ROZDZIAŁ SZESNASTY

Komnata Tajemnic

Tyle razy byliśmy w tej łazience, a ona siedziała zaled­wie trzy kabiny dalej - powiedział z żalem Ron przy śniadaniu następnego dnia - i mogliśmy ją zapytać, a teraz...

I tak już było ciężko wymknąć się z zamku w pogoni za pająkami. Wymknięcie się spod opieki nauczycieli na tak długo, by wśliznąć się do łazienki, łazienki dla dziewczyn, w dodatku położonej tuż przy miejscu pierwszej napaści, wydawało im się prawie niemożliwe.

Podczas pierwszej lekcji, a była to transmutacja, wyda­rzyło się jednak coś, co kazało im zapomnieć o Komnacie Tajemnic po raz pierwszy od wielu tygodni. Po dziesię­ciu minutach lekcji profesor McGonagall oznajmiła im, że egzaminy rozpoczną się pierwszego czerwca - dokładnie za tydzień.

- Egzaminy? - jęknął Seamus Finnigan. - To jed­nak mamy mieć egzaminy?

Za Harrym coś okropnie huknęło. To różdżka Neville’a Longbottoma ześliznęła się z ławki, niszcząc jedną z jej nóg.

Profesor McGonagall odtworzyła ją jednym machnięciem swojej różdżki i zwróciła się do Seamusa, marszcząc czoło.

- Jeśli szkoła nie została dotąd zamknięta, to tylko z troski o waszą edukację - powiedziała surowym tonem. - Dlatego egzaminy odbędą się tak jak zawsze i mam nadzieję, że wszyscy pilnie się do nich przygotowujecie.

Pilnie się przygotowujecie! Harry’emu nigdy nie przyszło do głowy, że w tym stanie rzeczy mogą się odbyć jakieś egzaminy. Rozległo się buntownicze szemranie, co wprawi­ło profesor McGonagall w jeszcze gorszy humor.

- Instrukcje profesora Dumbledore’a były jasne. Ma­my się starać, żeby wszystko toczyło się normalnym trybem. I muszę wam wyraźnie przypomnieć, że oznacza to, między innymi, konieczność sprawdzenia, czego się nauczyliście w tym roku.

Harry spojrzał smętnie na parę białych królików, które miał zamienić w bambosze. Czego się nauczył w tym roku? Może i coś umiał, ale jakoś nie potrafił sobie przypomnieć niczego, co przydałoby mu się podczas egzaminów.

Ron wyglądał, jakby mu przed chwilą powiedziano, że od jutra ma zamieszkać w Zakazanym Lesie.

- Potrafisz sobie mnie wyobrazić, jak zdaję egzamin z tym? - zapytał Harry’ego, podnosząc swoją różdżkę, która zaczęła głośno gwizdać.

Trzy dni przed pierwszym egzaminem profesor McGona­gall zabrała ponownie głos podczas śniadania.

- Mam dobrą wiadomość - oznajmiła, a Wielka Sa­la, zamiast ucichnąć, wybuchła podnieconymi okrzykami.

- Dumbledore wraca! - ryknęło kilkanaście urado­wanych głosów.

- Dziedzic Slytherina schwytany! - pisnęła jedna z dziewczyn siedząca przy stole Krukonów.

- Mecze quidditcha przywrócone! - wrzasnął Wood. Profesor McGonagall odczekała, aż wrzawa nieco ucich­nie i powiedziała:

- Profesor Sprout poinformowała mnie, że mandrago­ry są wreszcie gotowe do wycięcia. Dziś wieczorem ożywimy te osoby, które zostały spetryfikowane. A pragnę wam przypomnieć, że jedna z nich może nam powiedzieć, kto albo co kryje się za tymi atakami. Mam nadzieję, że ten okropny rok zakończy się schwytaniem złoczyńcy.

Rozległy się głośne wiwaty i oklaski. Harry spojrzał na stół Ślizgonów i nie zdziwił się, widząc, że Draco Malfoy nie cieszy się razem z innymi. Za to Ron wyraźnie poweselał.

- A więc nieważne, że nie zapytaliśmy Marty! - po­wiedział do Harry’ego. - Hermiona na pewno odpowie na wszystkie pytania, kiedy ją obudzą! Zwariuje, jak się dowie, że za trzy dni mamy egzaminy. Nic nie powtarzała. Może lepiej byłoby ją pozostawić w tym stanie do końca egzaminów?

W tym momencie pojawiła się Ginny Weasley i usiadła obok Rona. Wyglądała na bardzo poruszoną, a Harry za­uważył, że wykręca sobie ręce złożone na podołku.

- Co jest? - zapytał Ron, nabierając nową porcję owsianki.

Ginny nie odpowiedziała, ale popatrzyła po stole Gryfonów z tak żałosną miną, że kogoś Harry’emu przypomniała, choć nie wiedział, kogo.

- Wyrzuć to z siebie - powiedział Ron, przygląda­jąc się jej uważnie.

Harry nagle uświadomił sobie, kogo mu Ginny przy­pomina. Ginny kołysała się lekko do tyłu i do przodu zupełnie jak Zgredek, kiedy miał ujawnić jakąś zakazaną informację.

- Muszę wam coś powiedzieć - wybąkała Ginny, starając się nie patrzyć na Harry’ego.

- A co takiego? - zapytał Harry.

Ginny wyglądała, jakby jej zabrakło odpowiednich słów.

- No co? - zapytał Ron.

