Język traktuje się jako system znaków od czasów

Językoznawstwo j a k o o d d z i e l n a d y s c y p l i n a w tradycji europejskiej zaczęło się rozwijać na przełomie

a) XVIII i XIX wieku;

b) XV i XVI wieku;

c) XIV i XV wieku.

Językoznawstwo d i a c h r o n i c z n e (historyczne) to

a) dział językoznawstwa, którego przedmiotem badań jest aktualny stan języka, sposób funkcjonowania mechanizmu języka niezależnie od pochodzenie jego poszczególnych elementów;

b) dział językoznawstwa zajmujący się zagadnieniami rozwoju języka, z punktu widzenia zmian, którym on podlegał w czasie;

c) dział językoznawstwa zajmujący się zagadnieniami związanymi ze stosunkiem języka do innych zjawisk (np. kultura, geografia, dydaktyka).

3. Językoznawstwo s y n c h r o n i c z n e –

a) dział językoznawstwa, którego przedmiotem badań jest aktualny stan języka, sposób funkcjonowania mechanizmu języka niezależnie od pochodzenie jego poszczególnych elementów;

b) dział językoznawstwa zajmujący się zagadnieniami rozwoju języka, z punktu widzenia zmian, którym on podlegał w czasie;

c) dział językoznawstwa zajmujący się zagadnieniami związanymi ze stosunkiem języka do innych zjawisk (np. kultura, geografia, dydaktyka).

Jest to językoznawstwo autonomiczne, zajmujące się analizą i opisem samego języka, bez współpracy z innymi dziedzinami wiedzy, bez uwzględniania zjawisk fizykalnych, fizjologicznych, psychicznych, społecznych języka. Dział językoznawstwa, którego przedmiotem badań jest wyłącznie budowa języka, to

a) językoznawstwo wewnętrzne;

b) językoznawstwo zewnętrzne;

c) językoznawstwo teoretyczne.

Kultura języka, logopedia, metodyka nauczania języka ojczystego, glottodydaktyka, teoria przekładu należą do zakresu badań językoznawstwa

a) teoretycznego;

b) wewnętrznego;

c) stosowanego.

Językoznawstwo s t r u k t u r a l n e (funkcjonalne) – językoznawstwo, które

a) zmierza do ustalenia, co w strukturze znaków językowych różnej rangi jest bezpośrednio ważne dla ich społecznej funkcji nośników informacji;

b)poprzez analizę kompetencji językowej człowieka zmierza do wyjaśniania i opisu mechanizmów ludzkiej działalności językowej;

c) zmierza do opisu i wyjaśniania mechanizmów języka poprzez nagromadzenie szczegółowych spostrzeżeń empirycznych i poprzez intuicyjne uogólnienie tych spostrzeżeń.

Językoznawstwo, które poprzez analizę kompetencji językowej człowieka zmierza do wyjaśniania i opisu mechanizmów ludzkiej działalności językowej, to

a) językoznawstwo kognitywne;

b) językoznawstwo generatywne;

c) językoznawstwo porównawcze.

Dyscyplina pograniczna, która wywodzi się z amerykańskiej lingwistyki antropologicznej i zajmuje się związkami między językiem a kulturą, to

a) psycholingwistyka;

b) socjolingwistyka;

c) etnolingwistyka.

Jest to opis pojedynczego języka czy dialektu dokonany ze stanowiska synchronicznego, a zatem współczesnego, lub historycznego, ale w odniesieniu do jednej jego fazy rozwojowej. Dział językoznawstwa, którego przedmiotem badań jest dany język narodowy, to

a) językoznawstwo kognitywne;

b) językoznawstwo szczegółowe;

c) językoznawstwo porównawcze.

Język traktuje się jako system znaków od czasów

a) F. De Saussure'a;

b) Arystotelesa;

c) G. Lakoffa.

Date: 2016-01-14; view: 739