Dariusz Michalczewski

Mistrz bokserski ostatnich lat. Karierę rozpoczął w rodzinnym Gdańsku, był mistrzem Polski juniorów w wadze półciężkiej. Od 1991 roku trenuje zawodowo, reprezentując głównie barwy niemieckie. Mistrz świata zawodowców federacji WBO, WBA, IBF w kat. półciężkiej. Pseudonim „Tygrys” zawdzięcza swojego niezwykle agresywnemu stylowi walki.

7. Filmowcy

Roman Polański

Jeden z najbardziej znanych polskich reżyserów filmowych, zdobywca Oskara. Jego życie jest napiętnowane tragediami, co odbija się również w jego dziełach. Cudem ocalał pobyt w krakowskim getcie, jego matka zginęła w komorze gazowej.

Andzej Wajda

Zdobywca Oskara za całokształt twórczości w 2003 roku, ojciec współczesnej kinematografii polskiej, znany zwłaszcza ze wspaniałych ekranizacji polskiej literatury. Umieszczany w czołówce najwybitniejszych światowych reżyserów, doceniany szczególnie za umiejętność stworzenia poruszających dzieł, przemawiających jednocześnie do intelektu widza.

Krzysztof Kieślowski

Prawdopodobnie najwybitniejszy polski reżyser ostatnich lat. Zaczynał jako twórca dokumentów obrazujących kondycję jednostki ludzkiej przez pryzmat życia w komunistycznej Polsce.

Janusz Kamiński

Amerykański operator filmowy i reżyser polskiego pochodzenia. Jego debiutem reżyserskim jest film „Stracone dusze” z 2000 roku. Od 1993 roku współpracuje ze Stevenem Spielbergiem przy wszystkich jego produkcjach. Uzyskał statuetki Amerykańskiej Akademii Filmowej za filmy „Lista Schindlera” (1994) i „Szeregowiec Ryan” (1999). Laureat nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA) i wielu innych.

Krystyna Janda

Jedna z najbardziej znanych polskich aktorek, grała w wielu filmach Andrzeja Wajdy. Sławę zawdzięcza rolom w politycznie zaangażowanym kinie poodwilżowym. Obecnie głównie występuje na deskach teatru, a także reżyseruje spektakle.

Jerzy Skolimowski

Reżyser, jeden z najbardziej oryginalnych filmowców Europy Wschodniej. Absolwent łódzkiej Filmówki, studiował razem z Romanem Polańskim. Swoich sił próbował w brytyjskim świecie filmowym. Jego filmy, podejmujące ważkie i trudne tematy, ujęte z niezwykłą wyobraźnią, zyskały uznanie światowych krytyków.

Andrzej Seweryn

Aktor teatralny i filmowy. Absolwent warszawkiej Szkoły Aktorskiej. Wystąpił w takich produkcjach filmowych, jak: „Ziemia obiecana” Andrzeja Wajdy, czy „Chłopi” Jana Rybkowskiego. W 1980 roku rozpoczął karierę międzynarodową we Francji. W 1993 otrzymał angaż - jako trzeci cudzoziemiec w historii teatru francuskiego - do jednego z najbardziej prestiżowych zespołów teatralnych na świecie - Comédie Française. Zagrał główną rolę we francuskiej ekranizacji “Don Juana” Moliera. Wystąpił także w takich filmach, jak: “Lista Schindlera” Spielberga, “Mahabharata” Petera Brooka, czy “Wyroku” Marco Bellocchiego.