Ginny otworzyła usta, ale nie padło z nich ani jedno słowo. Harry nachylił się do niej i powiedział tak cicho, że tylko Ginny i Ron mogli go usłyszeć:

- Czy to ma coś wspólnego z Komnatą Tajemnic? Widziałaś coś? Coś, co się dziwnie zachowywało?

Ginny wzięła głęboki oddech, lecz w tym momencie pojawił się Percy Weasley, sprawiający wrażenie, jakby miał za chwilę paść ze zmęczenia.

- Jeśli już skończyłaś, to zajmę twoje miejsce, Ginny. Umieram z głodu, dopiero co skończyłem służbę patrolową.

Ginny podskoczyła, jakby jej krzesło zostało podłączone do prądu o wysokim napięciu, obrzuciła Percy’ego przera­żonym wzrokiem i uciekła. Percy usiadł i przysunął sobie wielki dzbanek.

- Percy! - powiedział ze złością Ron. - Właśnie miała nam powiedzieć coś ważnego! Percy zakrztusił się herbatą.

- A co? - zapytał, kaszląc.

- Właśnie zadałem jej pytanie, czy nie widziała czegoś dziwnego, a ona zaczęła...

- Och... to... to nie ma nic wspólnego z Komnatą Tajemnic - przerwał mu szybko Percy.

- A ty skąd wiesz, o co ją zapytaliśmy? - zdziwił się Ron, unosząc brwi.

- No... ee... jeśli już chcecie wiedzieć, to Ginny... ee... wpadła na mnie tamtego dnia, kiedy... no... zresztą nieważ­ne... chodzi o to, że zobaczyła, że coś robię i... no wiecie... poprosiłem ją, żeby o tym nikomu nie mówiła. Myślałem, że dotrzyma słowa. To nic ważnego, naprawdę, ja tylko... Harry jeszcze nigdy nie widział Percy’ego w takim stanie.

- A co ty robiłeś, Percy? - zapytał Ron, szczerząc zęby. - No powiedz, nie będziemy się z ciebie śmiali.

Percy nie był jednak skłonny ani do żartów, ani do zwierzeń.

- Podaj mi te naleśniki, Harry, konam z głodu.

Harry wiedział, że cała tajemnica może się rozwiązać już jutro bez ich udziału, ale nie potrafiłby zrezygnować z moż­liwości porozmawiania z Jęczącą Martą, gdyby tylko się pojawiła - i ku jego radości taka możliwość rzeczywiście się nadarzyła przed południem, kiedy Gilderoy Lockhart prowadził ich na historię magii.

Lockhart, który tak często ich zapewniał, że wszystkie zagrożenia już minęły, teraz, kiedy już niedługo miało się okazać, kto ma rację, był najwyraźniej całkowicie przeko­nany, że prowadzenie ich na lekcje przez profesorów jest bezsensowne. Był lekko rozczochrany, bo przez większość nocy patrolował czwarte piętro.

- Zapamiętajcie moje słowa - powiedział, wypro­wadzając ich zza węgła. - Pierwsze słowa, które wyjdą z ust tych spetryfikowanych nieszczęśników, będą brzmia­ły: To byt Hagrid. Szczerze mówiąc, bardzo mnie dziwi, że profesor McGonagall wciąż się upiera przy tych wszystkich środkach ostrożności.

- Zgadzam się, panie profesorze - powiedział Har­ry, co spowodowało, że Ronowi wyleciały z rąk książki.

- Dziękuję ci, Harry - rzekł Lockhart łaskawym to­nem, kiedy czekali w długim rzędzie, żeby przepuścić Puchonów. - Chodzi mi o to, że my, nauczyciele, mamy zbyt dużo innych zajęć, żeby prowadzić uczniów do klas i stać na warcie przez całą noc...

- Słusznie - powiedział Ron, który połapał się już, o co chodzi. - Niech nas pan profesor już dalej nie pro­wadzi, mamy przejść jeszcze tylko jeden korytarz.

- Wiesz co, Weasley, to bardzo dobry pomysł - rzekł Lockhart. - Powinienem pójść przygotować się do mojej następnej lekcji.

I odszedł szybkim krokiem.

- Przygotować się do lekcji - prychnął za nim Ron. - Raczej zakręcić sobie loki.

Pozwolili, by reszta Gryfonów ruszyła do przodu, dali nurka w boczny korytarz i pobiegli do łazienki Jęczącej Marty. I kiedy gratulowali sobie znakomitego pomysłu...

- Potter! Weasley! Co wy tu robicie? Była to profesor McGonagall, a jej usta były najcieńszą z cienkich linii.

- My właśnie... no... - wyjąkał Ron - my chcie­liśmy... zobaczyć...

- Hermionę - wpadł mu w słowo Harry. Ron i profesor McGonagall spojrzeli na niego.

- Nie widzieliśmy jej od wieków, pani profesor - ciągnął Harry, następując Ronowi na stopę - i pomyśle­liśmy sobie, że przemkniemy się do skrzydła szpitalnego i... i powiemy jej, że mandragory są już prawie gotowe i... ee... że nie musi się już martwić.

Profesor McGonagall utkwiła w nim spojrzenie i Harry pomyślał, że za chwilę wybuchnie, ale kiedy przemówiła, jej głos był dziwnie wilgotny i ochrypły.

- Oczywiście - powiedziała, a Harry ze zdumieniem zobaczył, że w jej oku zalśniła łza. - Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że to wszystko jest bardzo ciężkie dla przyja­ciół tych, którzy zostali... Bardzo dobrze to rozumiem. Tak, Potter, możecie odwiedzić pannę Granger. Poinformuję profesora Binnsa, dokąd poszliście. Powiedzcie pani Pomfrey, że macie moje pozwolenie.

