GŁÓWNE WOJNY EUROPEJSKIE W POŁOWIE 19 WIEKU PRAZ ZJEDNOCZENIE WŁOCH I NIEMIEC.

1848-49 Wiosna Ludów w Europie. Przyczyny: dążenie burżuazji do zniesienia władzy absolutnej monarchów, wprowadzenia konstytucji i wolności politycznych, społecznych i ekonomicznych, żądania przez proletariat polepszenia warunków socjalnych pracy, rozwój ruchów narodowowyzwoleńczych, kryzys gospodarczy, bezrobocie, głód. W Europie Zachodniej wystąpienia głównie w miastach, we Wschodniej na wsiach. W pierwszym etapie rewolucji zaskoczeni monarchowie nadawali konstytucje i ulegali żądaniom reform. Następnie, gdy okazywało się, że cele burżuazji i proletariatu są różne, monarchowie przechodzili do kontrofensywy. Chociaż wystąpienia ludów i narodów zostały przeważnie stłumione, to w następnych latach, by uniknąć kolejnych rewolucji, monarchowie wprowadzali konstytucje, ograniczając swą władzę, dając prawa i wolności obywatelskie poddanym oraz zaspokajając oczekiwania narodów.

Wojna krymska (1853-1856) – wojna między Imperium Rosyjskim a imperium osmańskim i jego sprzymierzeńcami (Wielką Brytanią, Francją i Sardynią). W 1852 roku między Rosją i Francją rozpoczął się spór o prawa duchowieństwa prawosławnego, względnie katolickiego do opieki nad miejscami świętymi i w ogóle niemuzułmańską ludnością imperium tureckiego. W spór wmieszała się Wielka Brytania, w mniejszym stopniu również Austria i Prusy, a przedmiot sporu rozszerzył się o strefy wpływów tych mocarstw w Turcji oraz rewindykacje dotychczasowych jej zobowiązań wobec Rosji. Szczególnie Wielkiej Brytanii zależało na podsycaniu wrogości między Turcją i Rosją, przy czym okręty brytyjskie wpłynęły do Cieśniny Dardanelskiej.

W lutym 1853 roku car Rosji Mikołaj I Romanow skierował do Turcji ultimatum w sprawie przekazania pod jej opiekę wszystkich prawosławnych obywateli w Imperium Osmańskim. Car wykazał się bardzo błędną oceną ówczesnej sytuacji politycznej. Był pewny neutralności Austrii, którą wsparł w walce z Węgrami. Przewidywał, że Anglia nie jest zdolna do współpracy z odwieczną konkurentką, Francją. Gdy sułtan ultimatum odrzucił, wojska rosyjskie weszły do księstw naddunajskich Wołoszczyzny i Mołdawii. Wówczas Turcja wypowiedziała Rosji wojnę a jej wojska zaatakowały rosyjskie terytoria na Kaukazie, skąd zostały jednak wyparte, a flota turecka zniszczona w bitwie morskiej pod Synopą w południowej części Morza Czarnego.

Zwycięstwo rosyjskie pod Synopą podburzyło opinię publiczną w Anglii i Francji, a państwa te pospieszyły z pomocą Turcji, zaś Austria wysłała swe wojska na Wołoszczyznę (chociaż nie wstąpiła do związku przeciw Rosji). Anglia i Francja, wykorzystując swe panowanie na morzach, dokonały szeregu bombardowań i prób desantu w Finlandii, Zatoce Fińskiej, na wyspach Alandzkich na Bałtyku, w Pietropawłowsku na Kamczatce oraz w Odessie i Kerczu na Morzu Czarnym. We wrześniu 60 tysięcy żołnierzy wojsk brytyjskich, francuskich i tureckich wylądowało na Półwyspie Krymskim. Dołączyły do nich później także wojska Sardynii. Sprzymierzeni zajęli półwysep bez większych walk, z wyjątkiem miasta i twierdzy Sewastopol, którego oblężenie, połączone z ciężkimi bombardowaniami, trwało przez 11 miesięcy, do września 1855 roku. Po zdobyciu przez sprzymierzonych Sewastopola, wojna krymska trwała jeszcze przez prawie pół roku, ale działania wojenne ograniczyły się już tylko do terenów Zakaukazia i sporadycznych ataków floty brytyjskiej na miasta rosyjskie nad Bałtykiem i Morzem Białym. Trwała też angielska blokada cieśnin duńskich, uniemożliwiająca Rosji eksport zboża i innych towarów. Wojna ostatecznie zakończona została 30 marca 1856 roku traktatem pokojowym na kongresie w Paryżu. Według jego ustaleń Rosja musiała odstąpić południową część Besarabii Turcji, która utrzymała też protektorat nad Mołdawią, Wołoszczyzną i Serbią, Morze Czarne ogłoszone zostało jako neutralne, czyli otwarte dla wszystkich flot, a ponadto mocarstwa zachodnie przejęły opiekę nad całą ludnością chrześcijańską w imperium tureckim.

