Doradcy króla Hydropsa

Stanisław LEM

Argonautycy byli pierwszym z plemion gwiezdnych, które zdobyło dla rozumu głębie oceanów planetarnych, na wieki, jak sądziły roboty małego ducha, metalowi wzbronione. Jednym ze szmaragdowych ogniw ich królestwa jest Akwacja, która lśni na niebie północnym jak wielki szafir w naszyjniku topazów. Na tej podwodnej planecie rządził przed wielu laty król Hydrops Wszechrybny. Pewnego ranka wezwał do sali tronowej czterech ministrów koronnych, a kiedy spłynęli przed nim na twarze, tak się do nich odezwał, podczas gdy jego wielki podskrzeli, cały w szmaragdach, poruszał nad nim szeroko rozpłetwionym wachlarzem:

— Nierdzewni Dostojnicy! Od piętnastu już wieków władam Akwacja, jej miastami podwodnymi i osadami sinych łąk; rozszerzyłem w tym czasie granice państwowe, zatapiając liczne lądy, a tym samym nie splamiłem wodoodpornych sztandarów, jakie przejąłem od mego rodzica, Ichtiokratesa. Owszem, w bitwach z wrażymi Mikrocytami odniosłem szereg zwycięstw, których sławę nie mnie przystoi opisywać. Czuję wszelako, że władza staje się dla mnie brzemieniem nieposilnym, a przeto postanowiłem zyskać syna, który by godnie kontynuował sprawiedliwe rządy na tronie Inoksydów. Dlatego zwracam się do ciebie, wierny mój Hydrocyberze Amassydzie, do ciebie, wielki programisto Dioptryku, i do was, Filonauto i Minogarze, którzy jesteście moimi nadstrojczymi, abyście mi wymyślili syna. Niech będzie mądry, ale nie lgnie nazbyt do ksiąg, nadmiar bowiem wiedzy poraża chęć czynu. Niech będzie dobry, ale znów bez przesady. Życzę sobie, aby był też mężny, lecz nie zuchwały, wrażliwy, ale nie tkliwy, nareszcie niech będzie podobny do mnie, niech boki jego kryje taka sama tantalowa łuska, a kryształy jego umysłu niech będą tak przejrzyste, jak ta woda, która otacza nas, wspiera i żywi! A teraz przystąpcie do dzieła, w imię Wielkiej Matrycy!

— Dioptryk, Minogar, Filonauta i Amassyd skłonili się głęboko i odpłynęli w milczeniu, a każdy ważył w duchu słowa królewskie, choć nie całkiem tak, jakby sobie tego życzył potężny Hydrops. Minogar bowiem nade wszystko pragnął zawładnąć tronem, Filonauta tajnie sprzyjał wrogom argonauckim, Mikrocytom, Amassyd zaś i Dioptryk byli śmiertelnymi wrogami i każdy z nich łaknął przede wszystkim upadku drugiego, a także pozostałych dostojników.

— KróT życzy sobie, abyśmy mu zaprojektowali syna — myślał Amassyd — cóż więc prostszego, jak wyryć na mikromatrycy królewicza niechęć do Dioptryka, tego pokurcza, nadętego jak pęcherz? Wówczas, objąwszy władzę, każe go zaraz udusić, przez wystawienie jego głowy na powietrze. Byłoby to zaiste doskonałe. Ale — myślał dalej znakomity Hydrocyber — Dioptryk niechybnie knuje takie same plany, a jako programista ma, niestety, sporo możliwości, aby wszczepić przyszłemu królewiczowi nienawiść do mnie. Fatalna historia! Muszę dobrze otwierać oczy, kiedy będziemy razem wkładali matrycę do dziecinnego pieca!

— Najprościej byłoby — rozważał w tym samym czasie dostojny Filonauta — wryć królewiczowi przychylność dla Mikrocytów. Ale to zaraz dostrzegą i król każe mnie wyłączyć. A więc może wpoić królewiczowi jedynie miłość do małych form, co będzie o wiele bezpieczniejsze. Jeśli wezmą mnie na spytki, powiem, że miałem na myśli jeno drobiazg podwodny i tylko zapomniałem obwarować program syna zastrzeżeniem, iż tego, co nie jest podwodne, ukochać nie należy. W najgorszym razie król zdejmie mi za to order Wielkiej Chlupni, ale nie zdejmie mi głowy, a to jest rzecz wielce mi droga, której nie zwróciłby mi już sam Nanokser, władca Mikrocytów!