Harry i Ron odeszli, nie mogąc uwierzyć, że uniknęli szlabanu. Kiedy zniknęli za rogiem korytarza, usłyszeli, jak profesor McGonagall hałaśliwie wydmuchuje nos.

- To najlepszy kit, jaki kiedykolwiek wstawiłeś, Harry - powiedział zachwycony Ron.

Teraz nie mieli już wyboru i poszli prosto do skrzydła szpitalnego, żeby powiedzieć pani Pomfrey, że mają pozwo­lenie profesor McGonagall na odwiedzenie Hermiony.

Pani Pomfrey wpuściła ich, choć zrobiła to niechętnie.

- Przemawianie do osoby spetryfikowanej nie ma naj­mniejszego sensu - oświadczyła, a oni musieli przyznać jej rację, kiedy usiedli przy Hermionie.

Było oczywiste, iż Hermiona nie ma zielonego pojęcia, że ma gości. Z równym powodzeniem mogliby tłumaczyć stojącej przy jej łóżku szafce nocnej, żeby się nie martwiła.

- Ciekawe, czy zobaczyła napastnika, prawda? - powiedział Ron, spoglądając ponuro na nieruchomą twarz Hermiony. - Bo jeśli zakradł się i napadł na każdego z nich znienacka, to nigdy się nie dowiemy...

Ale Harry nie patrzył na twarz Hermiony. Bardziej go interesowała jej prawa ręka. Zaciśnięta dłoń spoczywała na okrywającym ją prześcieradle, a kiedy pochylił się niżej, zobaczył, że z tej dłoni wystaje kawałek papieru.

Upewniwszy się, że pani Pomfrey nie ma w pobliżu, wskazał to Ronowi.

- Spróbuj to wyciągnąć - szepnął Ron, przesuwając krzesło, żeby go zasłonić.

Nie było to łatwe. Dłoń Hermiony zaciśnięta była tak mocno, że Harry bał się podrzeć kartkę. Ron pilnował, czy pani Pomfrey nie idzie, a on męczył się w pocie czoła, aż w końcu, po kilku minutach okropnego napięcia, udało mu się kartkę wyciągnąć. Była to stronica wydarta z bardzo starej książki. Harry wygładził ją gorączkowo, a Ron pochy­lił się, by odczytać ją razem z nim.

W śród wielu wzbudzających lęk bestii i potworów, które lęgną się w naszym kraju, nie ma dziwniejszego i bardziej złowrogiego stworzenia od bazyliszka, nazywanego rów­nież „Królem Węży”. Wąż ów, który może osiągać olbrzy­mie rozmiary i żyć wiele setek lat, rodzi się z kurzego jajka podłożonego ropusze. Zadziwiające są jego sposoby uśmier­cania ofiar, bo prócz jadowitych kłów, bazyliszek dysponuje śmiertelnym spojrzeniem, a ten, w kim utkwi swoje zło­wrogie ślepia, pada natychmiast trupem. Bazyliszek jest śmiertelnym wrogiem pająków, które uciekają przed nim w popłochu, a on sam lęka się jedynie piania koguta, które jest dla niego zgubne.

Pod tym tekstem dopisano jedno słowo, a Harry natych­miast rozpoznał charakter pisma Hermiony. Rury.

Poczuł się tak, jakby ktoś nagle zapalił światło w jego mózgu.

- Ron - szepnął - to jest to. To jest odpowiedź. Potwór z Komnaty Tajemnic to bazyliszek... olbrzymi wąż! Dlatego wciąż słyszałem ten głos, a nikt inny go nie słyszał. Ja przecież znam mowę węży...

Spojrzał na sąsiednie łóżka.

- Bazyliszek zabija ludzi swoim spojrzeniem. Ale nikt nie umarł... bo nikt nie spojrzał mu prosto w oczy. Colin zobaczył go w wizjerze swojego aparatu. Bazyliszek spalił film w kamerze, ale Colin został tylko spetryfikowany. Justyn... Justyn musiał zobaczyć bazyliszka przez Prawie Bezgłowego Nicka! Nick przyjął najgorsze uderzenie mor­derczego spojrzenia, ale przecież nie mógł umrzeć po raz drugi... A przy Hermionie i tej Krukonce znaleziono luster­ko. Hermiona dopiero co odkryła, że ten potwór to bazyli­szek. Założę się, o co chcesz, że ostrzegła pierwszą osobę, którą spotkała, żeby zanim minie róg korytarza, obejrzała dalszą drogę w lusterku! No i ta dziewczyna wyjęła lus­terko... i...

Ronowi opadła szczęka.

- A Pani Norris? - wyszeptał podniecony. Harry zastanowił się, wyobrażając sobie scenę, jaka się rozegrała w Noc Duchów.

- Woda... - powiedział powoli. - Woda z łazienki Jęczącej Marty. Założę się, że Pani Norris zobaczyła tylko odbicie w kałuży...

Znowu wpatrzył się w kartkę, przebiegając ją gorączko­wo wzrokiem. Im dłużej się przyglądał, tym bardziej nabie­rał przekonania, że tak właśnie było.

- Pianie koguta... jest dla niego zgubne! - przeczytał na głos. - Padły wszystkie koguty Hagrida! Dziedzic Slytherina nie chciał, żeby któryś z nich znalazł się w pobliżu zamku, kiedy już Komnata Tajemnic zostanie otwarta! Pająki... uciekają przed nim w popłochu! Wszystko pasuje!