Wojny Europejskie:

1848- Włochy: rewolucja w Królestwie Obojga Sycylii, król Ferdynand II wprowadza konstytucję i wolności obywatelskie; powstania antyaustriackie w Wenecji, Lombardii, Parmie i Modenie; Sardynia i Toskania wypowiadają wojnę Austrii – klęska wojsk włoskich pod Custozzą

Wiedeń opanowany przez wojsko cesarskie 1849Węgrzy ogłaszają niepodległość prośba Austrii o pomoc Rosji, wojska rosyjskie tłumią powstanie węgierskie.

Zjednoczenie Włoch:

Przyczyny:

– Włochy od dawna były rozbite

– obecne były wpływy mocarstw

– rozbudzenie się tendencji zjednoczeniowych za Napoleona

– klęska zjednoczenia podczas wiosny ludów

– włosi liczą na zjednoczenia od strony Piemontu idea Risorgimento

Władca Królestwa Piemontu i Sardynii Wiktor Emanuel II starał się o rozszerzenie swoich wpływów w północnych Włoszech. Aby osiągnąć cel, odwołał się do poczucia świadomości narodowej Włochów. Ruch ideowy Risorgimento miał na celu pobudzenie świadomości narodowej Włochów i poczucia jedności, a także walki z obcym panowaniem i dążeń do zjednoczenia poszczególnych włoskich księstw oraz likwidację absolutyzmu. Znaczenie Piemontu podniosło się po objęciu posady premiera przez Camillo Cavoura, który chciał zjednoczyć Włochy, w celu zniesienia ceł między państwami włoskimi, co miało pobudzić rozwój gospodarczy. Największą przeszkodą w drodze do zjednoczenia była Austria. Cavour rozbudował armię, wiedział jednak, że Piemont nie poradzi sobie z silnym sąsiadem, toteż zbliżył się politycznie do Cesarstwa Francji Napoleona III. Było to na rękę również Napoleonowi III, który miał własne interesy polityczne w Austrii.

Przebieg:

1859 – Magenta i Solferino – klęski Austrii.

1859 pokój w Willfranca, potwierdzony z Zurychu – Włosi zyskują Lombardia a Francja Sabuabie

!860- rewolucja w Parmie, Toskanii i Modemie, które na mocy plebiscytu zostają włączone do Włoch

1860 – Rewolucja w Neapolu, wyprawa 1000 czerwonych koszul Garibaldiego. Garibaldi opanował samą Sycylię w ciągu dwóch tygodni, był to efekt poparcia miejscowej ludności oraz rozkładu armii neapolitańskiej. We wrześniu 1860 roku król Obojga Sycylii Franciszek II Burbon uciekł z Neapolu. W przeprowadzonym w międzyczasie plebiscycie na terenie opanowanego kraju ludność wyraziła wolę zjednoczenia z resztą Włoch

W marcu 1861 roku ogłoszono powstanie Zjednoczonego Królestwa Włoch i koronowano Wiktora Emanuela II na króla Włoch.

W 1866 roku w wyniku wojny prusko-austriackiej uzyskano Wenecję, zaś zdobycie przez wojska włoskie Rzymu (stolicy Państwa Kościelnego) miało miejsce 20 września 1870. Sam papież Pius IX ogłosił się "więźniem Watykanu". Wkrótce potem Rzym został obwołany przez parlament nową stolicą.

Zjednoczenie Niemiec

Niemcy rozbite od średniowiecza, mieli duża niezależność, zwłaszcza książęta, więc nie chcieli zjednoczenia. Dopiero podczas epoki napoleońskiej kształtuje się idea zjednoczeniowa. Kongres wiedeński przynosi rozczarowanie, ponieważ pogłębia rozbicie

Po burzliwym okresie wojen napoleońskich Kongres Wiedeński w 1815 roku ustalił podział ówczesnej Europy. W tym też okresie uwidoczniły się tendencje zjednoczeniowe wśród niemieckiego społeczeństwa. W miejsce rozwiązanego Związku Reńskiego utworzono Związek Niemiecki pod przewodnictwem cesarza Austrii. Wewnątrz niego zarysowywała się stopniowo rywalizacja między Prusami a Austrią.

