USPRAWIEDLIWIENIE — Otrzymane nadaremno.

Pytanie (1913) — Odnośnie tych, którzy zostali uspra­wiedliwieni ale nie doszli do poświecenia, czy będzie dla nich lepiej czy gorzej w restytucji? Jeżeli gorzej, to dlaczego?

Odpowiedź — Nikt nie jest usprawiedliwiony, kto nie do­chodzi do poświęcenia. Są tacy, którzy podejmują kroki w kierunku usprawiedliwienia; znaczy to, że dochodzą oni do postawy usprawiedliwiającej, zbliżają się do Boga, ale nie do­chodzą do miejsca, w którym mogliby być uznani jako dostępu­jący przebaczenia i pojednania z Bogiem przez śmierć Syna Jego prędzej, aż gdy zupełnie poddadzą się Bogu. Na przykład, cale powołanie tego wieku Ewangelii przeznaczone jest dla Kró­lewskiego Kapłaństwa.

Jesteście wszyscy powołani w jednej nadziei waszego powołania. Nie znaczy to, że jedni są powołani do usprawiedliwienia a inni są powołani do poświęcenia, ale że jest jedno zaproszenie, a mianowicie, że Bóg sprawił, że otwo­rzona została droga i ktokolwiek chce, może zbliżyć się do Boga od czasu jak Jezus umarł i zostało zarządzone odkupienie. Kto­kolwiek chce, może teraz zbliżyć się jeśli ma uszy do słyszenia i rozumie. Zauważcie Namiot Zgromadzenia jako obraz Boży w tej sprawie. W obrazie tym widzimy, że zbliżający się do Namiotu Zgromadzenia byli najpierw z daleka, a tacy coraz bliżej podchodzili. Gdy doszli do drzwi czyli bramy, przede wszystkim spostrzegali bramę, która była bogato rzeźbioną, a w sposób figuralny pouczała o pewnych rzeczach dotyczących przebaczenia grzechów symbolicznie. Spoglądali za bramę do środka i widzieli ołtarz ofiarny, stojący naprzeciw nich za bramą. Znaczy to, że nie mogą postąpić dalej bez zobaczenia ołtarza, a obecnie znaczy to, że nie mogą postąpić dalej jeśli nie uwierzą w ofiarę Chrystusa, (przedstawioną przez ten ołtarz. Jeśli mają dosyć odwagi aby postąpić dalej, przechodzą obok ołtarza, stając się bardziej usprawiedliwionymi — jeszcze nie kompletnie usprawiedliwionymi, zważcie, lecz tylko bardziej usprawiedli­wionymi.

Znaczy to, że postępują coraz bliżej i bliżej do stanu usprawiedliwienia. Idąc jeszcze trochę dalej widzą umywalnię wypełnioną wodą do umycia się z brudu pustyni — z brudu cielesnego. Powiadają oni — chcielibyśmy być czystszymi ani­ żeli jesteśmy, a to znaczy pozbycie się pewnych nieczystości cielesnych; znaczy to, że starają się być bardziej w harmonii z prawami Boskiej sprawiedliwości, którą zaczynają poznawać. Wreszcie przychodzą wprost do drzwi Namiotu Zgromadzenia i tam, stosownie do obrazu, jeżeli są ludźmi Pańskimi, zostają przywiązani do drzwi. Innymi słowy kozioł został przyprowa­dzony i przywiązany do drzwi Namiotu Zgromadzenia — nie do drzwi zewnętrznych, do wejścia na dziedziniec, lecz przywiązany został do drzwi Namiotu Zgromadzenia właściwego; a to oznacza przedstawienie ciała swego w ofierze żywej. Kozioł nie był nieżywym, lecz żył kiedy go tam przywiązano, a to oznacza jak wy, jako jeden z kozłów z natury, zostaliście przywiązani, czyli poświęceni albo przykuci do Pana, stawiając ciało swoje ofiara >664< żywą.