- Ale jak ten bazyliszek łazi po zamku? - zapytał Ron. - Olbrzymi gad... Przecież ktoś by go zobaczył...

Harry wskazał na słowo dopisane ręką Hermiony u dołu strony.

- Rury... Rury... Ron, ten gad wykorzystuje kanali­zację. Ten głos dochodził jakby ze ściany...

Ron nagle złapał Harry’ego za ramię.

- Wejście do Komnaty Tajemnic! - powiedział ochrypłym szeptem. - A jeśli to łazienka? Jeśli to...

- ...łazienka Jęczącej Marty - dokończył za niego Harry.

Siedzieli, dysząc z podniecenia, ledwo mogąc uwierzyć w to wszystko.

- A to znaczy - powiedział Harry - że ja nie jes­tem jedyną osobą w szkole znającą mowę wężów. Dziedzic Slytherina też ją zna. W ten sposób panuje nad bazylisz­kiem.

- Co teraz zrobimy? - zapytał Ron, a oczy mu pło­nęły. - Pójdziemy prosto do McGonagall?

- Idziemy do pokoju nauczycielskiego - rzekł Harry, zrywając się na nogi. - Będzie tam za dziesięć minut, zbliża się przerwa.

Zbiegli po schodach. Nie chcąc, by ktoś ich nakrył, jak szwendają się po korytarzu, weszli od razu do pokoju na­uczycielskiego. Był to duży, wyłożony boazerią pokój pełen drewnianych krzeseł z poręczami. Harry i Ron obeszli go wokoło, zbyt podekscytowani, żeby usiąść.

Nie doczekali się jednak dzwonka na przerwę.

Zamiast niego usłyszeli głos profesor McGonagall, ma­gicznie zwielokrotniony, odbijający się echem po koryta­rzach:

- Wszyscy uczniowie mają natychmiast wrócić do swoich dormitoriów. Natychmiast.

Harry okręcił się w miejscu, żeby spojrzeć na Rona.

- Chyba to nie kolejny atak? Nie teraz...

- Co robimy? Wracamy do dormitorium?

- Nie - odpowiedział Harry, rozglądając się gorą­czkowo. Po lewej stronie zobaczył wnękę pełną płaszczy nauczycieli. - Włazimy tutaj. Podsłuchamy, o co chodzi. Potem możemy im powiedzieć, co odkryliśmy.

Ukryli się w między płaszczami, nasłuchując tupotu se­tek nóg nad głowami i trzaskania drzwi od pokoju nauczy­cielskiego. Przez szpary między zatęchłymi płaszczami ob­serwowali nauczycieli wchodzących do pokoju. Niektórzy wyglądali na zaskoczonych, inni na przerażonych. Na końcu pojawiła się profesor McGonagall. W pokoju zaległa cisza.

- Stało się - oznajmiła. - Potwór porwał uczen­nicę. Zawlókł ją do samej Komnaty.

Profesor Flitwick pisnął. Profesor Sprout zakryła usta dłońmi. Snape zacisnął ręce na oparciu krzesła i zapytał:

- Skąd pewność, że tak się stało?

- Dziedzic Slytherina - odpowiedziała profesor McGonagall blada jak ściana - pozostawił wiadomość. Dokładnie pod pierwszą. Jej szkielet będzie spoczywać w Komnacie na wieki.

Profesor Flitwick wybuchnął płaczem.

- Kto to jest? - zapytała pani Hooch, opadając na krzesło. - Czyja uczennica?

- Ginny Weasley - odpowiedziała profesor McGo­nagall.

Harry poczuł, że Ron osuwa się cicho na podłogę.

- Będziemy musieli jutro wysłać wszystkich uczniów do domu - oświadczyła profesor McGonagall. - To koniec Hogwartu. Dumbledore zawsze mówił...

Drzwi do pokoju nauczycielskiego otworzyły się z hu­kiem. Przez chwilę Harry był pewien, że to Dumbledore. Ale nie, wszedł Lockhart, jak zwykle bardzo z siebie zado­wolony.

- Tak mi przykro... Co mnie ominęło?

Zdawał się nie dostrzegać, że reszta nauczycieli patrzy na niego z wyraźną niechęcią. Snape zrobił kilka kroków w jego stronę.

- Oto nasz człowiek - powiedział. - Właściwy człowiek. Potwór porwał dziewczynkę. Zawlókł ją do samej Komnaty Tajemnic. Nadeszła chwila, abyś zaczął działać, Lockhart.

Lockhart zbladł.

- Tak, Gilderoy - zaszczebiotała profesor Sprout. - Czy to nie ty mówiłeś wczoraj wieczorem, że doskonale wiesz, gdzie jest wejście do Komnaty Tajemnic?

- Ja... tego... ja... - wybąkał Lockhart.

- Tak, czy nie mówiłeś mi, że dobrze wiesz, co jest w tej Komnacie? - pisnął profesor Flitwick.

- J-ja? Naprawdę... nie pamiętam...

- Ale ja bardzo dobrze pamiętam, jak mówiłeś, że żałujesz, że nie rozwaliłeś tego potwora, zanim aresztowano Hagrida - powiedział Snape. - Nie mówiłeś, że wszyst­ko spartaczono i że od samego początku powinni ci dać wolną rękę w rozprawieniu się z potworem?

Lockhart wytrzeszczył oczy na kamienne twarze swoich kolegów.

