Agresja Rosji przeciwko Ukrainy ma złe skutki dla międzynarodowego porządku a systemu prawa międzynarodowego[12].

Wstęp

1. Definicja i cechy kryzysu międzynarodowego

2. „Ukraiński kryzys” a konstruowanie zmian międzynarodowego porządku

3. Ukraiński wymiar kryzysu światowego

4. Światowy wymiar kryzysu ukraińskiego

5. „Hibrydność” międzynarodowych relacji jako latentna podstawa nowego międzynarodowego porządku

Zakończenie

Bibliografia

Wstęp

Działania Rosji na Ukrainie stanowią poważne i groźne naruszenie prawa międzynarodowego.

Ukraiński kryzys jest rzeczywiście przerażający, ale nie wolno nam pominąć bardziej powszechnego w ostatnich latach braku poszanowania dla prawa międzynarodowego. Nie umniejszając wagi niedawnych posunięć Rosji, musimy dostrzec, że nastąpiły one w kontekście ponawiających się naruszeń prawa przez USA, Unię Europejską i NATO. Każdy taki przypadek osłabia kruchą budowlę prawa międzynarodowego i grozi światu niekontrolowaną wojną wszystkich przeciw wszystkim.

Prawo międzynarodowe od dawna ma licznych krytyków; ich zdaniem nigdy nie przeważy ono nad interesem państwowym wielkich mocarstw, a jedyne, co naprawdę można zrobić dla zachowania pokoju, to utrzymać równowagę sił między rywalizującymi stronami. Z tego punktu widzenia Rosja jako wielkie mocarstwo po prostu dochodzi na Krymie swoich praw.

Teraz działa się „wojna hybrydowa” epoki nowoczesnej, do której nie tylko Ukraina oraz cały świat nie był przygotowany. Aneksja Krymu, wydarzenia na Wschodzie Ukrainy postawili wielke pytanie coś do efektywności systemu światowego bezpieczeństwa. Czy znajde światowa współnota odpowiedz na te pytanie? Jak zapewnić pokój i narodowe bezpieczeństwo w nowocześniej Europie?

Teraz Ukraina przeżywa kryzys panstwowości. Po raz pierwszy za całą historię niepodłegłości Ukraina stała się obiektem zewnętrzenj agresji. Aneksowano Krym. Po wydarzeniach w Odesie i Mariupolie, psewdoreferendumów na Donbasie zwrasta zaygrożenie odrzucanie teren na Wschodzie i stworzenie niestabilności na Południe państwa.

Na Ukrainie teraz realizuje się masowe zewnętrzne napięcie: informacyjno-propagandny, ekonomiczny a militarny. Wydarzenia ostatniego czasu zaświadczają o absolutne niezdolności państwowych instytucji do przeciwdziałań wewnętrznym i zewnętrznym faktoram.

Prawo międzynarodowe od dawna ma licznych krytyków; ich zdaniem nigdy nie przeważy ono nad interesem państwowym wielkich mocarstw, a jedyne, co naprawdę można zrobić dla zachowania pokoju, to utrzymać równowagę sił między rywalizującymi stronami. Z tego punktu widzenia Rosja jako wielkie mocarstwo po prostu dochodzi na Krymie swoich praw.

Co do obecnego kryzysu, Rada Bezpieczeństwa powinna pomóc w wynegocjowaniu rozwiązania, które pozwoli zachować suwerenność i integralność terytorialną Ukrainy. Nie nastąpi to szybko, ale ONZ musi wytrwać w wysiłkach, licząc na przełom w późniejszym czasie. Trzeba też, by Stany Zjednoczone, które w sprawie Ukrainy zwracają się do Rady Bezpieczeństwa, także uznały swoją odpowiedzialność wobec prawa międzynarodowego i wsparły budowę bastionu chroniącego przed groźną destabilizacją globu[1].

1.

2.

3. Definicja i cechy kryzysu międzynarodowego

Kryzys międzynarodowy – stan destabilizacji i napięcia w relacjach pomiędzy uczestnikami stosunków międzynarodowych.

Trudności w porozumiewaniu się stron mogą spowodować utratę kontroli nad biegiem wydarzeń i użycie środków zbrojnych. Może się przerodzić w konflikt międzynarodowy lub wojnę. Kryzys międzynarodowy poprzedza konflikt międzynarodowy lub stanowi pierwszą jego fazę[2].

