PODROŻ DWUDZIESTA SZÓSTA I OSTATNIA

Piętnaście lat mijało od chwili, kiedym opuścił Ziemię, i nostalgia odzywała się we mnie coraz silniej; na koniec postanowiłem odwiedzić strony ojczyste. Decyzję tę powziąłem na Teropii, trzeciorzędnej planecie z układu Wieloryba. Gdy jednak udałem się do portu rakietowego, ujrzałem sporą grupę podróżnych czytających w ponurym milczeniu ogłoszenie na tablicy Biura Nawigacji Kosmicznej. Komunikat donosił o wtargnięciu stada wielkich meteorów na szlak rakietowy; tak więc, w oczekiwaniu poprawy pogody, spędzałem dni w gronie przygodnych towarzyszy. Był wśród nich pewien młody fanfaron, który opowiadał każdemu, komu tylko mógł, rozmaite historie o planetach, które sam rzekomo zwiedził. Od jednego rzutu oka zorientowałem się, że jest to zwyczajny oszust, i gdy nadarzyła się okazja, przygwoździłem jego kłamstwa. Miał on czelność opowiadać w mojej obecności o rzekomych mieszkańcach planety Borelii ze zbioru gwiazdowego w Orionie; twierdził, że żyją tam potwory, rozmiarami dorównujące górom, zwane Powołami dla niesłychanej powolności procesów życiowych, spowodowanej niską temperaturą i zlodowaceniem planety.

- Wyobraźcie sobie, panowie - wołał - że kiedy w Egipcie panował Amenhotep VI z dynastii tebańskie}, na Borelii spotkały się dwa Powoły. Pierwszy odezwał się: „co słychać?” - Potem zbudowano piramidy, Aleksander Macedoński podbił Azję i doszedł do Oceanu Spokojnego, Grecja została pokonana przez Rzym, powstało cesarstwo rzymskie narodu niemieckiego, szły wyprawy krzyżowe, islam walczył z chrześcijaństwem, toczyły się wojny Białej Róży z Czerwoną, wojna trzydziestoletnia i stuletnia... a drugi Powół wciąż jeszcze nie odpowiadał i dopiero kiedy Niemcy zwyciężyły Francję pod Sedanem, potwór na Borelii odrzekł: „nic nowego”. Tak nieprawdopodobnie, niesłychanie wolno biegnie życie tych zdumiewających stworzeń; mogę to powiedzieć spokojnie, albowiem sam je widziałem i badałem.

Tu wyczerpała się moja cierpliwość.

- To, coś pan nam opowiedział - rzekłem zimno - jest niecnym kłamstwem.

Gdy stałem się ośrodkiem powszechnej uwagi, wyjaśniłem:

- Aleksander Wielki nigdy nie doszedł do Oceanu Spokojnego, bo jak doskonale wiadomo, zawrócił z drogi w roku 325 przed naszą erą.

Posypały się oklaski; od tej chwili kłamcę otoczyła powszechna wzgarda. Wśród obecnych znajdował się starzec o budzącej szacunek powierzchowności; zbliżywszy się do mnie wyraził uznanie dla mego energicznego wystąpienia w obronie ścisłości i prawdy, po czym przedstawił mi się jako profesor Tarantoga. Uradowałem się niezmiernie, że nareszcie szczęśliwy przypadek nas zetknął. Odtąd aż do końca pobytu na Teropii byliśmy nierozdzielni. Mile płynął czas spędzany na duchowych biesiadach; profesor opowiadał mi O swoim pobycie u Gorgotów z układu Erydana, o badaniach nad Truwankami, tymi niezwykłymi organizmami z Panteluzy, które są najbardziej gadatliwymi roślinami w całym Kosmosie, pokazywał mi też fotografie Odolęgów. Ci ostatni poruszają się w nie znany gdzie indziej sposób, wywracając przy każdym kroku swoje ciała raz na lewą, to znowu na prawą stronę. Z kolei ja podzieliłem się z profesorem spostrzeżeniami zdobytymi w czasie dwuletniego pobytu na Stredogencji: mieszkańcy jej chowają swoich zmarłych w niebie, mianowicie osadzonych w trumnach odpowiedniego kształtu wystrzeliwują z wielką szybkością w przestwór; tak tedy cała planeta otoczona jest rojami grobowców krążących wokół niej niby małe księżyce. Ów latający cmentarz porządnie utrudnia rakietową nawigację. Profesor dał mi z wdzięczności za te informacje kopię swego nie opublikowanego jeszcze dzieła o planecie Meopserze i żyjących na niej rozumnych Muciochach. Tyle mi opowiadał o ich niezwykłym zgoła podobieństwie do ludzi, że gorąco zapragnąłem zwiedzić Meopserę. Wahałem się czas jakiś, pomny decyzji powrotu na Ziemię, ostatecznie jednak badacz zwyciężył we mnie człowieka. Prognozy Biura Nawigacji Kosmicznej zapowiadały właśnie doskonałą pogodę, tak tedy, po serdecznym pożegnaniu, rozstałem się z Tarantoga i rozpocząłem przygotowania do startu. Zaopatrzywszy się we wszystko niezbędne, kupiłem też w księgarni obok portu mapę tej części nieba, w której znajduje się Meopsera. Niestety, nie udało mi się dostać nowej mapy, nabyłem więc używaną. Ale pech chciał, że właśnie w pobliżu Meopsery wytarta była do nieczytelności, bo akurat w tym miejscu przebiegało zgięcie papieru. Zaufawszy swemu doświadczeniu wykreśliłem linijką najprostszy kurs gwiazdowy i wyruszyłem w drogę.