Teraz nic innego nie może być zrobione jak tylko to, co robił Arcykapłan. Następnym krokiem ze strony Arcykapłana było przyjąć kozła w ofierze przez zabicie go, a to oznacza, że wasze poświęcenie się Panu zostało przyjęte przez Niego jako Arcykapłana. Nie zabijacie wprost swego własnego kozła, ale przyprowadzacie samych siebie do Pana i stawiajcie siebie Panu, a jeśli ofiara ta jest w ogóle przyjemną Ojcu, to tylko dzięki temu, że Pan przyjmuje kozła jako część Samego Siebie i jako część własnej ofiary. Wówczas, ponieważ to jest Jego ofiara, usprawiedliwiona przez zasługę Jego pojednania, ofiara ta może być przyjęta przez Ojca. Wszystkie ofiary Pana są przyjęte i w ten sposób zostajemy i my przyjęci w Onym Umi­łowanym. Od chwili przyjęcia naszej ofiary jesteśmy w Chrystusie, jesteśmy członkami Tego Arcykapłana, już więcej nie jesteśmy jako kozioł, lecz odtąd uważani jesteśmy jako część Arcykapłana, pełniącego najwyższy urząd w całym tym dziele. Tak więc jesteśmy członkami Ciała Chrystusowego, a ten Chrystus, którego jesteśmy członkami, był figuralnie przedstawiony przez Najwyższego Kapłana, zaś olejek pomazania, wylany na głowę Kapłana, przedstawia ducha świętego, jaki zstąpił na Jezusa, a jak potem olejek ten spływał po szacie aż do jej podołka, przedstawiało to pokrycie czyli uznanie albo spłodzenie z ducha wszystkich tych, których Pan przyjął Jako członków Swego Ciała. To jest ukończeniem naszego usprawiedliwienia. Gdy o tym myślimy, przekonywamy się, że jest to bardzo korzystne dla nas zarządzenie, albowiem gdybyśmy byli przyjęci przez Boga zaraz przy pierwszym przystąpieniu do Niego, zanim zrobiliśmy poświęcenie i gdyby Pan wówczas przypisał nam Swoją zasługę, nie pozostawałoby nic dla nas więcej w przyszłości, albowiem skoro raz Chrystus przypisałby Swoją za­sługę, nic więcej nie mogłoby być nam przypisane. Innymi słowy, gdy Chrystus umarł za grzechy nasze, to był w tym tylko jeden dział dla was, jeden dla mnie i jeden dla każdego członka rodzaju ludzkiego. Skoro raz dostaniecie swój dział, już nigdy nie otrzymacie drugiego. Jeżeli nadużyjecie ten dział po otrzymaniu go, odpowiedzialność spada na was samych, drugie­ go działu nie otrzymacie.

Chrystus już więcej nie umiera, śmierć Mu więcej nie panuje i przypisanie Swojej zasługi na rzecz ludzkości On czyni tylko raz; wy otrzymujecie swój dział i każdy inny członek dostaje swój dział. Jak widzicie z tego, że gdyby Bóg przyjął nas i usprawiedliwił i w ten sposób przy­ pisałby nam zasługę Chrystusa, a my nie uczynilibyśmy poświęcenia, utracilibyśmy wszystkie przywileje na przyszłość. Dla takiego nie byłoby już nadziei przyszłego życia w Królestwie Chrystusowym, ponieważ otrzymałby je już teraz. Dlatego Bóg łaskawie tak wszystko urządził, że możemy zbliżać się i mówić o sobie jako będących w stanie usprawiedliwienia i to samo możemy mówić o naszych rodzinach, w tym znaczeniu, że zbliżamy się do Boga i sympatyzujemy z Jego zarządzeniami, myśląc coraz więcej o podjęciu ostatecznego kroku dokonania wielkiej transakcji zaofiarowanej nam przez Boga, mianowicie stawianie >665< swych ciał ofiarą, żywa, świętą, przyjemną Bogu. Jeżeli stawicie ją i na czas, to jest ona przyjęta przez Ojca; a chwila przyjęcia jest chwilą waszego spłodzenia, co czyni was Nowymi Stworze­niami. Jest tylko moment pomiędzy usprawiedliwie­niem i spło­dzeniem; w jednym momencie jesteście usprawiedliwieni według ciała i zaraz w następnym momencie jesteśmy przyjęci, ponie­waż Bóg czeka tylko na to aby grzechy wasze zostały przebaczo­ne i aby Chrystus nas przedstawił, a On czyni to w chwili gdy jesteście gotowi. To też On powiedział: Ktokolwiek zostanie uczniem Moim, gotów jestem być jego Orędownikiem. Jeżeli chcesz być uczniem Moim, weź krzyż swój i naśladuj Mnie. — 406

Date: 2016-01-14; view: 536