OKUP — Różnica między okupem a ofiarą za grzech.

Pytanie (1908) — Jaka jest różnica pomiędzy Okupem a ofiarą za grzech w dniu Pojednania ?

Odpowiedź — Moglibyśmy na to odpowiedzieć pytaniem: Jaka różnica zachodzi pomiędzy przypowieścią o dziesięciu pannach, a przypowieścią o pszenicy i kąkolu. Zachodzi znaczna różnica. Traktują one sprawę z innych punktów zapatrywania i każda przypowieść musi być traktowana z jej własnego punktu zapatrywania. I tak samo rzecz się ma z różnymi określeniami względem naszego Pana i Jego dzieła. Niektóre z tych określają Go z jednego punktu zapatrywania a inne z drugiego.

Ze strony Okupu nasz Pan jest określany jako odpowiadający ojcu Adamowi. Jako przez nieposłuszeństwo jednego człowieka grzech wszedł na świat, tak przez sprawiedliwość jednego przyszła wolna łaska. Innymi słowy, to co Adam sprowadził na rodzaj, to jest karę śmierci i degradację przez grzech, nasz Pan usunął to przez zapłacenie tej kary za nas. Taki jest konkretny pogląd na ten przedmiot.

Ofiara za grzech dnia Pojednania jest zupełnie innym poglądem — nie poglądem przeciwnym — owszem, w harmonii z powyższym, a jednak odmiennym. Ofiara za grzech przedstawia w jaki sposób Bóg przyjął pojednanie dokonane przez Chrystusa za nas. Fakt, że Chrystus zapłacił całą karę jest jedną rzeczą, a fakt że Bóg przyjmuje to w pewien tylko sposób, jest inną rzeczą. Ofiara za grzech pokazuje nam w jaki sposób Bóg stosuje ofiarę Chrystusową.

Najpierw, ofiara Chrystusowa bywa zastosowana za domowników wiary, włączając członków ciała Chrystusowego. To jest >355< pokazane w figurze; pierwsza ofiara za grzech w dniu Pojecha­nia, cielec, przedstawiający Pana naszego Jezusa, była zastoso­wana za dom wiary i za członków Jego ciała. I to było uczynione zanim jakakolwiek inna czynność została podjęta; i w figurze jest to pokazane, jako oddzielna i odrębna ofiara i jako oddzielne i odrębne zastosowanie tejże ofiary.

Następnie składana była druga ofiara za grzech w dniu Po­jednania; mianowicie kozioł Pański, który naszym zdaniem, był obrazem na Kościół, ciało Chrystusowe. Ofiara ta pokazuje odrębne dzieło dokonane przez Kościół — nie przez Kościół, jako jednostki, ale przez Kościół jako członki ciała Chrystusowego, nie przywiązując wartości osobistej danych jednostek, ponieważ ich osobistość nie wchodzi w rachubę. Są to członkowie ciała Chry­stusowego, którzy bywają ofiarowani.

Tu widzimy całą tę różnicę, drodzy przyjaciele. My stawia­my ciała nasze ofiarą żywą i to jest wszystko co możemy uczynić. Ofiarę tę stawiamy Bogu na początku naszego poświę­cenia i gdy On ją przyjmuje, część nasza na tym się kończy. Gdy Bóg przyjmuje naszą ofiarę, On uznaje nas odtąd jako Nowe Stworzenie i jako członkowie ciała Chrystusowego i jako człon­kowie ciała Tego Najwyższego Kapłana, my odtąd wydajemy sta­rą naturę na śmierć. Tu widzimy różnicę naszego stanowiska w tej sprawie jako pojedynczych osób i naszego stanowiska jako człon­ków ciała Chrystusowego. Nasze stanowisko indywidualne prze­stało istnieć w zupełności wtedy, gdy stawiliśmy ciała nasze na ofiarę. Zostaliśmy wtedy uznani za umarłych.

Nowe Stworzenie jest tym, co dokonuje tej ofiary i to Nowe Stworzenie jest członkiem w ciele Chrystusowym; przeto tej dru­giej ofiary przedstawionej w koźle Pańskim właściwie dokonuje On Wielki Arcykapłan, którego członkami jesteśmy. Ta ofiara kozła trwa przez pewien okres czasu i przy jej skończeniu dzieło pojednania zostaje dokonane za lud. W figurze ów lud oznaczał wszystkich ludzi tego świata, oprócz pozafiguralnych Lewitów. Wszyscy wierzący przedstawieni są w pokoleniu Lewiego, a ka­płani z tegoż pokolenia przedstawiali królewskie kapłaństwo. Po­zostałych jedenaście pokoleń Izraela było obrazem na wszystkich innych ludzi tego świata, którzy przyjdą do harmonii z Bogiem, bądź w tym, bądź w przyszłym wieku. Oni wszyscy przedstawieni są w tym drugim obrazie i pojednanie uczynione jest za nich, w tym celu, aby ich doprowadzić do społeczności z Bogiem. Dzie­ło to skończy się z zakończeniem wieku Ewangelii i my jako członkowie ciała Chrystusowego mamy w tym udział; Pan podaje nas, to jest nasze ciała na śmierć; On jest tym, który dokonuje ofiary; On czyni to wszystko i wszystka zasługa jest w Nim, a w nas zasługi niema żadnej.

Widzimy więc, że te figury są w doskonałej harmonii z nauką o Okupie, ponieważ wszelka zasługa jaką my mamy w tej ofierze przyszła do nas przez Chrystusa i przez naszą społeczność z Nim. Przeto Chrystus jest Tym, który dokonuje cale to dzieło, chociaż dokonuje w sposób stopniowy. Moglibyśmy tak samo powiedzieć, że Jezus nie mógłby być Odkupicielem Adama, gdyby nie złożył Swego życia natychmiast, w jednej chwili. Pamiętamy, że On >356< poświęcił Swe życie na śmierć przy Jordanie, gdy ofiarował Samego Siebie, jak mówi o tym Apostoł. Tam On oddał, czyli poświęcił Swoje życie, lecz wzięło jeszcze półczwarta roku, zanim Jego życie było w zupełności złożone; a okres ten był pomiędzy Jego chrztem w Jordanie a tą chwilą, kiedy na krzyżu zawołał: Wykonało się.

Podobnie możemy sprawę tę określać w jeszcze obszerniejszym znaczeniu; albowiem gdy On rozpoczął Swoją ofiarę przy chrzcie i pewien zarys jej dokonał na krzyżu, to jednak w innym znaczeniu nie dokonał jej jeszcze dotąd, ponieważ On jeszcze dotąd ofiarowuje, dokonuje dzieła pojednania za grzech, i przez, cały wiek Ewangelii On działa w tych, których przyjął za człon­ków Swego ciała, aby w końcu mógł przedstawić nas za członków Jego uwielbionej oblubienicy. — 557

Date: 2016-01-14; view: 529