- Ja... ja naprawdę nigdy... Musiałem zostać źle zrozu­miany...

- A więc teraz masz wolną rękę, Gilderoy - oświad­czyła profesor McGonagall. - Dziś wieczorem nadarza się świetna okazja, aby to uczynić. Zadbamy, aby nikt nie wchodził ci w drogę. Będziesz mógł robić z potworem, co ci się spodoba. Masz pełną swobodę działania.

Lockhart rozejrzał się rozpaczliwie, ale nikt nie kwapił się, by mu pomóc. Nie był już owym przystojnym, pewnym siebie mężczyzną z wiecznym szerokim uśmiechem na twa­rzy. Wargi mu drżały, szczęka opadła, ramiona obwisły.

- N-n-no dobrze - wyjąkał. - B-b-będę w swo­im gabinecie, muszę się przygotować... I wyszedł.

- Świetnie - powiedziała profesor McGonagall, któ­rej nozdrza drgały groźnie. - Przynajmniej zszedł nam z oczu. I sprzed naszych butów. Opiekunowie domów pójdą poinformować uczniów, co się stało. Powiedzcie im, że jutro rano wsiądą do ekspresu Hogwart-Londyn. Reszta niech zadba o to, żeby żaden uczeń czy uczennica nie wystawili nosa spoza swojego dormitorium.

Nauczyciele powstali i jeden po drugim opuścili pokój.

Był to chyba najgorszy dzień w życiu Harry’ego. On, Ron, Fred i George siedzieli razem w kącie pokoju wspólnego Gryffindoru, niezdolni do rozmowy. Percy’ego z nimi nie było. Poszedł wysłać sowę do państwa Weasleyów, a potem zamknął się w swoim dormitorium.

Żadne popołudnie nie ciągnęło się tak długo jak to i jesz­cze nigdy wieża Gryffindoru nie była tak zatłoczona, a jed­nak cicha. Fred i George poszli spać o zachodzie słońca, nie mogąc dłużej tak siedzieć.

- Ona się czegoś dowiedziała - powiedział Ron, od­zywając się po raz pierwszy od czasu, gdy ukryli się między płaszczami w pokoju nauczycielskim. - Dlatego ją porwano. I nie były to żadne głupoty o Percym. Wykryła coś, co wiąże się z Komnatą Tajemnic. To dlatego została... - potarł szybko oczy. - Przecież ona jest czystej krwi. Nie było innego powodu.

Harry patrzył przez okno na krwawoczerwone słońce, zachodzące za linię horyzontu. Jeszcze nigdy nie czuł się tak okropnie. Gdyby tylko było coś, co można by zrobić. Nic.

- Harry - powiedział Ron - czy myślisz, że w ogóle są jakieś szansę, że ona nie... no wiesz...

Harry nie wiedział, co powiedzieć. Trudno mu było założyć, że Ginny nadal żyje.

- Wiesz co? - powiedział Ron. - Myślę, że po­winniśmy porozmawiać z Lockhartem. Powiemy mu, co wiemy. Zamierza spróbować dostać się do tej Komnaty. Możemy mu powiedzieć o bazyliszku i o tym, gdzie, według nas, trzeba jej szukać.

Harry nie był w stanie wymyślić nic innego, a sam bardzo chciał coś zrobić, więc się zgodził. Reszta Gryfonów wokół nich była w tak żałosnym stanie i tak współczuła Weasleyom, że nikt nie próbował ich zatrzymywać, kiedy wstali, przeszli przez pokój i opuścili go przez dziurę w portrecie.

Kiedy szli do gabinetu Lockharta, zapadała już ciemność. Zatrzymali się pod drzwiami, zza których dochodziły dziw­ne odgłosy: jakieś szurania, dudnienia, trzaski i pospieszne kroki.

Harry zapukał i nagle wszystko ucichło. Po chwili drzwi się uchyliły i zobaczyli jedno oko Lockharta łypiące na nich przez bardzo wąską szparę.

- Och... pan Potter... pan Weasley... - wybąkał, uchylając drzwi nieco szerzej. - Jestem akurat trochę za­jęty. Gdybyście mogli się streszczać...

- Panie profesorze, mamy dla pana pewne informacje - powiedział Harry. - Sądzimy, że mogą panu pomóc.

- Ee... no... to nie jest aż tak... - Przynajmniej na tej stronie twarzy Lockharta, którą widzieli przez szparę, było widać ogromne zmieszanie. - To znaczy... no... dobrze.

Otworzył drzwi i weszli do środka.

Jego gabinet został prawie całkowicie ogołocony. Na podłodze stały dwa wielkie kufry. Do jednego wrzucono w nieładzie ciemnozielone, jasnoróżowe, śliwkowe i grana­towe szaty, w drugim znajdowały się byle jak ułożone książ­ki. Fotografie, które zwykle wisiały na ścianach, teraz leżały w pudełkach na biurku.

- Wybiera się pan gdzieś? - zapytał Harry.

- Eee... no... tak - odpowiedział Lockhart, zdziera­jąc z drzwi plakat ze swoim zdjęciem naturalnej wielkości i zwijając go w rulon. - Pilne wezwanie... nie mogę odmówić... muszę jechać...

- A co z moją siostrą? - zapytał ostro Ron.

- No... jeśli chodzi o to... niesłychanie mi przykro...

- odpowiedział Lockhart, unikając ich spojrzeń i wysuwa­jąc szufladę, której zawartość zaczął przekładać do torby.