Podróż trwać miała dość długo, wziąłem więc na pokład sporą ilość książek, aby uprzyjemnić sobie czas lekturą; były to dzieła o treści podróżniczej i naukowej, opisujące rozmaite wyprawy transgalaktyczne, teorię kosmodromii, astronautykę sportową i wycieczkową i tym podobne. W miarę czytania moje niezadowolenie i pretensje do autorów rosły nieustannie; na koniec, rozgniewany ich niesumiennością, częstymi pomyłkami, przekręceniami, ba, wręcz fałszami - postanowiłem zabrać się do radykalnej zmiany tak fatalnego stanu rzeczy, a działając z właściwą mi impulsywnośeią, natychmiast zasiadłem do pisania. W ten właśnie sposób narodziły się niniejsze pamiętniki. Pisałem przez cztery tygodnie dniem i nocą i nawet zmożony snem nie wypuszczałem pióra z ręki. Tak bardzo zatopiłem się w tym dziele, tak barwne krajobrazy planet stawały mi przed oczami, tak żywy tłum postaci otaczał nieustannie mój pulpit tłocząc się w niecierpliwej chęci dostania się na karty rękopisu, że całkiem zapomniałem, gdzie jestem i dokąd lecę. Pewnej nocy z krótkiego, lecz głębokiego snu, w który zapadłem opierając głowę na stosach manuskryptów, wyrwał mnie potężny wstrząs. Zerwałem się i skoczyłem do okna. Na zewnątrz panowała zupełna ciemność. Zbadałem wnętrze rakiety, a stwierdziwszy, że jest nie uszkodzona, doszedłem do wniosku, iż musiał się o nią otrzeć jakiś meteor. Nie czując potrzeby snu wróciłem do pracy. Pisałem tak przez wiele godzin, gdy wtem zauważyłem, że w rakiecie robi się coraz jaśniej. Powtórnie podszedłem do okna i jakież było moje zdumienie, kiedy ujrzałem rozległe pola pokryte bujną roślinnością i niebo nad nimi zaróżowione świtem. Bez wahania otworzyłem klapę. Robiło się coraz jaśniej, wysoko płynęły chmury, łagodny wiatr szumiał kołysząc konarami drzew. Moja rakieta z impetu wryła się do połowy w piaszczysty, miękki wzgórek; tak tedy wylądowałem na Meopserze dość nieoczekiwanie dla samego siebie. Potrząsnąłem z uśmiechem głową nad mym roztargnieniem, schowałem manuskrypt do szafki i opuściłem rakietę udając się na poszukiwanie mieszkańców nie znanego globu.

Minąwszy łagodną pochyłość porosłą małymi roślinkami, natrafiłem na coś w rodzaju prostej jak strzała, szerokiej drogi. Szedłem nią, ciesząc się świeżością poranka. Rozglądając się po okolicy doszedłem do wniosku, że profesor Tarantoga nieco przesadził: planeta jest rzeczywiście podobna do Ziemi, ale ma bledsze, nie tak niebieskie niebo. Także chmury zdawały mi się nie spotykanego na Ziemi kształtu.