— Czemuż to milczycie, dostojni panowie? — ozwał się wtedy Minogar. — Sądzę, że winniśmy przystąpić do pracy niezwłocznie, nie masz bowiem niczego świętszego nad rozkaz królewski!

— Dlatego właśnie rozważam go w duchu — rzekł szybko Filonauta, a Dioptryk i Amassyd dodali jednym głosem:

— Jesteśmy gotowi!

Polecili więc, zgodnie ze starodawnym obyczajem, zamknąć się w komnacie o ścianach ze szmaragdowej łuski, którą z zewnątrz opieczętowano siedmiokroć podmorską żywicą, a sam Megacystes, pan powodzi planetarnych, wycisnął na pieczęciach swój herb Cichą Wodę. Odtąd nikt już nie mógł wtrącić się do ich pracy, aż dopiero na znak o jej ukończeniu, kiedy umyślnym wirem wyrzuciliby przez klapę nieudane projekty, miano zerwać pieczęcie i przyszłoby do wielkiej uroczystości synobrania.

Jakoż dostojnicy zasiedli do dzieła, ale mesporo im ono szło. Nie o tym bowiem myśleli, jak wcielić w królewicza pożądane przez Hydropsa cnoty, lecz o tym, jak też podejść i króla, i trzech nierdzewnych towarzyszy w tej trudnej sprawie stwórczej.

Król niecierpliwił się, już osiem bowiem dni i nocy zamknięci byli jego synosprawcy, a nie dali nawet znaku, że dzieło zbliża się ku pomyślnemu końcowi. Bo też usiłowali brać się nawzajem na przetrzymywanie, każdy więc czekał, aż innym nie stanie sił, a wtedy wkreśli szybko w krystaliczną siateczkę matrycy to, co w królewiczu ku jego obróci się korzyściom.

Żądza władzy podniecała bowiem Minogara, Filonautę — namiętność mamony, jaką przyobiecali mu Mikrocyci, nienawiść zaś wzajemna — Amassyda i Dioptryka.

Wyczerpawszy takim sposobem cierpliwość raczej, niż siły, rzekł chytry Filonauta:

— Nie pojmuję, dostojni panowie, czemu dzieło nasze tak się przeciąga. Król udzielił nam wszak dyrektyw precyzyjnych; gdybyśmy się ich trzymali, królewicz byłby już gotów. Zaczynam podejrzewać, iż powolność waszą powoduje coś, co z królewskim synowszczęciem inny ma związek niż ten, który byłby miły sercu władcy. I jeśli dalej tak pójdzie, z najgłębszą boleścią będę się poczuwał do obowiązku złożenia votum separatum, to jest napisania...

— Donosu! O tym mówisz, Wasza Dostojność — syknął, przebierając zaciekle błyszczącymi skrzelami, Amassyd, aż wszystkie pływaki jego orderów zadygotały. — Ależ proszę, proszę! Za pozwoleniem Waszej Dostojności, i ja mam ochotę napisać do króla o tym, jak Wasza Miłość, nie wiadomo od kiedy rażony drżączką, zniszczyłeś już osiemnaście perłowych matryc, które przyszło nam odrzucić, gdyż po formule o miłowaniu tego, co nieduże, nie zostawiłeś ani krzty miejsca na zakaz miłowania tego, co nie jest podmorskie! Zechciałeś nas zapewniać, godny Filonauto, iż było to przeoczenie — wszelako, powtórzone osiemnaście razy, starczy, aby zamknięto cię do domu zdrajców lub szaleńców i tylko do wyboru między tymi dwoma ograniczy się twoja swoboda!

Chciał się bronić Filonauta, na wylot przejrzany, ale Minogar uprzedził go, mówiąc:

— Ktoś mógłby sądzić, szlachetny Amassydzie, iżeś jest w naszym zebraniu jak meduza bez zmazy, kryształowa. A przecież niepojętym sposobem i ty jedenastokrotnie do ustępu, poświęconego w matrycy temu wszystkiemu, czym się ma brzydzić królewicz, dołączałeś raz ogoniastość trójdzielną, raz grzbiet sino szmelcowany, dwa razy — oczy wyłupiaste, to znów podwójny pancerz brzuszny i trzy iskry czerwone, jak gdybyś nie wiedział o tym, że wszystkie te cechy dotyczyć mogą tu obecnego Dioptryka, współrodzica królewskiego, i przez to zażegnąłbyś w duszy królewicza nienawiść do tego męża...