- Chyba nikomu nie jest tak żal, jak mnie...

- Jest pan nauczycielem obrony przed czarną magią!

- zawołał Harry. - Nie może pan teraz odejść! Tutaj się dzieją straszne rzeczy!

- No cóż, muszę powiedzieć... kiedy przyjmowałem to stanowisko... - mruknął Lockhart, układając stertę skar­petek na swoich barwnych szatach - zakres obowiązków nie wskazywał... nie mogłem się spodziewać, że...

- Czy to znaczy, że pan po prostu daje nogę? - zapytał z niedowierzaniem Harry. - Po tym wszystkim, co pan opisywał w swoich książkach?

- Książki można źle zrozumieć - powiedział łagod­nie Lockhart.

- Przecież to pan je napisał! - krzyknął Harry.

- Mój drogi chłopcze - rzekł Lockhart, prostując się i marszcząc czoło. - Skorzystaj ze swojego zdrowego roz­sądku. Moje książki nie sprzedawałyby się tak dobrze, gdy­by ludzie nie sądzili, że to właśnie ja dokonałem tego wszy­stkiego. Nikt nie zechce czytać o jakimś szpetnym armeńskim czarowniku, nawet jeśli uwolni wioskę od wilkołaków. Wyglądałby okropnie na okładce. Bez smaku, stylu, źle ubrany i w ogóle. A czarownica, która przepędziła zjawę z Bandon, miała zajęczą wargę. Chodzi mi o to, że...

- To znaczy, że pan przypisuje sobie czyny, których dokonali inni? - zapytał Harry z niedowierzaniem.

- Harry, Harry - powiedział Lockhart, kręcąc nie­cierpliwie głową - to nie jest takie proste, jak ci się wy­daje. Włożyłem w to mnóstwo pracy. Musiałem tych ludzi odnaleźć. Zapytać ich, jak im się udało tego dokonać. Rzucić na nich Zaklęcie Zapomnienia, żeby nie pamiętali, że coś takiego zrobili. Z czego jak z czego, ale z moich zaklęć pamięci jestem naprawdę dumny. Ciężko na to wszystko zapracowałem, Harry. Tu nie chodzi o jakieś tam rozdawa­nie autografów czy robienie sobie zdjęć. Jeśli chcesz być sławny, musisz być przygotowany na długą, ciężką orkę.

Zatrzasnął wieka kufrów i zamknął je na klucz.

- Rozejrzyjmy się - powiedział. - Chyba już wszyst­ko. Tak. Pozostało tylko jedno.

Wyciągnął różdżkę i odwrócił się do nich.

- Okropnie mi przykro, chłopcy, ale muszę na was rzucić moje Zaklęcie Zapomnienia. Nie mogę pozwolić, żebyście łazili po zamku i zdradzali wszystkim moje sekrety. Nie sprzedałbym kolejnej książki...

Harry zdążył wyciągnąć swoją różdżkę. Lockhart już podnosił swoją, kiedy Harry ryknął:

- Expelliarmus!

Lockharta odrzuciło do tyłu; upadł, przewracając się o swoje kufry. Jego różdżka wyleciała w powietrze; Ron złapał ją i wyrzucił przez otwarte okno.

- Nie trzeba było pozwolić, żeby Snape nauczył nas tego zaklęcia - powiedział Harry ze złością, odsuwając kopniakiem kufer. Lockhart patrzył na niego z podłogi, znowu żałosny i jakby sflaczały. Harry wciąż celował w nie­go różdżką.

- Czego ode mnie chcecie? - jęknął Lockhart. - Nie wiem, gdzie jest ta Komnata. Nic wam nie pomogę.

- Ma pan szczęście - rzekł Harry, zmuszając go koń­cem różdżki do powstania. - Tak się składa, że my wie­my, gdzie ona jest. I co jest w środku. Idziemy.

Wyprowadzili Lockharta z gabinetu i zeszli po najbliż­szych schodach, a potem, idąc ciemnym korytarzem z ma­gicznymi napisami, doszli do drzwi łazienki Jęczącej Marty.

Kazali Lockhartowi wejść pierwszemu. Wszedł, dygocąc na całym ciele, co Harry’emu sprawiło dziwną satysfakcję.

Jęcząca Marta siedziała na rezerwuarze w ostatniej ka­binie.

- Ach, to ty - powiedziała, kiedy zobaczyła Harry’ego. - Czego chcesz tym razem?

- Zapytać cię, jak umarłaś - odpowiedział Harry.

Marta nagle całkowicie się zmieniła. Sprawiała wrażenie zachwyconej tym pytaniem, które najwyraźniej połechtało jej próżność.

- Oooooch, to było straszne - powiedziała z roz­koszą. - To stało się właśnie tutaj. Umarłam w tej oto kabinie. Pamiętam to dobrze. Schowałam się tutaj, bo Oliwią Hornby dokuczała mi z powodu moich okularów. Drzwi były zamknięte, ja ryczałam i nagle usłyszałam, że ktoś wchodzi. Wchodzi i mówi coś dziwnego. Chyba w jakimś obcym języku. W każdym razie, wydawało mi się, że to mówi chłopiec. Więc otworzyłam drzwi, żeby mu powiedzieć, że to toaleta dla dziewczyn, i wtedy... - Marta zrobiła ważną minę, twarz jej zajaśniała - wtedy umarłam.

- Jak? - zapytał Harry.