Zza zakrętu drogi wyłoniła się jakaś istota; gdyśmy się dostatecznie zbliżyli, stwierdziłem, że wyglądem przypomina młodego mężczyznę; tutaj przyznałem Tarantodze rację. Zanotowawszy to spostrzeżenie zbliżyłem się do napotkanego, ugiąłem lekko kolana, zatoczyłem rozłożonymi rękami koło, co jest zwykłym powitaniem w południowych obszarach Galaktyki, i spytałem, czy jestem na Meopserze i czy mam przyjemność z Muciochem. Istota najpierw szeroko otworzyła oczy, potem cofnęła się o dwa kroki i odezwała się:

- Czego? Nie rozumiem.

Język, jakim przemówiła, był mi znany; nie mogłem sobie jednak przypomnieć, w jakich okolicach nieba się nim posługują, rzecz bynajmniej nie dziwna u człowieka jak ja, władającego narzeczami trzystu bez mała plemion galaktycznych. Choć nie pamiętałem, gdzie używają tej mowy, mogłem się nią jednak posługiwać, spytałem więc, czy jestem na Meopserze, i ponowiłem koliste ruchy rąk wyrażając tym moje przyjazne uczucia. Na to istota najpierw zaczęła powoli cofać się tyłem, potem zaś odwróciła się nagle i pomknęła przed siebie w ogromnych susach; po minucie znikła mi z oczu.

- Jakiś płochliwy egzemplarz - pomyślałem, zapisałem obserwację i ruszyłem przed siebie. Niebawem napotkałem drugą istotę; szła także drogą, była znacznie mniejsza od pierwszej, najwyraźniej jeszcze niedojrzała, i tocząc przed sobą rodzaj drewnianego kolorowego krążka, wydawała głośne okrzyki; musiał to być rodzaj śpiewu. Zagadnąłem ją podobnie jak pierwszą - znieruchomiała i nic nie odpowiedziała. Ponowiłem pytanie i gesty powitalne, a wtedy nagle przykucnęła, wsadziła małe palce do otworu gębowego, rozciągnęła go po uszy, a wolnymi palcami przebierała równocześnie przy twarzy, jakby grając na niewidzialnym instrumencie, potem zaś skoczyła na równe nogi i wołając głośno: „med, med!” - uciekła przez pola. Słowo „med” oznacza, o ile mogłem sobie przypomnieć, coś w rodzaju opętanego, zapisałem więc, że na Meopserze szaleńcy poruszają się swobodnie na drogach publicznych i o swym stanie ostrzegają przechodniów okrzykiem, za czym ruszyłem w drogę.

Kilka kilometrów dalej nad niewielkim stawkiem siedziała na brzegu istota odziana w białą materię w zielone, niebieskie, liliowe i pomarańczowe paski. Przyrządem podobnym do wędki łowiła ryby. Zbliżyłem się do niej ostrożnie, dbając o wyrażenie ruchami i postawą uczuć przyjaznych i spytałem raz jeszcze, czy jestem na Meospserze. Istota popatrzyła na mnie badawczo, potem zaś rzekła:

- Co za kawały? Jaka Meopsera? To jest Merka.

- Jak? - spytałem. Nie znałem takiej planety.

- Merka. Skądeś się tu wziął?

- Przyjechałem niedawno - odparłem wymijająco; wiem z doświadczenia, jak nieufni bywają czasem mieszkańcy planet wobec obcych.

- A kim ty jesteś? - spytałem z kolei.

- Ja? Jestem miejscowy „dok”.

Siadłem obok istoty i zacząłem wypytywać ją o rozmaite rzeczy. Mówiła tak szybko i niewyraźnie, że połowy nie rozumiałem, ostatecznie jednak dowiedziałem się, że planeta, na której wylądowałem, w samej rzeczy nazywa się Merka, mieszkańcy jej zaś zwą siebie Merkanami; dok - oznaczało zawód, podobny do lekarskiego.