Izabella Scorupco

Aktorka i modelka, urodzona w Białymstoku. Jako mała dziewczynka przeprowadziła się z matką do Szwecji. Gdy miała 17 lat, została zauważona przez szwedzkiego reżysera Staffana Hildebranda, dzięki któremu zadebiutowała w filmie „Nikt tak nie kocha jak my”, stając się idolką nastolatek. Podróżowała po świecie, pracując jako modelka, a także próbując swoich sił jako piosenkarka. Jednakże powróciła do zawodu aktorki i w 1995 roku wystąpiła przy boku Pierce’a Brosnana w jednym z filmów o przygodach Jamesa Bonda („Golden Eye”). W 1999 roku odbyła się premiera superprodukcji z jej udziałem – „Ogniem i mieczem” w reżyserii Jerzego Hoffmana. Wystąpiła także w takich filmach, jak: „Granice wytrzymałości” Martina Campbella, czy „Władcy ognia”.

Joanna Pacuła

Amerykańska aktorka pochodzenia polskiego. Wydarzenia 1981 roku skłoniły ją do wyjazdu do USA, gdzie rozpoczęła międzynarodową karierę jako aktorka i modelka. Współpracuje z najlepszymi reżyserami hollywoodzkimi. Wystąpiła w takich produkcjach, jak: „Gorky Park” Michaela Apteda, czy „Pocałunek” Pena Deshama..

Diaspora

Diaspora polska, potocznie Polonia (z łac. Polonia – Polska) – termin określający Polaków mieszkających poza granicami Polski.

Niektórzy za Polonię uznają tylko polską emigrację, nie określając tym mianem osób mieszkających na terenach, które po 1939 roku przestały wchodzić w skład państwa polskiego, i ich potomków. Argumentem za tym stanowiskiem jest stwierdzenie, że ludzie ci nie wyjechali z Polski, tylko zmieniły się granice kraju. Oni sami też uznają się za Polaków, a nie za Polonię. Polaków tych określa się mianem mniejszości polskiej.

Według danych szacunkowych poza terytorium Polski mieszka do 21 milionów Polaków i osób pochodzenia polskiego. W Polsce mieszka ok. 38,1 mln Polaków (stan na 2008 r.).

Główne ośrodki polonijne:

· Stany Zjednoczone: stany Illinois, Michigan, Wisconsin, Nowy Jork, New Jersey,

Chicago – blisko 1,5 mln (największe skupisko Polaków poza Polską),

Detroit – 400 tys., w stanie Michigan mieszka w sumie prawie 1 mln Polaków,

New York City Metropolitan Area – 700 tys., w stanie Nowy Jork jest w sumie ponad 1 mln,

polskie dzielnice w paru miastach USA: Chicago – Jackowo (Milwaukee Av), Chicago – Trojcowo, Detroit – Hamtramck, Nowy Jork (Brooklyn-Greenpoint), Filadelfia – Richmond,

ponadto: Cleveland, Buffalo, Milwaukee, Columbus, Boston, Baltimore, Filadelfia, Portland, Denver, Los Angeles, San Francisco, Miami, Waszyngton, Seattle, Sandusky, Pulaski i miejscowości o polskich nazwach jak Warsaw (skupiska powstały po latach 1850–1990).

· Niemcy: dawne Niemcy Zachodnie (zwłaszcza stara emigracja i emigracja lat 80.)

· Brazylia: Stany Parana, Rio Grande do Sul, Santa Catarina, São Paulo, Rio de Janeiro

· Ukraina: Lwów, obwody żytomierski i chmielnicki (mniejszość polska), Kijów – ponad 10 tys.

· Francja: Paryż – ponad 300 tys. (Wielka Emigracja i emigracja solidarnościowa) oraz regiony północno-zachodnie (emigracja robotnicza)

· Białoruś: obwód grodzieński – 294 000 (24,8% mieszkańców), obwody brzeski, miński i witebski (społeczność polska na Kresach Wsch.)

· Kanada: Toronto – 220 tys. (szczególnie Roncesvalles Avenue i okolice oraz Brampton i Mississauga), Winnipeg (55 tys.), Montreal (40 tys.), Vancouver (60 tys.), Edmonton (55 tys.), Calgary (40 tys.) (Polonia przed- i powojenna oraz następne pokolenia), London (Kanada) (18 tys.)