- Nie mam pojęcia - odpowiedziała Marta przyci­szonym głosem. - Pamiętam tylko, że zobaczyłam parę wielkich żółtych oczu. Poczułam, jakby mi zdrętwiało całe ciało, a potem... potem już szybowałam w powietrzu, odla­tywałam... - Spojrzała na Harry ego rozmarzonym wzro­kiem. - A potem wróciłam. Postanowiłam nastraszyć Oliwię Hornby. Och, bardzo żałowała, że wyśmiewała się z moich okularów.

- Gdzie dokładnie zobaczyłaś te oczy? - zapytał Harry.

- Gdzieś tu - odpowiedziała Marta, machając ręką w stronę umywalki.

Harry i Ron podbiegli do umywalki. Lockhart stał nie­ruchomo, z twarzą zastygłą w przerażeniu.

Umywalka wyglądała zupełnie zwyczajnie. Zbadali ją dokładnie, cal po calu, wewnątrz i na zewnątrz, łącznie z rurami pod spodem. I nagle Harry to zobaczył: na boku jednego z mosiężnych kranów wydrapany był maleńki wąż.

- Ten kran nigdy nie działał - powiedziała beztro­sko Marta, kiedy próbował go odkręcić.

- Harry - szepnął Ron - powiedz coś. W języku wężów.

- Ale... - Harry zaczął myśleć gorączkowo.

Do tej pory udawało mu się mówić tym językiem tylko wtedy, gdy miał do czynienia z prawdziwym wężem. Wpa­trywał się w maleńki rysunek, starając się wyobrazić sobie, że to żywy wąż.

- Otwórz się - powiedział.

Spojrzał na Rona, który potrząsnął głową i powiedział:

- Po angielsku.

Harry znowu popatrzył na węża, całą siłą woli zmuszając się do uwierzenia, że to żywy wąż. Kiedy poruszył głową, blask świecy wywołał wrażenie, jakby wąż drgnął.

- Otwórz się - powtórzył.

Tym razem nie usłyszał własnych słów, ale dziwny syk, a kran natychmiast rozjarzył się białym blaskiem i zaczął się obracać. W następnej sekundzie poruszyła się cała umywal­ka. I nagle znikła, ukazując wylot olbrzymiej rury, tak szerokiej, że mógłby się do niej wśliznąć człowiek.

Harry usłyszał zduszony okrzyk Rona. Podniósł głowę i spojrzał na niego. Już wiedział, co teraz zrobi.

- Schodzę tam - powiedział.

Nie mógł tego nie zrobić, teraz, kiedy wreszcie znalazł wejście do Komnaty Tajemnic, nawet gdyby nie było choć najmniejszej, najbardziej nieprawdopodobnej szansy, że Ginny może jeszcze żyć.

- Ja też - powiedział Ron. Zapanowało krótkie milczenie.

- No... chyba już mnie nie potrzebujecie - rzeki Lockhart, a na jego pobladłej twarzy pojawił się cień jego dawnego uśmiechu. - Więc ja po prostu...

Położył rękę na klamce, ale i Ron, i Harry wycelowali w niego różdżki.

- Wejdziesz tam pierwszy - warknął Ron. Lockhart, biały jak kreda, pozbawiony swojej różdżki, zbliżył się do otworu.

- Chłopcy... - wybąkał słabym głosem - chło­pcy, co nam to da?

Harry dźgnął go w plecy końcem różdżki. Lockhart włożył nogi do rury.

- Naprawdę nie sądzę... - zaczął, ale Ron popchnął go i Lockhart zniknął im z oczu. Harry szybko wskoczył za nim.

Poczuł się tak, jakby ze straszliwą szybkością pomknął nie kończącą się, śliską, krętą i ciemną zjeżdżalnią w parku wodnym. Raz po raz migały po bokach wyloty innych rur, ale już nie tak szerokich jak ta, którą spadał coraz niżej i niżej, głębiej niż lochy pod zamkiem. Za sobą słyszał Rona, obijającego się na zakrętach.

A potem, kiedy już zaczął się niepokoić, co będzie, jeżeli w końcu wypadnie, rura zmieniła kierunek na prawie po­ziomy i wyleciał z niej z mokrym plaśnięciem na dno cie­mnego tunelu, dość wysokiego, by w nim stanąć. Tuż obok Lockhart dźwigał się na nogi, cały okryty szlamem i blady jak duch. Harry odsunął się, bo usłyszał wylatującego z rury Rona.

- Musimy być chyba parę mil pod szkołą - powie­dział Harry, a jego głos odbił się głuchym echem po tunelu.

- Może pod jeziorem - dodał Ron, przyglądając się ciemnym, obślizgłym ścianom.

Wszyscy trzej wpatrzyli się w ciemność przed nimi.

- Lumos! - mruknął Harry do swojej różdżki, a ta natychmiast zapłonęła bladym światłem. - Idziemy - rzekł do Rona i Lockharta.

Ruszyli przed siebie, chlupocąc nogami po mokrej posa­dzce.

Tunel był tak ciemny, że niewiele widzieli przed sobą. Ich cienie na wilgotnych ścianach poruszały się jak mroczne widma.

- Pamiętajcie - powiedział cicho Harry - kiedy tylko usłyszycie lub zobaczycie jakiś ruch, natychmiast za­mknijcie oczy...

Ale w tunelu było cicho jak w grobie, a pierwszym nieoczekiwanym odgłosem, jaki usłyszeli, było donośne chrupnięcie, kiedy Ron nadepnął na coś, co okazało się czaszką szczura. Harry opuścił różdżkę, żeby przyjrzeć się posadzce i zobaczył, że jest zasłana kośćmi małych zwierząt. Starając się nie myśleć o tym, jak będzie wyglądać Ginny, kiedy ją odnajdą, prowadził ich ciemnym tunelem, który zakręcał teraz łagodnie.