Ta trzecia istota okazała się bardziej uprzejma; za wzgórkiem stał jej wehikuł i zaproponowała, że mnie podwiezie do pobliskiego osiedla, na co z chęcią przystałem. Po drodze dok odpowiadał na moje pytania, tak że zorientowałem się z grubsza w panujących na Merce warunkach. Merkanie posiadają wysoko rozwiniętą cywilizację; w pobliżu Merki krążą liczne inne planety, jak Czaj na i Rasza; między tą ostatnią a Merka panuje wrogość. Niebawem rozmowa zakończyła się, gdyż dojechaliśmy do osiedla. Tutaj dok dał mi w upominku nieco planetarnych środków płatniczych i załatwiwszy formalności wsadził mnie do żelaznego wehikułu, który jechał do metropolii zwanej Niuouk. W kabinie wehikułu znajdowało się już kilka istot. Jedna z nich, niezbyt młody, wyłysiały samiec, siedziała naprzeciw mnie. Osobnik ten przez całą drogę mówił nieustannie, wymachując rękami i opryskując mnie śliną, co cierpliwie znosiłem. Przysłuchiwałem się pilnie rozmowie; nie było to łatwe ze względu na bełkotliwą wymowę. Chwytałem tylko okruchy, ale i tak dowiedziałem się, że na Merce żyją istoty najróżniejszej barwy - czarne, białe, czerwone, a nawet zielone; o tym ostatnim fakcie poinformowało mnie odezwanie się łysego samca:

- Co, mój wspólnik? Ależ on jest zupełnie zielony. Samiec opowiadał, że opływa w dostatek, ponieważ wynalazł nowy, bardzo silny jad.

- Palenie i topienie zboża - mówił - to procedura kosztowna i kłopotliwa, a mój środek załatwia wszystko w dziesięć sekund; ćwierć kubka starczy na sześć worków zboża czy owoców; pokropi się to i gotowe. Kto by spróbował zjeść, fajtnie na miejscu.

Tak mnie to zafrapowało, że spytałem, czy niszczenia żywności jest u nich rozrywką, czy też obyczajem narodowym?

Wszyscy zwrócili na mnie oczy, a samiec wymachując gwałtownie rękami zaczął mówić tak krzykliwie, że nic nie rozumiałem: powtarzał wciąż wyrazy „Rasza” i „propaganda”, przy czym zadyszał się i spocił. Nie chcąc drażnić tego agresywnego osobnika uciszyłem się. Jakiś czas panowało milczenie, potem rozmowa potoczyła się dalej. Pojawiło się w niej nowe słowo: „Ejbom”. Z uszanowania, jakie okazywali, wymawiając je, wywnioskowałem, że jest to jakieś ich bóstwo; czczą je pod postacią kolumny ognia i dymu, zstępującej z nieba. Wydało mi się to analogią do Jehowy ze Starego Testamentu i zrobiłem odpowiednią notatkę, potem jednak wspomnieli coś o ofiarach z ludzi, zanotowałem więc, że przedmiotem ich kultu religijnego jest bóstwo krwiożercze i straszne, w rodzaju babilońskiego Baala. Ostatnia ich wzmianka poważnie mnie zaniepokoiła, ale nie dałem tego po sobie poznać.

Nareszcie za oknem pojawiły się olbrzymie, w niebo wznoszące się wieże; dojeżdżaliśmy do Niuouku. Stację pokrywał metalowy dach, tysiące machin huczało, syczało i gwizdało ze wszystkich stron; istne rzeki Merkanów wypadały z nadjeżdżających wciąż wehikułów i pospiesznie parły do wyjścia. Przyłączyłem się do nich; w ciżbie nieustannie potrącano mnie i popychano; ulica, na której się znalazłem, pełna była mknących pojazdów i tłumów pieszych. Nie oddaliłem się jeszcze o trzysta kroków od stacji, gdy powietrze rozdarło przeraźliwe wycie syren; równocześnie wszyscy Merkanie rzucili się do ucieczki, wołając: „Ejbom, Ejbom!” Pojazdy stanęły, za to środkiem ulicy przelatywały z olbrzymią szybkością wielkie wozy pomalowane w pręgi czerwone i srebrne, z których wydobywał się potężny głos nawołujący do oddawania czci Ejbomowi przez upadniecie na twarz. To jeszcze bardziej przypominało mi kult Baala, owego straszliwego, wewnątrz pustego bałwana z miedzi; jak wiadomo, kapłani przemawiali z jego wnętrza do ludu żądając krwawych ofiar. Ulica zupełnie opustoszała. Zdezorientowany, pełen najgorszych przeczuć, pobiegłem najpierw w jedną, potem w drugą stronę. Kilkaset kroków dalej zatrzymał się na skrzyżowaniu wielki pojazd; cztery czarno odziane istoty w maskach wyrzuciły na bruk wysoki metalowy cylinder i podpaliły jego zawartość. Natychmiast buchnęły ogromne kłęby czarnego dymu zatapiając całe otoczenie. Rozumiejąc, że to kapłani okadzają miejsce, na które zstąpić ma wedle ich mniemania Ejbom, w obawie, żeby nie obrazić ich uczuć religijnych, położyłem się na brzuchu i z niepokojem oczekiwałem dalszych wypadków. Jakoż może po minucie usłyszałem nadciągające wycie syreny. Tuż przy mnie stanął długi, niski wehikuł; wypadło z niego pięciu czarnych kapłanów w maskach. Najwyższy zawołał:

