Ingerencja regionalnych struktur ubezpieczeniowych była opóźniona i jeszcze nie zmogło istotnie wpłynąć na sytuację[22].

Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) działa się na podstawie dotrzymywania konsensusu, co znaczy przyjęcie decyzji według zgody państw członkowskich. Więc, negacja Rosji jako jednego z państw członkowskich wywołała założenie problemu dla efektywnego włączania OBWE dla uregulowania kryzysu w ukraińsko-rosyjskich relacjach. Tylko dodatkowy trud państw-gwarantów zmusili ruszyć się ten proces z „martwego punktu” i napracować pakiet najważniejszych inicjatyw dla uregulowania kryzysu[23].

Coś do NATO, to jego działania wobec Ukrainy są ograniczone Statutem, który przewidywał kolektywne gwarancji bezpieczeństwa tylko dla państw członkowskich[24].

7. „Hibrydność” międzynarodowych relacji jako latentna podstawa nowego międzynarodowego porządku

Można zdefiniować, że wzrost konfliktów u międzynarodowych sprawach, zwłaszcza „ukraiński kryzys” postawił znaczenie idei narodowej na należne jej miejsce w życiu państwa i narodu. Chodzi o to, przede wszystkim, o krystalizacji starego-nowego wizerunku we współczesnych międzynarodowych stosunkach, szczególnie o reanimacji „naród-państwo” i przeniesienie międzynarodowego zmagania państw z punktu widzenia międzynarodowego geopolitycznego dyskursu w nacjonalne-polityczny. Take procesy ewentualnie można definiować „hybrydyzacją” międzynarodowych stosunków.

Tego rodzaju definicją można charakteryzować to, że większość najważniejszych linii konfliktowych stopniowo przenosi się ze strefy międzynarodowej w strefy politycznej wałki w środku odrębnych państw (aktualnym jest model – władza-opozycja)[25].

„Hybrydyzacja” międzynarodowych stosunków oznacza, że taki wewnętrzne-polityczny dyskurs przeobraża w międzynarodowy, a wewnętrzne polityczne subiekty rozpoczynają otrzymywać „hybrydalną pomóc” od innych uczestników międzynarodowego systemu (rozpoczyna się od dawna zapomnianej „hybrydalnej pomocy” stronami Koreańskiej wojny z lat 1950-1953, zakończa się nowoczesnym „hybrydalnymi powstaniami” na Wschodzie Ukrainy. Liwii, Iraku....).

„Hybrydyzacja” również można nazwać stworzenie organizacji terrorystycznych (odrębne z nich nawet pretendują na nowe formy pseudo-państw) dla osiągnięcia odrębnych geopolitycznych, ekonomicznych, informacyjnych celów (wyrazistymi przykładami są Boko Haram, Al Shaabab)[26].

Oprócz zastosowania praktyki „hybrydalnej wojny” warto również dodać i prowadzenie „hybrydalnej politycznej wojny (jako przykład, finansowanie Rosją Narodowego Frontu M. Le Pen a stworzenie Kremlem w Unii Europejskiej systemu „trojańskiego konia”: Węgry, Grecja; Cypr). Chodzi o to, że „hybrydyzacja” międzynarodowych procesów idzie „noga w nogę” z chaosem w międzynarodowych stosunkach, a jej systematyczne skutki staje się zmniejszenie roli międzynarodowych instytucji a międzynarodowego prawa[27].

Warto zauważyć, że „ukraińska nauczka” wywoła jako transformacją porządków innych typów (informacyjnego, ekono- micznego), ponieważ informacyjno-propagandystki środki a sankcji ekonomiczne, energetyczne napięcie, handlo-we ograniczenie stają się narzędziem prowadzenia ciągłej „hybrydalnej wojny” a „hybrydalnej polityki”[28].

Ukraiński konflikt to wyrazisty precedens współczesnej „hybrydalnej wojny”, co może albo potwierdzić ją unikalne zgubną działalność, albo odwrotnie – stymulacja skutecznego poszukiwania przedsięwzięcia przeciwdziałań „hybrydalnym” technologiom[29].

Ukraiński precedens może być losowany jako specjalna operacja, która dotyczy rozpadania suwerenności w trakcie której dane działania realizują się przez eskalację wewnętrznych politycznych a ekonomicznych rozbieżności (krajów, regionów, międzynarodowych bloków).

W ramach ograniczonego konfliktu nie trzeba sądzić o militarnych działaniach z wojennego punktu widzenia, ponieważ większość wojennych operacji często są motywowane nie dążeniem do zwycięstwa w wojnie, a polityczną koniecznością[30].

