POŚWIĘCENIE — O straceniu panowania nad sobą a korona.

Pytanie (1911) — Czy jeżeli jakiś brat lub siostra, już po przyjściu do obecnej prawdy i zupełnym poświeceniu się Panu oraz naśladowaniu go przez jakiś czas, uniesie się, straci pano­wanie nad sobą i zrobi coś, czego później żałuje, to czy tacy ryzykują utratę swych koron?

Odpowiedź — Nie należy rozumieć, że Pan sądzi nas według jakichś mało znaczących uczynków, jak stracenie panowania nad sobą. Stracenie panowania nad sobą niekiedy może mieć stosun­kowo małe następstwa; rzeczywiste znaczenie tego zaznaczyć się może dopiero w następnych wypadkach i w rozwoju złego charakteru. Ktokolwiek ma niecierpliwe usposobienie, ten jest w złym nastroju. Bardzo wielu może tracić panowanie nad sobą, ponieważ z natury mają słabość co do zachowania cierpli­wości. Obowiązkiem ich jest starać się zwalczać taką niecierpli­wość. Nie sądźmy jednak, że jeden postępek niecierpliwy z konieczności sprowadzi utratę korony. Pan nie chce wyszukiwać czegoś przeciwko nam, raczej pragnie, abyśmy zapewnili sobie powołanie i wybranie. Tak więc jakaś usterka będzie czymś, czego powinniśmy bardzo żałować i z czym powinniśmy udać się do Pana z modlitwą, i uważać jakoby plamę czy zmarszczkę na naszej szacie weselnej. Ale nie znaczy to, że mamy zdjąć szatę.

Wszyscy mający tę szatę, przykryci są jej doskonałością, a jeżeli znajdzie się jakaś plama na niej, wówczas obowiązkiem takiego jest zanieść to do Pana w modlitwie i prosić o przebaczenie, oraz naprawić wyrządzoną komuś krzywdę, o ile krzywda została wyrządzona, albo o ile ktoś zostałby dotknięty. Jeżeli czyjeś uczucie zostało obrażone, starajcie się takiego ułagodzić przez przyznanie się, że-zło zostało popełnione. Wówczas zdając sobie sprawę, że Pan przebaczył i brat darował, możemy sami sobie przebaczyć takie uchybienie w tym znaczeniu, że nie bę­dziemy stale robić sobie z tego wyrzutów, ale wyciągamy z tego naukę, i pozwolimy aby sprawa ta poszła w niepamięć. >436<

Faktycznie można powiedzieć, iż wielu chrześcijan mogłoby poświadczyć, iż najlepsze lekcje wyciągnęli z własnych upadków, przez które poznawali własną słabość i dowiadywali się gdzie muszą umocnić swój charakter. W ten sposób odnajdujemy różne słabości naszego charakteru, co do cierpliwości, złego języka lub czegokolwiek, co jest w sprzeczności z poleceniami Jego Dzieła, a znajdując, powinniśmy wzmocnić tę część naszego charakteru, a nie zaraz przypuszczać że to spowodowało utratę korony. Gdyby tak było, bardzo mało z pośród nas mogłoby kiedykolwiek po­ wiedzieć, że mamy jakieś prawo do korony po pewnym czasie.

Któż jest w całym Kościele Chrystusowym, oprócz samej Głowy, kto mógłby o sobie powiedzieć, że jest doskonały w myśli, słowie i uczynku, od czasu jak stał się naśladowcą Pana? Nikt. Gdybyśmy mogli to uczynić, nie potrzebowalibyśmy faktycznie żadnej szaty. Gdybyśmy postępowali doskonale, nie potrze­bowalibyśmy żadnego okrycia. Gdybyśmy byli doskonałymi, nie potrzebowalibyśmy Odkupiciela. Właśnie z powodu naszych nie­ doskonałości potrzebujemy Odkupiciela. Nie znaczy to, abyśmy mieli mieć jakąś sympatię z grzechem lub słabościami, ale walcząc przeciwko nim czynić będziemy wszystko, aby je przezwyciężyć. Niektórzy mogą je przezwyciężyć łatwiej, inni trudniej. Znam takich, którzy możliwe mają trudności w przeciwnym kie­runku. Są za mało skłonni do niecierpliwości, na wszystko się godzą, wszystko u nich jest przyjmowane, nie mają dość silnego charakteru. Osoba niecierpliwa jest mniej lub więcej osobą dobrego, silnego charakteru i może być niecierpliwa tylko na razie, ale chce nauczyć się jak się hamować. —152

Date: 2016-01-14; view: 476