- Bardzo dobrze, tak właśnie trzeba leżeć przepisowo. - Dwaj inni chwycili mnie mocno za ramiona i unieśli, a czwarty przyczepił mi do piersi mały prostokąt z jakimś napisem. Usiłowałem się opierać, wtedy piąty kapłan, który stał z boku i obserwował całą scenę, przez ciemne szkła maski, krzyknął ostro:

- Jesteś trupem, kładź się zaraz.

- Nie jestem trupem - zawołałem przerażony.

- Nie wygłupiaj się, tylko zaraz się kładź tu - wołał kapłan. Dał znak podwładnym, którzy powalili mnie przemocą i przywiązali do czegoś w rodzaju rusztowania z dwu drągów i płótna. Pojmując, że zbliża się moja ostatnia chwila, broniłem się ze wszystkich sił. Coś chrupnęło mi w ręce, poczułem dotkliwy ból i zaniechałem walki. Kapłani porwali rusztowanie, podnieśli je wraz ze mną i wepchnęli do wnętrza wehikułu. Jakiś czas było cicho, potem usłyszałem bliski okrzyk oraz odgłosy szamotania; chwytali drugą ofiarę. Po minucie wepchnięto do wehikułu i umieszczono nade mną Merkana, unieruchomionego podobnie jak ja.

Potem najwyższy kapłan zawołał:

- Jeden trup, jeden żywy, z poparzeniami trzeciego stopnia, trzysta metrów od punktu Zero, jazda.

Wehikuł zawył i pomknął z szalonym pędem. Nie mogłem przemówić; łzy zakręciły mi się w oczach, że w tak tragiczny sposób mam zginąć. Na koniec odezwałem się do mego towarzysza niedoli pytając, co się z nami stanie.

- Żeby to wszystko w dryzgi poszło - odpowiedział - pół dnia co najmniej się zmitręży; czeka nas jeszcze cała ceremonia: mycie, kąpanie - potworność!

Zadrżałem. Nie było wątpliwości: Aztekowie podobnie obchodzili się z przeinaczonymi na ofiarę.

- Czy... bardzo będą nas torturować...? - spytałem.

- Wystarczająco. Już drugi raz mi się to zdarza w jednym miesiącu; żeby to nareszcie piorun strzelił! Swoboda, psiakrew!

To, że ów Merkan przeżył już jedną ceremonię ofiarną, dodało mi nieco otuchy. Pragnąłem dowiedzieć się, co się z nami stanie, ale obawiałem się urazić jego uczucia religijne, więc spytałem ostrożnie, czy jest wierzący.

- Tak - odparł - albo co?

- Ach nic - odrzekłem - chciałem tylko wiedzieć, co oznaczał ten obrzęd na ulicy?

Najpierw długo nie odpowiadał, potem zaś rzekł tonem zdziwienia:

- Czyś się pan z drutu urwał? Musi pan być przyjezdny, chyba z prowincji?

- Tak - odparłem - jestem z prowincji galaktycznej; przybyłem tu niedawno i nie znam waszych obyczajów, więc proszę nie wziąć do serca mego pytania. Czy Ejbom jest waszym bogiem, a nas przeznaczono na ofiary?

