Aktywne wykorzystanie Rosją ekonomicznego napięcia powoduje dzisiaj do odpływu kapitału, bezrobocia, powiększanie opłat licznikowych[16].

Brak adekwatnej informacyjnej a kulturalnej polityki wywołała kulturalną okupację świadomości większej ilości obywateli. Za pomocą propagandy był nawiązany sztuczny problem dyskryminacji rosyjskojęzycznych mieszkańców, strach przed efemerycznym zagrożeniem „banderówszczyny”. Ukraińska informacyjna przestrzeń bez należnego rosyjskojęzycznego a angielskojęzycznego kontenta okazał się zamkniętym, niekonkurencyjnym, nie gotowym donieść ukraińską pozycję do międzynarodowej wspólnoty[17].

Wiat pod wpływem rosyjskiej interpretacji rzeczywistości nie od razu zareagował na konflikt i „obudził się” tylko wtedy, kiedy aneksja Krymu stała się dokonanym faktem. Ogromny biurokratyczny system wysokorozwiniętych demokracji okazał się bezsilnym przed atakom jednego odrębnego państwa[18].

6. Światowy wymiar kryzysu ukraińskiego

Aneksja Krymu, wsparcie ruchów separatystycznych na Wschodzie Ukrainy przez Rosją stali się możliwe tylko pod warunkiem bezsilności międzynarodowych instytucji bezpieczeństwa a osłabienia regulatywnej funkcji międzynarodowego prawa.

Ukraińskie pytanie po raz kolejny pokazało się, iż „siła prawa” przegrała „prawu siły”. I chociaż by tyle system biurokratyczny instytucji bezpieczeństwa kolektywnego poszukiwała podstawy porażki, fakt zostaje się oczywistym. Działania Rosji wobec aneksji Krymu stały się bezpośrednim naruszeniem podstawowych zasad a norm prawa międzynarodowego. I niestety, bezkarnie[19].

Przede wszystkim, chodzi o naruszeniu Statutu ONZ (część 3 i 4, paragraf 2) a Aktu końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie 1975 roku, które obowiązują państwa przez które był podpisany (Podpisany przez wszystkie, z wyjątkiem Albanii, państwa europejskie (33) oraz Stany Zjednoczone i Kanadę) o powstrzymywanie się od groźby użycia siły lub jej użycia i pokojowym załatwianiu sporów.

Okazała się marną wszystka baza dwustronnych ukraińsko-rosyjskich umów. Szczególnie i podstawowa Umowa o stowarzyszeniu, współprace a partnerstwie między Ukrainą a Federacją Rosyjską od 1997 roku. Wszystkie wzajemnie zobowiązania, gwarancji i zapewnienia wobec powagi suwerenności oraz integralności terytorialnej byli łatwo zakreślone działaniami władzy Rosji[20].

Nie spracowali międzynarodowo-prawowe gwarancji, otrzymane Ukrainą w 1994 roku według Memorandum Budapesztańskiego w związku przystąpieniem Ukrainy do Układu o Nierozprzestrzenianiu Broni Jądrowej. Więc, ten Memorandum stał się historyczną pamiątką „sztuki dyplomacji” i stał się kolejną demonstracją bezsilności „dobrego zamiaru” przed pewnością agresora.

Dążenie państw-gwarantów - Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii – działać międzynarodowy mechanizm reakcji na kryzys poprzez zwrot do Rady Bezpieczeństwa ONZ (co jest przewidywalne artykułem 4 Memorandum Budapesztańskiego) był bezużyteczny. Skutkiem aktywnych omówień w Radzie Bezpieczeństwa stało się veto Rosji, która ma takie prawo jako stały uczestnik Rady Bezpieczeństwa ONZ[21].

Przyjemnej, ale mało efektywnym zwycięstwem ukraińskiej dyplomacji stała się akceptacja rezolucji wobec ukraińskiego kryzysu w dniu 27 marca 2014 roku poprzez Zgromadzenie Ogólne ONZ. Jednak fakt, gdy międzynarodowa wspólnota nie zgadzała się ze wynikami krymskiego „referendumu” (100 głosów przeciw 11), stało się potwierdzeniem sprawiedliwości pozycji Ukrainy.

Date: 2016-01-05; view: 675