· Rosja: Moskwa (7 200 osób wg spisu powszechnego)...

Poństwowe symboli

Flaga Rzeczypospolitej Polskiej (Flaga Polski) – według ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych jest nią prostokątny płat tkaniny o barwach Rzeczypospolitej Polskiej i proporcji 8:5, umieszczony na maszcie. Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy, za flagę Polski uważany jest wariant z godłem Polski, umieszczonym pośrodku białego pasa.

Barwy Rzeczypospolitej Polskiej stanowią składniki flagi państwowej Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawa stanowi, że barwami Rzeczypospolitej Polskiej są kolory biały i czerwony, ułożone w dwóch poziomych, równoległych pasach tej samej szerokości, z których górny jest koloru białego, a dolny koloru czerwonego.

2 maja jest w Polsce oficjalnie obchodzony jako Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej.

Barwy flagi złożone z dwóch poziomych pasów: białego oraz czerwonego są odwzorowaniem kolorystyki godła państwowego, który stanowi orzeł biały na czerwonym polu. Zgodnie z zasadami heraldyki pas górny reprezentuje białego orła, a dolny czerwone pole tarczy herbowej. Kolory te według symboliki używanej w heraldyce mają następujące znaczenie:

Koloru białego używa się w heraldyce jako reprezentację srebra. Oznacza on także wodę, a w zakresie wartości duchowych czystość i niepokalanie.

Kolor czerwony jest symbolem ognia, a z cnót oznacza odwagę i waleczność.

Godło Rzeczypospolitej Polskiej – zgodnie z art. 28 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.[1], Godłem Rzeczypospolitej Polskiej jest wizerunek orła białego w koronie w czerwonym polu. Korona została przywrócona 31 grudnia 1989 r. ustawą z dnia 29 grudnia 1989 r. o zmianie Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[2] (art. 1 p. 19)). Jednakże nowy wzór godła został wprowadzony dopiero 22 lutego 1990 r. ustawą z dnia 9 lutego 1990 r. o zmianie przepisów o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej[3].

W ustawie o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych[4], zapisano:

Art. 2 ust. 1. Godłem Rzeczypospolitej Polskiej jest wizerunek orła białego ze złotą koroną na głowie zwróconej w prawo, z rozwiniętymi skrzydłami, z dziobem i szponami złotymi, umieszczony w czerwonym polu tarczy.

Według popularnej legendy, założyciel państwa Polan, Lech, podczas postoju w okolicach Poznania ujrzał pod wieczór sporych rozmiarów gniazdo na drzewie. Znajdował się w nim biały orzeł z dwoma pisklętami. Gdy Lech przyglądał się mu, orzeł rozpostarł skrzydła na tle nieba czerwonego od zachodzącego słońca. Lech zachwycił się, postanowił tam osiąść, umieścił orła w swym herbie, a miejsce na pamiątkę nazwał Gniezdnem (obecnie Gniezno) od słowa gniazdo. Historia ta będąca częścią legendy o "Lechu, Czechu i Rusie pierwszy raz spisana została w "Kronice Wielkopolskiej" napisanej po łacinie w 1273[9] oraz w Kronice Dalimila spisanej w języku czeskim w 1319.

W Legendzie tej upatruje się aluzję do podania o założeniu Rzymu przez Romulusa i Remusa. Jej elementem jest auspicjum, starożytny rytuał wnioskowania z lotu ptaków drapieżnych (np. orła) o aprobacie bogów dla podjętych zamierzeń.

Mniej romantyczna wersja zakłada, że Polanie mogli przyjąć emblemat orła jako symbol mocy wzorując się na cesarstwie rzymskim (od którego symbol orła przejęło wiele europejskich państw).

Hymn

Mazurek Dąbrowskiego– polska pieśń patriotyczna z 1797 roku, od 26 lutego 1927 oficjalny hymn państwowy Rzeczypospolitej Polskiej.