— A dlaczego Dioptryk na końcówce matrycowej wpisywał wciąż pogardę dla istot, których imię kończy się na „yd”? — spytał Amassyd. — I jeśli już o tym mowa, czemu ty sam, mości Minogarze, nie wiedzieć po co do przedmiotów, których królewicz ma nie cierpieć, wliczałeś uparcie stolec pięciokątny, z oparciem płetwiasto ubrylantowionym? Czyżbyś nie wiedział, że kubek w kubek tak właśnie wygląda tron?

Zaległa kłopotliwa cisza, przerywana jego słabym pluskaniem. Długo biedzili się dostojnicy, targani sprzecznymi interesami, aż utworzyły się pośród nich stronnictwa — Filonauta i Minogar doszli do porozumienia tym sposobem, aby synomatryca przewidywała sympatię do wszystkiego, co drobne, jak też ochotę ustępowania takim formom z drogi. Filonauta myślał przy tym o Mikrocytach, Minogar zaś o sobie, gdyż był najmniejszy spośród obecnych. Dioptryk także naraz przystał na ona formułę, jako że

Amassyd był z nich wszystkich największego wzrostu. Ten opierał się gwałtownie, ale raptem zaniechał .sprzeciwów, gdyż przyszło mu do głowy, że może się wszak pomniejszyć, jak również przekupić obuwniczego dworskiego, aby podbił Dioptrykowe podeszwy płytkami tantalu, przez co znienawidzony stanie się większego wzrostu i tak sobie niechęć królewicza zaskarbi.

Potem szybko już wykonali synomatrycę i po wyrzuceniu unieważnionych szczątków przez klapę przyszło do wielkiej uroczystości dworskiego synobrania.

Ledwo matryca z projektem królewicza znalazła się w wypieku, a straż honorowa zaciągnęła szyki przed piecem dziecimnym, z którego miał wyjść niebawem przyszły władca Argonautyków, Amassyd wziął się do zamyślanej zdrady. Obuwniczy dworski, którego przekupił, jął przykręcać wciąż nowe płytki tantalu do Dioptrykowych podeszew. Królewicz dochodził już pod nadzorem młodszych metalurgów, a Dioptryk, ujrzawszy się raz w wielkim zwierciadle pałacowym, stwierdził z przerażeniem, że jest już wyższy od swojego wroga, a wszak królewicz miał zaprogramowaną sympatię tylko do przedmiotów i osób małych!

Powróciwszy do domu, zbadał się Dioptryk sumiennie i opukał srebrnym młotkiem, aż odkrył przykręcone do stóp blachy i natychmiast pojął, czyja to była robota. — O, łajdak!! — pomyślał o Amassydzie. — Ale co teraz robić?! — Po krótkim namyśle postanowił się pomniejszyć. Wezwał wiernego sługę i przykazał mu sprowadzić do pałacu dobrego ślusarza. Ale sługa, nie całkiem zrozumiawszy polecenie, wypłynął na ulicę i sprowadził pewnego ubogiego wyrobnika, imieniem Froton, który całymi dniami krążył po mieście, wołając: — Głowy lutować! Brzuchy drutuję, ogony lutuję, ogony poleruję! — Miał ów druciarz złą żonę, która czekała zawsze jego powrotu z łomem w ręku i kiedy się Ubliżał, całą ulicę wypełniał jej zawzięty jazgot; odbierała mu wszystko, co zarobił, i jeszcze wgniatała mu barki i plecy bezlitosnymi uderzeniami.

Froton, drżąc, stanął przed wielkim programistą, który rzekł do niego:

— Słuchaj no, czy potrafiłbyś mnie pomniejszyć? Wydaję się sobie, uważasz, zbyt wielki... a zresztą — wszystko jedno! Masz minie pomniejszyć, ale tak, abym nie poniósł szwanku na urodzie! Jeśli zrobisz to dobrze, hojnie cię wynagrodzę, ale masz o tym zaraz zapomnieć. Ani wody z ust — w przeciwnym razie każę cię zaśrubować!

Froton zdumiał się, ale nie pokazał tego po sobie; już to rozmaite fanaberie trzymają się możnych — przypatrzył się więc uważnie Dioptrykowi, zajrzał mu do środka, obstukał go, opukał i rzekł:

— Wasza Wielmożność, mógłbym wam wykręcić środkową część ogona...