- Harry, tam coś jest... - rozległ się ochrypły głos Rona, a potem poczuł jego uścisk na ramieniu.

Zamarli, wbijając oczy w ciemność. Harry dostrzegł za­rys czegoś wielkiego i poskręcanego, co leżało przed nimi w tunelu. Nie poruszało się.

- Może śpi - wydyszał, odwracając się, żeby spoj­rzeć na Rona i Lockharta.

Lockhart przyciskał dłonie do oczu. Harry znowu odwró­cił głowę w kierunku tego czegoś, a serce biło mu tak szybko, że aż bolało.

Powoli, mrużąc oczy tak, że ledwo widział przez wąskie szparki powiek, ruszył naprzód, wyciągając przed sobą różdżkę.

Jej światło ześliznęło się po olbrzymiej, jadowicie zielonej skórze węża, spoczywającej w splotach na podłodze tunelu. Potwór, który ją zrzucił, musiał mieć przynajmniej dwadzie­ścia stóp.

- O rany... - szepnął Ron.

Nagle coś się za nimi poruszyło. Gilderoyowi Lockhartowi kolana odmówiły posłuszeństwa.

- Wstawaj - powiedział ostro Ron, celując w niego różdżką.

Lockhart wstał... a potem rzucił się na Rona, zwalając go z nóg.

Harry skoczył do przodu, ale zrobił to za późno. Lockhart zdążył się wyprostować. Dyszał ciężko, ale uśmiech wrócił na jego twarz. W ręku trzymał różdżkę Rona.

- Koniec przygody, chłopcy! - powiedział swoim daw­nym tonem. - Wezmę kawałek tej skóry, powiem im, że było za późno, żeby uratować tę dziewczynkę, a wy dwaj w tragiczny sposób postradaliście rozum na widok jej poszar­panego ciała. Pożegnajcie się ze swoimi wspomnieniami!

Uniósł oklejoną taśmą różdżkę Rona i ryknął:

- Obliviate!

Różdżka eksplodowała z siłą małej bomby. Harry złapał się za głowę i rzucił się do przodu. Ślizgając się na skórze węża, zdążył umknąć przed wielkimi kawałami sufitu, które waliły się na podłogę. W następnej chwili stał samotnie, wpatrując się w piętrzącą się przed nim ścianę gruzu.

- Ron! - krzyknął. - Nic ci nie jest? Ron!

- Jestem tutaj! - dobiegł go zduszony głos Rona spoza zwaliska gruzu. - Nic mi się nie stało. Ale ten parszywiec... chyba go rozsadziło.

Rozległ się głuchy łomot, a potem głośne „auu!” Spra­wiało to wrażenie, jakby Ron z całej siły kopnął Lockharta w goleń.

- Co teraz? - rozległ się głos Rona, brzmiący raczej rozpaczliwie. - Nie przejdziemy. Potrwa całe wieki, za­nim się przekopiemy.

Harry spojrzał na sklepienie tunelu. Pojawiły się na nim szerokie szczeliny. Jeszcze nigdy nie próbował rozwalić za pomocą magii czegoś tak solidnego, jak to zwalisko, a ta chwila wcale nie wydawała się najodpowiedniejsza do prób. A jeśli cały tunel się zawali?

Spoza ściany gruzu rozległo się kolejne głuche łupnięcie i jeszcze jedno „auu!” Tracili czas. Ginny już od wielu godzin jest w Komnacie Tajemnic. Harry zrozumiał, że ma tylko jedno wyjście.

- Poczekaj tutaj! - zawołał do Rona. - Czekaj tu z Lockhartem. Ja idę dalej. Jeśli nie wrócę w ciągu godziny. - zawiesił głos.

- Spróbuję usunąć trochę tego gruzu - odezwał się Ron, starając się, żeby jego głos brzmiał spokojnie. - Więc będziesz mógł... będziesz mógł wrócić. I... Harry...

- Niedługo się zobaczymy - powiedział Harry, sta­rając się, żeby zabrzmiało to przekonująco.

I ruszył samotnie naprzód, mijając skórę olbrzymiego węża.

Wkrótce umilkł hałas, jaki robił Ron, starając się posze­rzyć wyłom w ścianie gruzu. Tunel wciąż zmieniał kierunek. Każdy nerw w ciele Harry’ego był boleśnie napięty. Bardzo chciał, żeby tunel już się skończył, a jednocześnie bardzo się bał, co spotka na końcu. I wreszcie, kiedy minął jeszcze jeden zakręt, zobaczył przed sobą solidny mur, na którym wyrzeźbione były dwa splecione ze sobą węże z oczami z wielkich, połyskujących szmaragdów.

Harry podszedł do ściany, czując dziwną suchość w gard­le. Nie było potrzeby udawać, że kamienne węże są żywe, bo ich oczy naprawdę wyglądały jak żywe.

Domyślił się, co powinien zrobić. Odchrząknął i wydało mu się, że szmaragdowe oczy drgnęły.

- Otwórz się - rozkazał cichym sykiem.

Węże rozdzieliły się, pojawiła się szczelina i dwie połowy muru rozsunęły się gładko, ginąc w ścianie. Harry, dygocąc od stóp do głów, wszedł do środka.

Date: 2015-12-11; view: 823