Merkan nade mną zaczął się śmiać, potem nagle przestał i głośno zaklął:

- Kawalarz z pana - rzekł - ale to prawda. Istotnie, Ejbom jest naszym bogiem, ale już nam to jego panowanie bokiem wyłazi. Pomyśleć - rozgniewał się - akurat mnie musieli złapać, i to drugi raz. Co tydzień celebrują to świństwo, spokojnie na ulicę wyjść nie sposób, wszędzie syreny, gwałt, panika, legitymowanie - zwariować można. A skutek taki, że strach jest coraz większy. No, już jesteśmy.

Cos mignęło za oknem, rozwarły się wielkie wrota i znaleźliśmy się na podwórzu ogromnego budynku. Ledwo mnie wyniesiono z wehikułu, zawołałem, że mam wykręconą rękę; miałem niejaką nadzieję, że to mnie uchroni od całopalenia, albowiem pamiętałem z historii, że barbarzyńskie plemiona nie składały w ofierze chorych. Jakoż po pięciu minutach zawieziono mnie do ciemnego pokoju, gdzie zajęły się mną trzy istoty odziane biało od stóp do głów; pojąłem, że to kapłani bóstwa walczącego z Ejbomem, gdyż oświadczyli mi, że nie spotka mnie nic złego. Dowiedziałem się, że mam złamaną kość szprychową. Nałożono mi opatrunek i niebawem umyty, ostrzyżony do skóry i namaszczony jakimś olejkiem o silnym zapachu, leżałem na sali pośród trzydziestu Merkanów. Wszyscy klęli przeraźliwie. Jak słyszałem, dostali się tutaj w podobny sposób co ja. Jednemu złamano obojczyk, drugiemu nogę, trzeciego podeptano na schodach do kolei podziemnej. Pewien starszy osobnik zrywał się co chwila z łóżka wołając, że zostawił w domu małe dziecko i płonący ogień, lecz nie pozwolono mu wyjść.

Potem nadeszła biało odziana istota, poprawiła mi poduszkę i oświadczyła:

- Niech się pan nie przejmuje, za każdym razem mamy co najmniej kilkadziesiąt takich wypadków; w ubiegłym miesiącu zgnieciono na śmierć trzy staruszki. Teraz będzie pan mógł spać, tylko proszę mi podać adres, na który mamy przesłać rachunek.

Nie wiedząc, co rzec, wymówiłem się bólem głowy. Gdy pozostałem sam, raz jeszcze przeszedłem myślą niezwykłe wypadki, jakie zdążyłem przeżyć w tak krótkim czasie; nic podobnego nie zdarzyło mi się na żadnej z tysiąca planet, jakie zwiedziłem. Po obiedzie wpadło nagle na salę kilkunastu rosłych Merkanów. Obstąpili łóżka i wypytywali nas o wrażenia. Jeden dowiedziawszy się, że jestem cudzoziemcem, zainteresował się mną; stawialiśmy sobie nawzajem rozmaite pytania. Dopiero od niego dowiedziałem się, że to, co wziąłem za obrzęd religijny, było tylko próbnym atakiem atomowym.

- Co, toczycie wojnę z inną planetą? - spytałem.

- Nie.

- Więc po co te ćwiczenia?

- Bo jesteśmy zagrożeni.

- Ach wiem - przypomniałem sobie słowa doka - zagraża wam Rasza, prawda?

- Tak.

- Okropne. To Rasza stworzyła tę broń, co?

- Nie, to myśmy ją wynaleźli.

- Ach tak? - rzekłem - ale Rasza wam zagraża? A czy nie możecie się jakoś z nią porozumieć? Na przykład zażądać zakazu użycia tej broni?

- Była już taka propozycja.

- No i co?

- Została odrzucona.

- Rozumiem, Rasza nie zgodziła się na nią?

- Nie, to myśmy ją odrzucili.

- Dlaczego?

- Bo jesteśmy zagrożeni.

- Rozumiem - rzekłem po zastanowieniu. Rasza użyła już przeciw komuś tej broni i boicie się, że teraz...

- Nie, to myśmy jej pierwsi użyli. Zniszczyliśmy dwa miasta Dżepów.

- Tak? Ale teraz Rasza grozi zapewne, że użyje jej przeciw wam?

- Nie. Głosi, że pragnie pokoju.

