uzdrowienia. Ale gdy uważnie prześledzimy relacje, zauważymy bez trudu, że za większością kryje się problem wiary. Uzdrowienia albo z wiary wyrastają, albo do wiary prowadzą. Czasem Jezus wprost o wiarę pyta, to znów ją chwali.

Inne spostrzeżenie z lektury ksiąg ewangelii. Otóż otaczający Jezusa ludzie potrafili słuchać Go całymi godzinami, a trwało to po kilka dni z rzędu. Słuchali, a On nauczał. W zewnętrznej przestrzeni nie działo się nic. Jan ewangelista całą swoją opowieść zbudował z kilku wielkich mów Jezusa, wydarzenia są łącznikiem pomiędzy nimi, komentarzem, czasem zachętą, nieraz delikatną prowokacją, mającą zmusić słuchaczy i do myślenia, i do własnej odpowiedzi. Odpowiedzi na słowa Jezusa.

Czego zatem człowiek szuka u Jezusa? Człowiek u Jezusa szuka nauki, prawdy. Szuka zrozumienia własnych problemów, by móc im łatwiej czoła stawić.

Misja Kościoła

Czego u Jezusa szuka człowiek naszych czasów? Czego szukamy my sami? I u Jezusa, i u Kościoła. Nie ma jednej odpowiedzi. Zacznę od tego, co jest częścią obyczaju i łatwo staje się pustym rytuałem. Otóż przychodzimy do przedstawicieli Kościoła, bo potrzebujemy duchowej osłony dla tego, co w życiu się dzieje. Urodziło się dziecko – potrzebujemy dopełnienia duchowego. Prosimy o chrzest. Umarł ktoś – jesteśmy wstrząśnięci. Potrzebujemy pociechy i uchylenia choćby rąbka tajemnicy życia. Prosimy o chrześcijański pogrzeb. W obu tych przypadkach potrafimy w naszej prośbie być bardzo natarczywi, wymagający, stawiający żądania. I ja się temu nie dziwię.

Czego jeszcze człowiek szuka u Jezusa i u Kościoła? Pomocy szuka w sytuacjach trudnych i beznadziejnych. A więc modlitwa o zdrowie – to chyba najczęściej. Albo „O opiekę w dorosłym życiu” – to na osiemnastkę. A czemu nie o życie mądre, pożyteczne i święte? Mamy swoje podświadome priorytety.

Czego jeszcze szukamy? Wielu ludzi oczekuje od Kościoła, by był w pierwszym rzędzie instytucją charytatywną. Trzeba przyznać, że jest to oczekiwanie wyrastające z nauki Jezusa. To On kazał dobro czynić naszym braciom i siostrom – nawet najmniejszym. Ale zwracając się ku człowiekowi, nie wolno zapomnieć o Bogu. W przeciwnym razie dobro będzie jak roślina odcięta od korzenia.

Zbyt rzadko człowiek oczekuje od Jezusa i od Kościoła prawdy, nauki, mądrości, życiowej filozofii. Czasem nawet ludzie mają Kościołowi za złe, gdy prawdę głosi, przypomina, wyjaśnia. Przed laty papież Paweł VI opublikował encyklikę o poszanowaniu życia – Humanæ Vitæ – ileż było wtedy sprzeciwu. Było i jest nadal. Ostatnia encyklika papieża Benedykta Caritas in Veritate o integralnym rozwoju ludzkim w miłości i prawdzie obudziła w niektórych krajach i niektórych kręgach wyraźny sprzeciw. Powód? „Co papieża obchodzi ekonomia!” Dokładnie tyle samo, ile obchodziła Jezusa, gdy mówił: „Sprzedaj wszystko, co masz i rozdaj ubogim” (Mk 10, 21).

Date: 2016-01-03; view: 675