— Nie, nie chcę! — odparł żywo Dioptryk. — Szkoda mi ogona! Jest zbyt piękny!

— A więc może odkręcić nogi? — spytał Froton. — Są wszak zbyteczne całkiem. I rzeczywiście, Argonautycy nie używają nóg; są one pozostałością po starodawnych czasach, kiedy to jeszcze przodkowie ich bytowali na suszy. Lecz Dioptryk dopiero teraz się rozgniewał:

— Ach, ty durniu żelazny! Czy nie wiesz o tym, że tylko nam, wysoko urodzonym, wolno mieć nogi?! Jak śmiesz pozbawiać mię tych insygniów szlachectwa!!

— Najpokomiej przepraszam Waszą Wielmożność... Ale co mogę w takim razie odkręcić?

Zrozumiał Dioptryk, że tak się opierając niczego nie uzyska. Burknął więc:

— Rób, jak uważasz...

Zmierzył go Froton, postukał, popukał i rzekł:

— Za pozwoleniem Waszej Wielmożności, mógłbym odkręcić głowę...

— Oszalałeś chyba! Jakże mogę zostać bez głowy? Czym będę myślał?

— Ach, to nic, panie! Czcigodny umysł Waszej Wielmożności wsadzę do brzucha — jest tam sporo miejsca...

Zgodził się Dioptryk, a druciarz zręcznie odkręcił mu głowę, włożył półkule kryształowego rozumu do brzucha, zanitował wszystko, zaklepał, dostał pięć dukatów i służący wyprowadził go z pałacu. Wychodząc jednak, ujrzał w jednej z komnat Aurentynę, córkę Dioptryka, całą srebrną i złotą, i jej wysmukła kibić, wydająca dźwięk dzwoneczków przy każdym kroku, wydała mu się piękniejsza od wszystkiego, co dotąd widział. Wrócił do domu, gdzie czekała nań już żona z łomem w ręku, i wnet ogromny łoskot podniósł się na całej ulicy, a sąsiedzi mówili:

— Oho! Ta wiedźma, Protonowa, znów wgniata mężowi boki! — Dioptryk zaś, wielce rad z tego, co się stało, poszedł do pałacu.

Zdziwił się nieco król na widok swego ministra bez głowy, ale ów zaraz mu wyjaśnił, że to taka nowa moda. Amassyd zaś przeląkł się, bo cały podstęp poszedł na marne i kiedy znalazł się w swoim domu, postąpił tak samo jak jego wróg; odtąd rozgorzała między nimi rywalizacja miniaturyzacyjna i odkręcali sobie płetwy, skrzela, karki metalowe, tak że po tygodniu każdy z nich mógł, nie schylając się, wejść pod stół. Ale i pozostali dwaj ministrowie wiedzieli wszak dobrze o tym, że tylko najmniejszych będzie miłował przyszły król i radzi nieradzi także jęli się pomniejszać. Doszło wreszcie do tego, że nic nie było już do odkręcenia; zrozpaczony Dioptryk posłał wtedy służącego, aby przyprowadził mu druciarza.

Zdumiał się Proton, stawiony przed oblicze magnata, gdyż tak niewiele już z tego dostojnika zostało, a żądał uporczywie, aby go jeszcze bardziej zredukować!

— Wielmożny panie — rzekł, drapiąc się w głowę. — Widzi mi się, że tylko jeden jest sposób. Za pozwoleniem Waszej Wielmożności, wykręcę mózg...

— Nie, tyś oszalał! — uniósł się Dioptryk, ale druciarz wyjaśnił:

— Mózg ten schowa się w pałacu, w jakimś pewnym miejscu, na przykład w tej oto szafie, a Wasza Wielmożność będzie miał w środku jedynie maleńki odbiorniczek i głośniczek; dzięki temu będziesz, Wasza Wielmożność, połączony elektromagnetycznie ze swym rozumem.

— Pojmuję! — rzekł Dioptryk, któremu ten pomysł przypadł do gustu. — A więc rób, co do ciebie należy!

