Jakie jest pana ulubione miasto? Co najbardziej pana w nim fascynuje?

Jakie jest pana najlepsze wspomnienie z dzieciństwa?

W dzieciństwie moje wakacje bywały dość skromne – główną atrakcją były dwa tygodnie na Wyspie Wight, kiedy miałem sześć lat. Pamiętam, że złapałem coś, co choć miało wielkość znaczka pocztowego, moim zdaniem na pewno było płastugą i natychmiast zdechło, gdy próbowałem trzymać to jako zwierzątko domowe.

Wrócił pan tam kiedyś później?

Byłem na Wyspie Wight chyba jeszcze raz. Zatrzymałem się w hotelu, w którym wieczornymi rozrywkami było gaszenie światła w restauracji i obserwowanie, jak na trawniku bawi się rodzina borsuków.

Dokąd pojechał pan na pierwsze wakacje bez rodziców?

Kiedy miałem osiemnaście lat, jeździłem autostopem po Europie.

Dokąd pan dotarł?

Byłem w Austrii, Włoszech, Jugosławii i Turcji. Mieszkałem w schroniskach młodzieżowych i na polach namiotowych, uzupełniałem dietę w trakcie darmowego zwiedzania browarów. Szczególnie piękny był Stambuł, pobyt tam zakończył się jednak dla mnie straszliwym zatruciem pokarmowym i musiałem wracać do Anglii pociągiem, śpiąc na korytarzu tuż obok klozetu. Ech, magiczne czasy…

Był pan tam ponownie?

Odwiedziłem Stambuł jeszcze raz. Wracałem samolotem z Australii i postanowiłem zatrzymać się w Stambule. Jazda taksówką z lotniska i pobyt w eleganckim hotelu zamiast jazdy na pace ciężarówki i spania na zapleczu taniego pensjonatu jakoś odarło sytuację z magii. Spacerowałem przez kilka dni, próbując uniknąć spotkania ze sprzedawcami dywanów, ale wkrótce zrezygnowałem.

Do jakiego najbardziej oddalonego od cywilizacji albo najdziwniejszego miejsca pan trafił?

Najbardziej oddalonym od świata miejscem jest oczywiście Wyspa Wielkanocna – sławna z tego, że znajduje się dalej od wszystkiego, co gdziekolwiek się znajduje. Najdziwniejsze przy tym, że trafiłem tam całkiem przypadkowo i jedynie na jakąś godzinę. Była dla mnie bardzo ważna lekcja, a brzmi ona: „Czytaj, co masz napisane na bilecie”.

Kiedy pan się tam znalazł i dlaczego?

Leciałem z Santiago do Sydney i byłem nieco zmęczony, bowiem dwa tygodnie spędziłem na szukaniu niedźwiedzi morskich i nie zorientowałem się, jaki jest cel lotu do chwili, aż pilot oznajmił, że podchodzimy do międzylądowania na Wyspie Wielkanocnej, na której spędzimy godzinę.

Pod lotniskiem stało sporo minibusów, wożących turystów do najbliższej kamiennej głowy, by mogli rzucić na nią szybkie spojrzenie w czasie tankowania samolotu. Było to bardzo frustrujące, ponieważ gdybym poprzedniego dnia zwrócił uwagę na bilet, bez trudu mógłbym go przepisać i zostać tam kilka dni.

Jakie jest pana ulubione miasto? Co najbardziej pana w nim fascynuje?

W wyobraźni Florencja, ale tylko z powodu wspomnień z wyprawy w okresie studenckim i spędzaniu na słońcu kończących się objawieniami dni, przy tanim winie i w otoczeniu sztuki. Niedawne pobyty przysłoniły te wspomnienia korkami ulicznymi i smogiem.

Teraz powiedziałbym, że moim ulubionym miastem jest coś małego: Santa Fe w Nowym Meksyku. Uwielbiam powietrze wyżynnej pustyni, margaritę i guacamole, srebrne sprzączki przy paskach i poczucie, że siedzący obok w kawiarni ludzie są najprawdopodobniej laureatami nagrody Nobla.

Kiedy ostatni raz podróżował pan autostopem?

Mniej więcej dziesięć lat temu, na wyspie Rodrigues na Oceanie Indyjskim. Autostop był jedyną metodą okrążenia wyspy. Publicznego transportu nie było, kilka osób posiadało jednak land-rovery, należało więc żywić się nadzieją, że akurat będą przejeżdżać. Skończyło się na tym, że o zmierzchu utknąłem w lesie bez płynu przeciwko komarom. Przeżyłem wtedy najstraszniejszą noc mego życia.

Date: 2015-12-18; view: 806