Kryzysem międzynarodowym jest specyficzny etap międzynarodowego konfliktu, który posiada taki cechy:

1) Wysoka wartość interesów stron

2) Krótkość czasu dla podejmowania decyzji

3) Wysoki poziom strategicznej nieokreśloności

Często kryzys utożsamia się z wykorzystaniem militarnej siły w konflikcie, chociaż bezpośredniego związku między nimi nie ma. Jednak kryzys, obniża ilość informacji w stron coś do działań a zamiarów do siebie, oraz zwiększając się antagonizm w konflikcie, zwiększa oraz szanse przejścia konfliktu od fazy latentnej fazy do fazy oczywistej konfrontacji z wykorzystaniem militarnej siły[3].

Jeżeli wykorzystanie wojskowej siły odbywa się w trakcie kryzysu, ono nierzadko ma spontaniczny, nieorganizacyjny charakter i może zawierać mobilizację wojska regularnego, partyzanckich sił albo wyzwolicielskich wojsk, wprowadzenie ekonomicznych lub militarnych sankcji, częściową okupację albo naruszenia pozycji demilitaryzowanych obszarów, nadgraniczne incydenty.

W przeciwieństwie od wojny, wykorzystanie siły militarnej w trakcie międzynarodowego kryzysu nie jest systematycznym. Jednak jeżeli brać pod uwagę napięcie czasowego ograniczenia, w których działają uczestniki kryzysu, niesystematyczne wykorzystanie militarnej siły, która zdolna wywołać pełnowymiarową wojnę.

Przemoc nie jest konieczną cechą ani kryzysu, ani międzynarodowego konfliktu. Jego wykorzystanie charakteryzuje kształty przebiegu konfliktu, cechując się różne rodzaje zastosowania siły jego uczestników[4].

Ewolucja siłowych środków sprowokowała do tego, że bezpośrednie wykorzystanie militarnej potęgi stopniowo zmienia się na więcej cienki środki przemocy. Razem z tym ewoluuje się pojęcie „gwałt”, w zasadzie którego są zastosowanie siły z metą przemocy. Gwałt raczej jest synonimem słowa „siła”, którą można w ogóle można zdefiniować jako zdolność subiekta A przymusić subiekt B zrobić to, czego subiekt B nie zrobiłby przez jakichkolwiek innych warunków.

Jednak, jeżeli pojęcie siły ciągle powiększa się zawierając nowe elementy ekonomicznego, politycznego, informacyjnego i, w ogóle, nie militarnego charakteru, to „gwałt” głównie dotychczas definiuje fizyczny wpływ, jaki w międzynarodowych relacjach nabywa się militarnego kształtu[5].

Konkurencyjność również jest pojęciem bliskim do pojęcia konfliktu, ale jednocześnie nie identycznym jemu. Konkurencyjność cechuje stan relacji między subiektami, ale nie przewiduje niezgodności ich zainteresowań. Więc, przeciwniki mogą działać pod napięciem wspólnych interesów albo w ramach wspólnych reguł a norm, które są silniejsze, czym przeciwstawienie między nimi[6].

Synonimiczne rządy i teoretyczny bałagan wokół pojęć „międzynarodowego konfliktu”, „międzynarodowego kryzysu” jednak nie zmogą zatrzymać naukowych wysiłków skierowanych na wyjaśnienie natury a zależności rozwoju tego zjawiska[7].

4. „Ukraiński kryzys” a konstruowanie zmian międzynarodowego porządku

Dla tego, żeby spróbować zilustrować jak „ukraiński kryzys” wpływa na zmiany współczesnego międzynarodowego porządku, trzeba rozpatrzyć ewentualne zmiany publicznych (międzynarodowo-prawniczych a politycznych) i latentnych (tajemniczych i ukrytych) reguł i podstaw współczesnych międzynarodowych stosunków. „Ukraińska nauczka” albo prawnicze czy polityczne rozwiązanie odrębnych aspektów „ukraińskiego kryzysu” już stały się fiksacją nowych podstaw i reguł nowego międzynarodowego porządku[8].

Dziś w międzynarodową praktykę relacji między krajowych stopniowo wchodzi oraz tak nazywany „ukraiński precedens” czyli rozstrzygnięcie jakiegoś zdarzenia, które służy jako uzasadnienie do podjęcia odpowiedniej decyzji. Więc, on będzie miał uniwersalne, a nie tylko europejskie znaczenie. Sposób a skutek rozwiązania danego konfliktowego wydarzenia na Wschodzie Ukrainy faktycznie postanawiają perspektywy międzynarodowego porządku, który dzisiaj konstruuje się. Warto, jednak, zauważyć, że raczej radykalne i przede wszystkim pouczające dla jakiegokolwiek agresora, regulowanie „ukraińskiego kryzysu” zrobi praktycznie niemożliwym powstawanie podobnych konfliktów w przyszłości oraz pozwoli międzynarodowej wspólnocie zachowywać zasady istniejącego międzynarodowego porządku[9].