Wyjął mu Proton mózg, włożył go do szufladki w szafie, zamknął szufladkę na kluczyk, kluczyk wręczył Dioptrykowi, a do brzucha wsunął mu maleńki aparacik i mikrofonik. Tak mały stał się teraz Dioptryk, że prawie wcale nie było go widać; zadrżeli na widok takiego pomniejszenia trzej jego rywale, zdziwił się król, ale nic nie powiedział. Minogar, Amassyd i Filonauta jęli się teraz chwytać środków rozpaczliwych. W oczach topnieli z dnia na dzień i niebawem postąpili tak samo jak druciarz z Dioptrykiem: pochowali swoje mózgi, gdzie kto mógł, w biurku, pod łóżkiem, a sami zostali jeno puszeczkami lśniącymi, ogoniastymi, z jedną-drugą parką orderów, niewiele mniejszych od nich samych.

I znowu wysłał Dioptryk służących po druciarza; a gdy ten stanął przed nim, zawołał:

— Musisz coś robić! Koniecznie trzeba dalej zmniejszać za wszelką cenę, bo będzie źle!

— Wielmożny Panie — odparł druciarz, kłaniając się nisko magnatowi, którego zaledwie widać było między poręczą a oparciem fotela — jest to niesłychanie trudne i nie wiem, czy w ogóle możliwe...

— To nic! Zrób, co ci mówię! Musisz! Jeżeli uda ci się tak mnie pomniejszyć, abym osiągnął postać minimalną, taką, że nikt mnie nie prześcignie — spełnię każde twoje życzenie!

— Jeśli Wasza Wielmożność zaręczy mi słowem szlacheckim, że tak będzie, postaram się zrobić, co w moich siłach — odparł Proton, któremu nagle pojaśniało w głowie, a w jego pierś jak gdyby ktoś nalał najczystszego złota — od wielu dni bowiem nie mógł myśleć o niczym innym, jak tylko o złotolitej Aurentynie i kryształowych dzwoneczkach, które zdawały się kryć w jej piersi.

Zaprzysiągł mu to Dioptryk. Wziął tedy Proton ostatnie trzy ordery, jakie obciążały drobną pierś wielkiego programisty, złożył z nich trójścienne pudełeczko, do środka włożył aparacik, tak mały jak dukat, obwiązał wszystko złotym drucikiem, dolutował z tyłu złotą blaszkę, wystrzygł ją na kształt ogonka i rzekł:

— Już gotowe, Wasza Wielmożność! Po tych wysokich odznaczeniach każdy rozpozna bez trudu Waszą Osobę; dzięki tej blaszce będziesz mógł, Wasza Wielmożność, pływać, aparacik zaś umożliwi łączność z rozumem, ukrytym w szafie...

Uradował się Dioptryk.

— Czego chcesz? Żądaj, mów — wszystko dostaniesz!

— Pragnę pojąć za żonę córkę Waszej Wielmożności, złotolitą Aurentynę!

Rozgniewał się strasznie Dioptryk i, pływając wokół twarzy Frotona, obrzucając go obelgami, dzwoniąc na niego orderami, nazwał go łotrem bezczelnym, hołodrygą» łajdakiem, a potem kazał go wyrzucić z pałacu. Sam zaś w poszóstnej łodzi podwodnej popłynął zaraz do króla.

Kiedy Minogar, Amassyd i Filonauta ujrzeli Dioptryka w nowej postaci, a poznali go tylko dzięki wspaniałym orderom, z których obecnie się składał, jeśli nie liczyć ogonka, zatargał nimi gniew straszny. Jako mężowie światli w sprawach elektrycznych, pojęli, że trudno by dalej pójść w miniaturyzacji osobistej, a już nazajutrz odbyć się miały uroczyste narodziny królewicza i nie można było zwlekać ani chwili. Zmówił się więc Amassyd z Filonauta, że kiedy Dioptryk wracać będzie do swego pałacu, napadną nań, porwą go i uwiężą, co nie będzie trudnej gdyż nikt nawet nie zauważy zniknięcia osoby tak małej. Jak postanowili, tak zrobili. Amassyd przygotował starą puszkę blaszaną i zaczaił się z nią za rafą koralową, koło której przepływała łódź Dioptryka; a gdy się zbliżyła, słudzy jego, zamaskowani, wyskoczyli nagle na drogę i nim lokaje Dioptryka podnieśli płetwy ku obronie, ich pan został już nakryty puszką i porwany; Amassyd zagiął natychmiast blaszane wieczko, aby się wielki programista nie mógł wydostać na wolność, i, straszliwie szydząc z niego i drwiąc, pospiesznie wrócił do domu. Tu jednak pomyślał że niedobrze trzymać więźnia u siebie; a właśnie usłyszał głos, wołający z ulicy: — Głowy lutować! Brzuchy, ogony, karki drutować, polerować! — Uradował się, zawołał druciarza, którym był Froton, kazał mu hermetycznie zalutować puszkę, a kiedy ów to uczynił, dał mu talara i rzekł:

— Słuchaj no, druciarzu, w tej puszce jest skorpion metalowy, którego schwytano w piwnicy mego pałacu. Weź go i wyrzuć za miastem, tam, gdzie to wielkie śmietnisko, wiesz? A dla pewności przyciśnij dobrze puszkę kamieniem, aby skorpion nie umknął czasem. I, na Wielką Matrycę! — nie otwieraj tej puszki, bo zginiesz na miejscu!

— Uczynię, jak każesz, panie — rzekł Froton, wziął puszkę, zapłatę i odszedł.

Zdziwiła go ta historia, nie wiedział, co o niej sądzić; potrząsnął puszeczką, a coś w niej zakołatało.

— To nie może być skorpion — pomyślał — nie ma tak małych skorpionów... Zobaczymy, co to takiego, ale nie od razu...

Wrócił do domu, ukrył puszkę na strychu, obłożył ją z wierzchu starymi blachami, aby jej żona nie znalazła i udał się na spoczynek. Ale żona zauważyła, że coś chował na poddaszu, więc gdy nazajutrz opuścił dom, aby jak zawsze krążyć po mieście, wołając: — Głowy drutować! Ogony lutować! — szybko pobiegła na górę, odnalazła puszkę i, potrząsnąwszy nią, posłyszała dźwięk metalu. — A to łajdak, a to szubrawiec! — pomyślała o Protonie. — Do tego już doszło. Ukrywa przede mną jakieś skarby! — Czym prędzej zrobiła w puszce dziurkę, ale nic nie widziała, więc dłutem rozpruła blachę. A kiedy ją tylko trochę odgięła, zobaczyła błysk złota, bo były to ordery Dioptrykowe ze szczerego kruszcu; drżąc z nie pohamowanej chciwości oderwała cały wierzch blaszany, a wtedy Dioptryk, który dotąd spoczywał jak martwy, albowiem blacha ekranowała go od mózgu, który znajdował się w szafie jego pałacu, nagle ocknął się, uzyskał łączność z rozumem i zawołał: — Co to jest?! Gdzie ja jestem?? Kto śmiał na mnie napaść?! Kim jesteś, ohydna kreaturo? Wiedz, że marnie zginiesz zaśrubowana, jeśli natychmiast nie zwrócisz mi wolności!

Żona druciarza, ujrzawszy trzy dukatowe ordery, jak jej skaczą do oczu, wrzeszczą i wygrażają ogonkiem, przelękła się tak bardzo, że chciała uciekać; skoczyła ku strychowej klapie, a gdy Dioptryk wciąż pływał nad nią i wygrażał, klnąc na czym świat stoi, potknęła się o wierzchni szczebel drabiny i razem z nią zleciała ze strychu. Padając, skręciła sobie kark, a drabina, przewracając się, przestała podpierać klapę strychową — która zamknęła się; w taki sposób Dioptryk został uwięziony na strychu, gdzie pływał od ściany do ściany, daremnie wzywając pomocy.

Wieczorem wrócił Froton do domu i zdziwił się, że żana nie oczekuje go z łomem na progu — a gdy wszedł do mieszkania, ujrzał ją i nawet się nieco zmartwił, gdyż był niezmiernie zacny; wszelako rychło pomyślał, iż wypadek ten obróci się na jego korzyść, tym bardziej że mógł zużyć żonę na części zapasowe, co doskonale by się opłaciło. Usiadł więc na podłodze, dobył śrubokrętu i wziął się do rozkręcania nieboszczki, kiedy dobiegły go piskliwe okrzyki, płynące z wysoka.

— Ach! — rzekł sobie. — Poznaję ten głos — to wszak wielki programista królewski, który kazał mnie wczoraj wyrzucić z pałacu i jeszcze nic mi nie zapłacił — ale skądże wziął się na moim strychu?

Przystawił drabinę do klapy, wszedł na nią i spytał:

— Czy to wy, Wasza Wielmożność?

