PRZYPISANIE — Sprawiedliwości.

Pytanie (1911) — Czy Chrystus przypisuje Swoją sprawie­dliwość członkom Swego ciała?

Odpowiedź — Gdy mówimy, że nasz Pan przypisuje komuś Swoją sprawiedliwość, to nie powinniśmy myśleć że On daje Swoją sprawiedliwość jako Najwyższy Kapłan, ale że On przy­pisuje zasługę Swej ofiary na naszą korzyść. Gdy Pan nasz jako człowiek Chrystus Jezus, złożył życie Swoje, nie będąc >527< w jakimkolwiek stopniu pod wyrokiem śmierci, to w ofierze tej mieściła się pewna zasługą.

Prawo do wiecznego życia na ziemi, które Jezus złożył, było na Jego kredyt i dawało Mu władzę restytucji dla ludzko­ści, władzę odrodzenia świata. Zanim jednak zasługa tej ofiary będzie dana światu, jest ona podstawą do naszego usprawiedli­wienia, do przykrycia naszych niedoskonałości. Ona mogłaby być użyta dla nas w restytucji, lecz nie takim jest Boski plan w obecnym wieku. Przeto zasługa Jezusowa przypisywana jest poświęconym wierzącym i przykrywa zmazy i mimowolne uchybienia ich niedoskonałego ziemskiego naczynia (ciała) aż, do końca ich biegu. — 338

PRZYPISANIE — Nauka Starego Testamentu.

Pytanie (1916) — Czy przypisanie zasługi Chrystusowej jest pokazane w figurach i cieniach Starego Testamentu?

Odpowiedź — Nie wiem o żadnych takich, które uczyłyby o tym wprost. W Cieniach Przybytku mamy wiele takich rze­czy, które uczą o sprawie bardzo podobnej, lecz nie wprost. — 340

PRZYPISANIE — Zasługi Chrystusowej.

Pytanie (1911) —Co znaczy określenie Przypisana zasłu­ga Chrystusowa?

Odpowiedź — Mówiąc o przypisanej zasłudze Chrystuso­wej powinniśmy mieć wyraźnie w umyśle, że Chrystus miał pewną osobistą zasługę, pewną własną sprawiedliwość, której On nigdy nie stracił. On potrzebuje Swoją sprawiedliwość. — W tym znaczeniu tego słowa On nie mógłby dać nam Swej spra­wiedliwości bez pozbawienia się jej. To samo byłoby prawdą o Jego prawie do życia. On ma prawo do życia, lecz nie jest to owe prawo, jakie On przypisuje nam, bo On potrzebuje je Sam. Potrzebuje również Swoją własną zasługę.

W jakim tedy znaczeniu mówimy, że w Tysiącleciu Chry­stus da ludzkości prawo do życia i sprawiedliwość, a w wieku Ewangelii przypisuje je Kościołowi. Należy rozumieć to w ten sposób: Chrystus da ludzkości prawo do życia, czyli zasługę, którą uzyskał w nagrodę za Swoje posłuszeństwo jako człowiek Chrystus Jezus. Był to przywilej, czyli prawo do wiecznego ży­cia, jako ludzka istota. Prawo to zostało zdobyte przez Niego Jego posłuszeństwem zakonowi (Rzym. 10:5; Gal. 3:12). Obec­nie jest On nader wywyższony, jest uczestnikiem Boskiej na­tury i już więcej nie potrzebuje prawa do ludzkiego życia, ani tej sprawiedliwości, która złączona jest z tymże prawem. Chry­stus jest najzupełniej zadowolony i doskonały w Swoim obec­nym stanie. Ma On więc coś takiego, co w przyszłości może dać światu; mianowicie, prawo do ludzkiego życia i sprawiedliwość złączoną z tymże prawem, co właśnie jest zasługę Jego ofia­ry. Z tej zasługi On przypisuje Kościołowi w obecnym czasie tyle ile potrzeba na zrównoważenie ich niedoskonałości. Jesteśmy zu­pełnymi w Nim, tak, że przez Niego nasze poświęcenie samych siebie może być ofiarą przyjemną Bogu i uznaną za świętą. >528< — 338

Date: 2016-01-14; view: 525