W 1862 roku urząd premiera oraz ministra spraw zagranicznych Prus objął Otto von Bismarck, polityk który potrafił wykorzystać słabości przeciwników. Rok wcześniej na tronie pruskim zasiadł Wilhelm I, dotychczas sprawujący regencję w zastępstwie ciężko chorego brata. Bismarck, który pragnął zjednoczenia ziem niemieckich, zdawał sobie sprawę, że nie obędzie się bez starć zbrojnych. Dlatego też rozpoczął reformy i dążył do unowocześnienia armii pruskiej.

Reformy Bismarca:

-skrócenie służby do 3, później do 2,5 lat – duza rezerwa

-linie telegraficzne i kolejowe buduje – pierwsze państwo w Europie

-znakomity sztab wojskowy – helmut von Moltke dowodzi

Dyplomacja: chciał mieć poparcie mocarstw, gdy będzie jednoczył Niemcy

1863 – popiera rosjan w walce z polakami

1864- wojna międzey Danią a Austrią – szlezwik do Prus a Holsztym dla Austrii i to było pretekstem do walki

Wojna z Ausrtią: mocarstwa przychylne Prusakom ( Rosja, Włochy, Francja)

lipiec 1866 zyżięstwo Prus pod Sadową i pokój w Pradze: Holsztyn do Prus,odszkodawania i rozpad związku Niemieckiego

1867- Związek północnoniemiecki powstaje pod przewodnictwem prus – 19 Krajów

wojna z Francją: 1867-71

Bismarck w latach 1867-1870 prowadził złożoną grę polityczną mającą na celu takie ukształtowanie sytuacji, w której wojna z Francją była nieunikniona. Francja bała się osaczenia przez kolejną niemiecką rodzinę [1]. W tym okresie tron Hiszpanii pozostawał nieobsadzony, Bismarck zaproponował więc dalekiego krewnego Wilhelma I, z rodziny Hohenzollern-Sigmaringen. Zaniepokojony Napoleon III wysłał do Wilhelma I posłów w celu wyjaśnienia pogłosek. Pruski monarcha, nie wiedząc nic o planach Bismarcka, uspokoił posłów odrzucając niedorzeczne pogłoski. Jednocześnie będąc lojalnym wobec swojego kanclerza, wysłał mu depeszę, w której przedstawił swoją odpowiedź dla Napoleona III. Zapewniała ona francuskiego posla, w pojednawczym tonie, że rząd Prus nie ma żadnych wrogich zamiarów względem Francji, oraz że całą sprawę uważa za zakończoną. Rozwścieczony takim obrotem spraw Bismarck wykorzystał depeszę i sfabrykował ją tak, iż z treści jej wynikało, że król Prus za pośrednictwem swojego adiutanta odmówił posłowi Francji audiencji.

Kanclerz zadbał aby tak zwana depesza emska trafiła do prasy niemieckiej. Wkrótce przedrukowano ją w języku francuskim, wywołując tym samym oburzenie i wojnę wypowiedzianą przez Francję 19 lipca 1870 roku. Zanim armia francuska osiągnęła pełną mobilizacje, z Saary i Palatynatu rozpoczęła się ofensywa niemiecka. Po zwycieskiej bitwie pod Sedanem, do niewoli wraz z armią dostał się cesarz Francuzów, Napoleon III. Cesarstwo obalono, bohatersko bronili Paryża komunardzi. 13 lutego 1871 rozpoczęto pertraktacje. Francja musiała podpisać preliminaria pokojowe w Paryżu [2] 26 lutego 1871 roku. Traktat pokojowy podpisano 10 maja 1871 we Frankfurcie nad Menem. Niemcy żądali większości Alzacji z twierdzą Belfort, Lotaryngii z Metzem o łącznej powierzchni 14 508 km². Musiała też zapłacić kontrybucję - 5 miliardów franków w złocie. Przyjęto je 16 maja z następującą zmianą - przy Francji pozostaje Belfort, zamiast którego oddano kilka okręgów. Niemcy okupowali tereny północno-wschodniej Francji, aż do całkowitego spłacenia im kontrybucji, czyli do 1873 roku.

Date: 2016-01-14; view: 885