PRZYBYTEK — Znaczenie krwi cielca.

Pytanie (1911) — Co przedstawia krew cielca ?

Odpowiedź — Krew wnoszona do Świątnicy Najświętszej, przedstawiała życie, czyli prawo do życia tego co był ofiaro­wany; lecz sama krew była symbolem śmierci. Krew znajdującą się w arteriach i żyłach jest symbolem życia. Krew cielca, a na­stępnie krew kozła w rękach kapłana, symbolicznie jakoby mówiła: To bydlę jest uśmiercone, a tu jest tego dowód. Przeto przedstawienie owej krwi w przedziale Najświętszym było przed­stawieniem ofiarowanego życia wraz z wszystkimi prawami tego.

Nasz Pan gdy umarł miał pewne prawo do życia. Wyrażenie prawo do życia może być również z właściwością użyte w za­stosowaniu do osoby, która uczyniła poświęcenie i została przyję­ta przez Pana. Taka osoba liczy się jako przeszła z śmierci do ży­wota, a stało się to w chwili gdy sprawiedliwość została jej przypisana. Temu, co czyni ze siebie poświęcenie, Orędownik przypisuje ze swej zasługi tyle, ile potrzeba na wypełnienie jego braków; w ten sposób on może być przyjęty i jest poczy­tany jako będący w stanie doskonałym. Posiada on wtedy pra­wo do życia i o tym prawie mówi się, że zostało ofiarowane, czyli przedstawione Bogu. W taki to sposób może być mówione, że dana osoba stała się członkiem ciała Onego wielkiego Arcy­kapłana. Chrystus przypisuje takiej osobie Swoją zasługę na przykrycie jej niedoskonałości i przez to przypisanie osoba ta uczyniona jest przyjemną Ojcu i staje się członkiem ciała Wiel­kiego Arcykapłana.

Zachodzi pewna różnica pomiędzy ofiarowaniem a przed­stawieniem samych siebie. Nie my, lecz Najwyższy Kapłan do­konuje ofiary. Zanim Najwyższy Kapłan przyjmuje kogoś za >480< członka Swego ciała, przypisuje mu wpierw Swoją zasługę, aby dać mu prawo do życia. Gdy ktoś jest poczytany za doskonałego, to na podstawie tego ma również prawo do życia, czyli znajduje się w stanie zezwalającym mu być ofiarą.

Całe to prawo do życia jakie nasz Pan posiadał w chwili Swej śmierci, było przedstawione w krwi cielca i krwią tą kapłan kropił w Świątnicy Najświętszej.

Było to tylko krótką chwilą, gdyż nóż znajdujący się w rę­ku najwyższego kapłana, przebił cielca i zabił go. Moment ten przedstawiał ową chwilę, kiedy to nasz Pan, przy Jordanie, stał się umarłym jako człowiek, a ożywionym jako Nowe Stworze­nie, gdy przez ducha wiecznego ofiarował Samego Siebie Bogu bez zmazy. Lecz On ofiarował się tam nie jako Nowe Stwo­rzenie, ale jako człowiek Chrystus Jezus. Jego niepokalana na­tura była tym, co On ofiarował. Uczynił to przez wiecznego ducha synostwa i wierności Bogu; a było to w odpowiedniej chwili przepowiedzianej w proroctwie. Wtenczas był On uznany jako Kapłan. Gdyby Chrystus pozostał na ziemi i w ziemskim stanie, On nie mógłby być kapłanem według ciała, ponieważ nie pochodził z rodziny Aarona. Przeto obrządek kapłański, do któ­rego On należał był duchowy, ten o którym mówi Pismo: Tyś Jest kapłanem na wieki według porządku Melchizedekowego. (Ps. 110:4). On nie był Kapłanem według ciała, ale jako Nowe Stworzenie.

Najwyższy Kapłan wchodził w ten urząd na podstawie swe­go dzieła ofiary. Wprowadzenie cielca na dziedziniec znaczyło przedstawienie tegoż do celów ofiarniczych. Podobnie było z Je­zusem. Gdy Jezus przyszedł do Jana przy Jordanie, to uczynił to w celu poświęcenia Samego Siebie. Ojciec uznał Jego ofiarę. Uczniowie Pana również stawili samych siebie, lecz oni nie prę­dzej byli przyjęci jako ofiara i nie prędzej zostali spłodzeni z ducha, aż w dniu Pięćdziesiątnicy. W tym dniu, gdy oni oczeki­wali, Bóg przyjął tę ofiarę i uczynił ich członkami kapłań­stwa.

— 695

Date: 2016-01-14; view: 554