Pierwotnie hymn, jako Pieśń Legionów Polskich we Włoszech, został napisany przez Józefa Wybickiego. Autor melodii opartej na motywach ludowego mazurka (właściwie mazura) jest nieznany. Pieśń powstała w dniach 16-19 lipca 1797 we włoskim miasteczku Reggio nell'Emilia w Republice Cisalpińskiej (w dzisiejszych Włoszech). Pierwszy raz została wykonana publicznie 20 lipca 1797 roku[2]. Tekst ogłoszono po raz pierwszy w Mantui w lutym 1799 w gazetce "Dekada Legionowa".

Od samego początku z aplauzem została przyjęta przez Legiony Dąbrowskiego. Z początkiem 1798 znana była już we wszystkich zaborach. Śpiewana była podczas triumfalnego wjazdu gen. H. Dąbrowskiego i J. Wybickiego do Poznania 3 listopada 1806 r.[3], podczas powstania listopadowego (1830), styczniowego (1863), przez Polaków na Wielkiej Emigracji, w czasie rewolucji 1905, I i II wojny światowej. Tekst Mazurka był tłumaczony przez poetów solidaryzujących się z walczącą Polską i znany był w 17 językach, m.in.: niemieckim, francuskim, angielskim, rosyjskim, węgierskim, chorwackim, macedońskim, serbskim, słowackim, litewskim. Podczas Wiosny Ludów (1848) Mazurek Dąbrowskiego śpiewany był na ulicach Wiednia, Berlina i Pragi, gdzie cieszył się szczególną popularnością. Mazurek Dąbrowskiego był wykorzystywany w utworach muzycznych. Jako jeden z pierwszych użył go Karol Kurpiński, który skomponował w 1821 fortepianową (organową) Fugę na jego temat[4]). Fuga ta, zinstrumentowana przez autora, zabrzmiała pod jego batutą 1 stycznia 1831 roku w wykonaniu orkiestry Opery Warszawskiej. Ryszard Wagner wykorzystał melodię Mazurka w uwerturze Polonia skomponowanej po upadku powstania listopadowego. Grano ją pod okupacją niemiecką w czasie II wojny światowej, gdy zabronione było granie polskiego hymnu. W zmienionej postaci użyto muzykę hymnu w nazistowskim filmie propagandowym Powrót do ojczyzny (Heimkehr).

Tekst

Jeszcze Polska nie zginęła,

Kiedy my żyjemy.

Co nam obca przemoc wzięła,

Szablą odbierzemy.

Marsz, marsz Dąbrowski,

Z ziemi włoskiej do Polski.

Za twoim przewodem

Złączym się z narodem.

Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę,

Będziem Polakami.

Dał nam przykład Bonaparte,

Jak zwyciężać mamy.

Marsz, marsz...

Jak Czarniecki do Poznania

Po szwedzkim zaborze,

Dla ojczyzny ratowania

Wrócim się przez morze.

Marsz, marsz...

Już tam ojciec do swej Basi

Mówi zapłakany —

Słuchaj jeno, pono nasi

Biją w tarabany. Marsz,

marsz...

Historia

Najważniejsze daty z historii Polski

Chrzest Polski

1000 - Zjazd w Gnieźnie

1138 - Podział Polski na dzielnice

1226 - Sprowadzenie Krzyżaków do Polski przez księcia mazowieckiego Konrada

1241 - Najazd Tatarów, bitwa pod Legnicą

1327 - Początek wojny z Zakonem Krzyżackim

1331 - Bitwa pod Płowcami, pokonanie Krzyżaków

1335 - Zjazd w Wyszehradzie monarchów Czech, Węgier i Polski w celu rozstrzygnięcia wojny z Krzyżakami

1343 - Zawarcie pokoju w Kaliszu

Date: 2016-01-14; view: 650