- Pokoju?... To nieco dziwne - rzekłem. - Zaraz... już chyba wiem: ona powiada, że chce pokoju, ale równocześnie masowo przeprowadza takie próbne ćwiczenia przeciwatomowe we wszystkich miastach, co?

- Nie - odparł Merkan. - Byłem tam miesiąc temu; oni nie urządzają żadnych ćwiczeń.

- Nie urządzają?

- Nie.

- Więc czemu wy je urządzacie?

- Bo jesteśmy zagrożeni.

- Przez kogo?

- Przecież mówiłem już. Zagraża nam Rasza.

- Tak? - odparłem. - Muszę przyznać, że zupełnie tego nie rozumiem. Widocznie logika, jakiej używacie, jest inna od ziemskiej.

Zauważyłem, że od dłuższej chwili przysłuchuje się nam jakiś niski osobnik, który przy ostatnich słowach mego rozmówcy gdzieś znikł. Gdy wszyscy wyszli, Merkan leżący na drugim łóżku rzekł do mnie:

- Jesteś pan nieostrożny; nie należy mówić takich rzeczy; można za to drogo zapłacić.

Nie zdążyłem jeszcze odpowiedzieć, gdy wtem na salę weszło głośnym krokiem czterech wysokich Merkanów odzianych w granatowe stroje. Kazali mi natychmiast wstać i iść za sobą. Zjawiła się biała istota i próbowała mnie bronić, mówiąc, że jestem chory i mam złamaną rękę, ale to nic nie pomogło. Odziano mnie pospiesznie i sprowadzono na dół, gdzie czekał już duży czarny wehikuł. Pomknęliśmy szybko i po kilku minutach stanęliśmy u celu. W budynku, do którego mnie wprowadzono, panował ogromny ruch. Po jakimś czasie wepchnięto mnie do jasnego pokoju. Za biurkiem siedziało trzech Merkanów. Najwyższy zażądał moich papierów. Przejrzawszy je zatrząsł się cały, uderzył pięścią w biurko i krzyknął:

- Pan jesteś Merkan?

- Nie - odparłem - jestem człowiekiem.

- Ja ci dam drwiny - ryknął, zrywając się na równe nogi. - Skąd się tu wziąłeś?

- Przyjechałem niedawno...

- Przyjechałeś? Mamy ptaszka. Przyznajesz się?

- Do czego?... Co to znaczy? - zawołałem.

- Nie kręć, to ci nie pomoże. Bomba atomowa ci się nie podoba, co? Szpiegowałeś na rzecz Raszy?

- Ależ nigdy - krzyknąłem - nie byłem nawet na tej planecie...

- Mówię ci, nie graj wariata, bo pożałujesz - ryknął najwyższy.

- Czegoś szukał u nas, co?

- Leciałem do Meopsery, do Muciochów, a ponieważ mapa była wytarta, dotarłem przez pomyłkę tu, na Merkę...

- Ty draniu! - ryknął najwyższy. Potem nagle się uspokoił i rzekł:

- Jak posiedzisz jakiś czas, odechce ci się sztuczek. Wiesz doskonale, że nie jesteś na żadnej Merce, tylko przed Komisją do Badania Działalności Antyamerykańskiej w Stanach Zjednoczonych. Najpierw krytykujesz naszą politykę zagraniczną, a potem udajesz niewiniątko?

- Nie bój się, już ty mi zaśpiewasz. Nie takich obwijałem wokół małego palca.

W tym momencie jakby mi łuski spadły z oczu. Od spotkania pierwszej istoty nękało mnie, że w żaden sposób me mogę sobie uświadomić, co mi przypomina język tubylców. Teraz zaświtało mi w głowie: ależ oczywiście, to’ był zniekształcony i wykoślawiony język angielski. Padłem ofiarą pomyłki spowodowanej w dużej mierze różnicami wymowy: Merka - to była America, Rasza - Russia, Czajna - China, Ejbom - A-Bomb i tak dalej...

Włosy stanęły mi dęba; nigdy jeszcze nie znajdowałem się w takiej opresji. Przeczuwałem, że los mój będzie opłakany, i nie myliłem się; albowiem słowa te piszę w więzieniu śledczym Nowego Jorku, gdzie przebywam już czwarty miesiąc. Obawiam się, że podróż do Meopsery przyjdzie mi odłożyć na czas nieograniczony...

Date: 2016-01-03; view: 766