WIELKIE GRONO — O weselu Baranka.

Pytanie (1909) — Czy Wielkie Grono będzie mogło mieć udział na weselu Baranka, ponieważ mamy powiedziane, że klasa Oblubienicy zostanie uzupełnioną na pewien czas przed tym? Czy wesele Barankowe mamy rozumieć jako szczególne wydarzenie?

Odpowiedź — Wesele Barankowe stanowi szczególne wy­darzenie, lecz zwyczaj naszych czasów nie może właściwie ilu­strować zwyczaju, jaki był praktykowany między żydami, a ponieważ ich zwyczaj przedstawia sprawę, właściwie, przeto w rym obrazie mamy dopatrywać się prawdziwego znaczenia obrazu, jaki zanotowany jest w historii.

Zwyczaj, o który powyżej była mowa, był tego rodzaju, że dwie strony porozumiewały się ze sobą i zawierały umowę często piśmienną, tak ze strony pana młodego, jak i panny młodej; od tej pory liczyło się, iż byli sobie poślubieni, czyli zaręczeni, a to trwało najczęściej około rok czasu. Zobowiązanie to było tak ważnym jak sam ślub, a jakiekolwiek uchybienie z jednej lub drugiej strony uważane było jakby osób ślubnych. W ciągu tego czasu niewiasta liczyła się oblubienicą. Przy końcu ter­minu mężczyzna (pan młody) przychodził i zabierał ją do siebie i od tej pory była mu żoną. Potem następowała uczta, która trwała pewien czas, lecz ona nie nazywała się ślubem, lecz ślubną uroczystością — weselem. Działalność i postępowanie Chrystusa Pana z Kościołem jest do tego podobnym. Przede wszystkim Kościół na początku wieku Ewangelii został zaślu­biony Synowi Bożemu, który odjechał w daleką krainę. Obie­cał jednak, że gdy przyjdzie czas, powróci na ziemię, aby pojął i przyjął do Siebie poślubiony Kościół. W ciągu Wieku Ewan­gelii Kościół wyczekiwał przyjścia swojego Pana, mając dowód i znak zaślubin, tj. ducha świętego. — Przy Swoim przyjściu, gdy Pan przyjmie Kościół do Siebie, wtedy stanie się jako małżonką — jak to jest pokazane w figurze — bez żadnej ce­remonii.

Jakie jest pozaobrazowe znaczenie tego? Według naszego wyrozumienia Pisma świętego, Chrystus Pan po Swoim powro­cie na ziemię wzbudził wiernych świętych, którzy umarli, wy­czekując w grobach przyjścia swego Pana. Ta część Kościoła została zaraz połączoną z Panem od chwili, gdy ich przyjął do Siebie. Przedtem byli oni tylko zaręczeni, teraz zaś są połączeni. Ilustracja tego jest pokazaną w przypowieści o pięciu pannach mądrych. Z niej można zauważyć, że nie weszły jednocześnie, ale postępowały jedna za drugimi. Od tamtej pory aż dotąd ci wszyscy, którzy dobiegli mety — do­pełnili dni swoich, gdy Pan powołuje i przyjmuje ich do Siebie, bywają przemienieni w okamgnieniu, aby tak pozostać na zawsze z Panem. To połączenie i przyjęcie ostatnich człon­ków klasy Oblubienicy Pismo św. nazywa weselem Baranko­wym. Po tym wydarzeniu Pan wyśle poselstwo do Wielkiego >693< Grona, mówiąc: Błogosławieni, którzy są wezwani na wie­czerzę weselną Baranka. Możliwe, iż to zajmie kilka dni, tygodni, lub rok czasu, a może i więcej na odprawienie tej wielkiej uczty. W psalmie 46 czytamy, że Oblubienicę, córkę królewską, przywiodą do Króla, także panny za nią, towa­rzyszki jej, przywiodą je z weselem i z radością, a wejdą na pałac królewski. — 293

Date: 2016-01-14; view: 535