CIERPIENIE — Do kogo Chrystus stosuje?

Pytanie (1910) — Jeżeli Paweł apostoł dopełniał ostatków ucisków Chrystusowych, za Ciało Jego, czy one były za Kościół i jak, mamy rozumieć, czy to Pismo znaczy, ze Kościół cierpi na rachunek świata, jako pozaobrazowy Kozioł Pański ? Paweł zaś oświadcza, że jego ucisk był za Kościół. Czy ten tekst odnosi się do Kościoła, czy tylko do Pawła ?

Odpowiedź — Cierpienia Chrystusa i Kościoła są te same i dla jednego celu. Powinniśmy być uczestnikami cierpień Chrystusowych. Nie cierpimy za świat i kozioł wcale nie cierpiał za świat. Cierpienie stanowiło jedynie zabicie. Kozioł nie miał nic do czynienia z tym, co się działo z jego krwią. Niektórzy o tym zapominają. Zapominamy o tym, że to, co tam było przedstawione w typach, było zabicie cielca i kozła. Kto zabijał cielca? Najwyższy kapłan. Kto zabijał kozła? Także Najwyższy kapłan. To znaczy więc, że kozioł nie zabijał samego siebie. Punkt do zaznaczenia jest ten: Ojciec nasz Niebieski przedstawił Jezusowi, że Jego życzeniem jest, ażeby On położył życie swoje dla sprawy Bożej i ludu Bożego; Jezus okazał w tym >105<swą gotowość i wierność. W podobny sposób Jezus odzywa się do nas, abyśmy kładli życie swoje za braci. To jest wszystko, co każdy z nas może uczynić. Nikt nie ma do czynienia w tym, jak Pan Bóg taką ofiarę wynagrodzi. Nagroda, którą Pan Bóg obiecał za wydanie życia za braci jest uczynienie takiego członkiem Ciała Chrystusowego, które jest Kościół. Nagroda obiecana Jezusowi za wydanie Swojego życia miała stanowić to, że Jezus miał się stać wielkim Mesjaszem, Królem chwały; Kościołowi zaś obiecane jest uczestnictwo w Jego chwale.

Obietnicą Bożą nie było, ażeby jako wynik tego niektóre rzeczy przyszły na świat. Krew Jezusa ma sprowadzić przebaczenie grzechu dla świata, zaś ofiara Kościoła, może być zaliczoną przez Niego razem z Jego ofiarą, za świat, lecz nikt z nas niema w tym nic do czynienia; to nie jest nasza rzecz; wszystko, cokolwiek możemy uczynić, to złożyć życie nasze w ofierze według rozporządzenia Bożego, a co Pan uczyni z tym życiem, to Jego rzecz, to się nas nie tyczy. Naszą rzeczą jest uczynić to, czegośmy się zobowiązali. Dopełniamy ucisków Chrystusowych, te same uciski, które On ponosił dla tego samego celu; wszystkie liczą się na rachunek Kościoła; nie służymy światu. Co zaś Bóg czyni z zasługą tej ofiary, to jest zupełnie inna sprawa. — 10

CICHOŚĆ — A pokora.

Pytanie (1913) — Jaka jest różnica pomiędzy cichością a pokorą ?

Odpowiedź — Być cichym, znaczy być chętnym do nauczenia się czegoś. Być pokornym, znaczy nie być dumnym. Człowiek może być wielkim nauczycielem, może być uczonym, jednak może być cichym, i skromnym. Do takiego człowieka każdy może przyjść i powiedzieć: Mam tu pewną sprawę, przypatrz się jej. Jeżeli człowiek taki jest dostatecznie cichym i pokornym, odpowie: Z przyjemnością, przypatrzę się i zbadam to. Jeżeli nie jest pokornym, ani cichym, to odpowie hardo: Jak śmiesz przychodzić z tym do mnie ? Przecież ja jestem profesorem takim a takim! Da się spotkać niekiedy, ludzi o szlachetnym charakterze, którzy są cisi i pokorni, zawsze gotowi uczyć się, zawsze szukający prawdy. Tacy mówią o sobie: Ja nie wiem wszystkiego, nawet od dziecka mogę się czegoś nauczyć. Człowiek mądry, może się czegoś nauczyć od dziecka, ale komu brak pokory i cichości, temu trudno nauczyć się czegokolwiek od drugich. Przeto błogosławieni cisi, albowiem otrzymają więcej błogosławieństw od Boga. Nie są oni za dumni żeby się czegoś więcej nauczyć. Być pokornym znaczy, przyjmować jakiekolwiek zaszczyty, wiedzę, czy cokolwiek skromnie, bez chwalenia się, bez paradowania i nadymania się jak paw pokazujący swe strojne pióra. Indyk bełkocący nie jest pokornym, ale dumnym. — 469

Date: 2016-01-14; view: 503