Jednak zwracając uwagę na oczywistą niezgodność strategicznych interesów a celów odrębnych uczestników międzynarodowych stosunków, konfrontacja między którymi w najbliższej przyszłości może osiągnąć punktu krytycznego i oczywiście, że takie rozwiązanie faktycznie nie jest możliwym. Więc pytanie reorganizacji strefy bezpieczeństwa nowoczesnych międzynarodowych relacji staje się więcej aktualnym.

Wydarzenia ostatniego roku na Ukrainie według swoich historycznych znaczeń całkowicie można utożsamiać z rozpadem Związku Radzieckiego i rozprzestrzeniam się NATO i Unii Europejskiej na Wschód. We wszystkich wypadkach chodzi o punktach rozwidlenia historycznych kierunków i momentach systematyczne-strategicznego wyboru[10].

Na praktyce niemożliwe stało się rzeczywistością, więc warto zauważyć o początku nowego historycznego periodu. Wydarzenia na Ukrainie zaświadczają o tym, że postbipolarny świat (postmiędzynarodowy, po zimnej wojnie (od 1991 roku) rozpoczyna żyć według swojej własnej systematycznej logice[11].

5. Ukraiński wymiar kryzysu światowego

Agresja Rosji przeciwko Ukrainy ma złe skutki dla międzynarodowego porządku a systemu prawa międzynarodowego[12].

Ukraina i świat zderzali się z agresją nowego gatunku. Głównymi uderzeniowymi siłami agresji stali się „humanitarna” interwencja, aktywne przyciąganie „piątej kolumny”, dominacja Rosji w strefie informatycznej.

Ukraina okazała się nie zdolną dać adekwatną odpowiedź na zewnętrzną inwazję. Jeden z powodów – rozdzielność społeczeństwa, niedojrzałość cywilna, równowektorny patriotyzm[13].

Swój wniosek w pogorszenie sytuacji robi władza – polityczny wierzchołek wyjawiła się nie zdolną do kompromisu i stworzenia nowych formatów dialogu. Stawka, która była oparta na metody siłowe w ramach antyterrorystycznej działalności nie spracowała się. Natychmiast wgłębił się kryzys zaufania między centrem a regionami, zwiększa się nastrój wrogości we społeczeństwie. Jednak, próby jednej z politycznych sił monopolizować władzę i utrzymać ją w jakikolwiek sposób utrudnia narodowe pojednanie. W skuteczności ukraińskie społeczeństwo zostaje się rozdrobionym i dezorientowanym przed zewnętrzną agresją a wręgowymi informacyjno-propagandowymi wpływami. Skutki kryzysu władzy najbardziej odzwierciedli się na państwowych instytucjach, które zabezpieczają bezpieczeństwo narodowe[14].

Teraz obszar bezpieczeństwa i obrony jest zwierciadłem politycznych a ekonomicznych problemów państwa. Jego efektywne funkcjonowanie miałoby być podstawą istnienia Ukrainy, jej suwerenności. Ale jednak system wydał się nie elastycznym, całkowite korupcyjnym i został się w okresie postradzieckich wartościowych i administracyjnych ramach.

Siły Zbrojne Ukrainy w ciągu dziesięciu lat gotowali się do epoki industrialnej. Natomiast dzisiejsza „wojna gibrydowa” odbywa się przeciwnikiem militarnym, siłami nieregularnych zbrojnych uformować a anonimowych wojskowych pododdziałów.

Ta wojna nowoczesnej epoki okazała się okrutnym wyzwaniem dla politycznego a militarnego dowodzenia. Brak otwartego przeciwstawienia, wykorzystanie nowych taktyk, dezinformacja, stworzenie za krótki czas nastroju paniki i zagrożenia, wykorzystanie żywej tarczy z pokojowych mieszkańców demonstrują bezradność armii pod czas wojny nowego typu[15].

Wrażliwym okazał się i obszar ekonomiczny. Słaba dywersyfikacja rynku zbytu ukraińskiej produkcji, przywiązanie do rynku rosyjskiego ważnych obszarów krajowej gospodarki, brak alternatywnych źródeł dostarczenia środków – wszystko to zmieniło się na pytania państwowego bezpieczeństwa. Przemysł, infrastruktura zostali się mało efektywnymi i zużywają wiele energii.

Date: 2016-01-05; view: 669