Głównym celem nie jest zniszczenie armii przeciwnika, a polityczny sygnał, który jedna strona konfliktu stara się przez pewny sposób przekazać innej stronie. W danym przypadku konfliktem takich politycznych sygnałów trzeba rozumieć wielki kompleks międzynarodowych rozbieżności państw w kulturalne-cywilizacyjnej a ideologicznej płaszczyznach[31].

„Hybrydyzacja” międzynarodowych stosunków ewentualnie sprawia również jeszcze jedną istotną tendencję. W skuteczności „hybrydyzacji” można oczekiwać nie tylko przeniesienia międzynarodowych wydarzeń w kontekście państw, ale również i reanimację „państwo-centryzmu” międzynarodowych stosunków[32].

W ciągu ostatniego dziesięciolecia świat więcej utrudnia się naruszeniem wielostopniowych skomplikowanej korelacji różnych subiektów. Do „międzynarodowych szachowych partii” dodawali się gry pozarządowych a indywidualnych subiektów.

Reanimacja „państwo-centryzmu” w tym sensie nie może znaczyć powrócenie do klasycznego średniowiekowego państwo-centryzmu, ale znaczy się spowolnienie albo zdobycie nowej treści tendencji coś do „prywatyzacji” współczesnych międzynarodowych stosunków[33].

Zakończenie

„Ukraiński kryzys” jest i kontynuuje być jednym z ważnych faktorów transformacji międzynarodowego porządku (jaki przebywa w ciągłej destrukturalizacji i szybkiej transformacji), w tym pojęciu, że ona stała się katalizatorem międzynarodowych zmagań globalnych graczów (USA, UE, Rosja, China) a regionów (Bliski Wschód, Ameryka Łacińska) coś do konstruowania a interpretacji nowego międzynarodowego porządku.

„Ukraiński precedens” hybrydalnej agresji Rosji przeciwko Ukrainy w Krymu i na Wschodzie Ukrainy wywołał pojawienie całego zestawu „ukraińskich nauczek”, które stali się podstawą kryzysu zasad publicznych współczesnego międzynarodowego porządku (zmniejszenie roli międzynarodowego prawa i instytutów międzynarodowego bezpieczeństwa) i krystalizacji nowych latentnych a półlatentnych zasad odnowionego międzynarodowego porządku („hybrydyzacja” międzynarodowych stosunków, wzrost agresywności państw).

Krystalizacja albo stanowienie odrębnych zasad ponowionego międzynarodowego porządku świadczyć o stopniowej zmianie przeszłego, początek czy już mocne oderwanie od poprzedniego, więc, faktyczny demontaż Jałtyńsko-Postdamskiego systemu międzynarodowych stosunków a porządku.

Skutkiem takiej „aktualizacji” jest osłabienie regulatywnej funkcji prawa międzynarodowego (jak minimum prawa międzynarodowego bezpieczeństwa) a międzynarodowych organizacji, cel których – zabezpieczenie bezpieczeństwa międzynarodowego (ONZ, OBWE). Osłabienie regulatywnej funkcji międzynarodowego prawa, znaczy nieoficjalne sprawdzanie międzynarodowych obowiązków państwami w stosunku do siebie. W swojej kolejności, to wzmocnia zagrożenia „hybrydyzacji” międzynarodowych stosunków, które polegają na intensyfikacji zewnętrznych militarnej, politycznej, ekonomicznej, informacyjnej inwazji jednych państw we wnętrze sprawy innych z celem pojawienia niepożądanych ustrojów albo zmiany wewnętrznych politycznych konfiguracji odrębnych państw. Reanimacja „narodowość-państwo” reanimuje państwo-centryske tendencji międzynarodowych stosunków na przeciwstawienie ich „prywatyzacji”.

W konsekwencji wzrastania ogólnej agresji działań państw, trwałej militaryzacji świata on wstępni w fazę posilenia chaosu w międzynarodowych stosunkach na tle zmniejszenia ich bezpieczeństwa. Powrót siły militarnej w rol jako jednego z podstawowych regulatorów międzynarodowych stosunków i faktora siły ich uczestników oznacza ogólny wzrost zagrożenia „zapałania” nowych państwowych a międzynarodowych konfliktów, które stawią przed światem zagrożenie nowej wojny światowej (nowego czyli klasycznego gatunku).

Bibliografia

Dan Z. The Ukraine Crisis and the «breakdown» of world order / Z. Dan // CCTV, 2015. – [Електронний ресурс]. – Режим доступу: http://english.cntv.cn/2015/02/10/ ARTI1423564627 206740.shtml

Date: 2016-01-05; view: 765