— Tak, tak! — zawołał Dioptryk. — To ja, ktoś porwał mnie, napadł, zalutował w puszce, jakaś kobieta otworzyła ją, wystraszyła się i spadła ze strychu, klapa się zamknęła, jestem uwięziony, wypuść mię, kimkolwiek jesteś — na Wielką Matrycę! — a dam ci, co tylko będziesz chciał!

— Jużem te słowa słyszał, za pozwoleniem Waszej Wielmożności, i wiem, ile są warte — odparł Proton. — Bo ja jestem druciarzem, którego kazałeś wyrzucić — i tu opowiedział mu całą historię, jak to nieznany jakiś magnat wezwał go do siebie, kazał zalutować puszkę i zostawić ją na śmietniku za miastem. Pojął Dioptryk, że musiał to być jeden z ministrów królewskich, a najpewniej Amassyd. Jął zaraz prosić i błagać Frotona, by go wypuścił ze strychu, ów jednak spytał, jak może jeszcze teraz wierzyć słowu Dioptrykowemu?

I dopiero kiedy ów zaprzysiągł mu na wszystkie świętości, że odda mu córkę za żonę, druciarz otworzył klapę i wziąwszy magnata w dwa palce, orderami do wierzchu, zaniósł go do jego pałacu. A właśnie zegary wypluskiwały dwunastą godzinę południa i rozpoczynała się wielka uroczystość wydobywania z pieca syna królewskiego; czym prędzej dowiesił więc Dioptryk do trzech orderów, z jakich się składał, wielką gwiazdę wszechmorską, na wstędze haftowanej w bałwany, i popłynął pędem do pałacu Inoksydów. Froton zaś udał się na pokoje, gdzie wśród dam swoich przebywała Aurentyna, grając na elektro-drumli; i oboje wielce przypadli sobie do gustu. Fanfary odezwały się z wież pałacowych, kiedy Dioptryk dopłynął do głównego wejścia, bo już się zaczęła uroczystość. Nie chcieli go zrazu wpuścić odźwierni, ale poznali go po orderach i otworzyli wrota.

A gdy się otwarły, podwodny przeciąg poszedł na całą salę koronacyjną, porwał Amassyda, Minogara i Filonautę, bo tacy byli zminiaturyzowani, i zaniósł ich do kuchni, gdzie zakrążyli chwilę, daremnie wzywając pomocy, nad zlewem, wpadli do niego i podziemnymi meandrami dostali się za miasto; nim zaś wygramolili się ze szlamu, iłu i błota, oczyścili się i wrócili na dwór, było już po uroczystości. Ten sam przeciąg podwodny, który tak dał się we znaki trzem ministrom, porwał też Dioptryka i zakręcił nim wokół tronu z taką siłą, aż pękł opasujący go drucik złoty i poleciały na wszystkie strony ordery i gwiazda wszechmorską, aparacik zaś siłą rozpędu uderzył w czoło króla Hydropsa, który wielce się zdumiał, bo z kruszyny owej dobiegł pisk:

— Wasza Królewska Mość! Wybacz! Niechcący! To ja, Dioptryk, wielki programista...

— A cóż to za głupie żarty w takiej chwili? — zawołał król i odtrącił aparacik, który spłynął na podłogę, a wielki podskrzeli, otwierając uroczystość trzykrotnym uderzeniem złotej laski, niechcący roztłukł go na drobne kawałki. Wyszedł królewicz z pieca dziecinnego i wzrok jego padł na elektryczną rybkę, która pływała w srebrnej klatce obok tronu, oblicze jego rozjaśniło się i upodobał sobie to maleńkie stworzonko. Uroczystość szczęśliwie dobiegła kresu, królewicz wstąpił na tron i zajął miejsce Hydropsa. Stał się odtąd władcą Argonautyków i wielkim filozofem, oddał się bowiem badaniom niebytu, gdyż nie ma nic mniejszego do pomyślenia; rządził też sprawiedliwie, przybrawszy imię Neantofila, a małe rybki elektryczne były umiłowaną jego potrawą. Froton zaś pojął za żonę Aurentynę, na jej prośby odremontował spoczywające w piwnicy szmaragdowe ciało Dioptryka i wprawił w nie mózg, wyjęty z szafy; widząc, że nie ma innej rady, wielki programista i pozostali ministrowie służyli odtąd wiernie nowemu królowi, Aurentyna zaś i Froton, który został wielkim podblaszym koronnym, żyli długo i szczęśliwie.

Date: 2016-01-03; view: 880