Home Random Page


CATEGORIES:

BiologyChemistryConstructionCultureEcologyEconomyElectronicsFinanceGeographyHistoryInformaticsLawMathematicsMechanicsMedicineOtherPedagogyPhilosophyPhysicsPolicyPsychologySociologySportTourism






TROCHĘ POŚWIĘCENIA 18 page

Kopnięty krab przeleciał nad głową Geralta, plusnął w fale. Wiedźmin szedł powoli wzdłuż krawędzi półki, wpatrzony w czarną, nieprzeniknioną wodę. Słyszał rytmiczne stukanie kamienia, którym Jaskier odkuwał małże od skały.

- Jaskier! Chodź tu, zobacz!

Poszarpana, spękana półka kończyła się nagle równą, ostrą krawędzią, opadała w dół prostym kątem. Pod powierzchnią wody widać było wyraźnie ogromne, kanciaste, regularne bloki białego marmuru, obrośnięte glonami, mięczakami i ukwiałami, falującymi w wodzie jak kwiaty na wietrze.

- Co to jest? Wygląda jak... Jak schody.

- Bo to są schody - szepnął Jaskier w podziwie. -Ooo, to są schody, które wiodą do podwodnego miasta. Do legendarnego Ys, które pochłonęły fale. Słyszałeś legendę o mieście otchłani, o Ys Pod Wodami? Ooo, napiszę o tym balladę, taką, że konkurencji oko zbieleje. Muszę to obejrzeć z bliska... Zobacz, tam jest jakaś mozaika, coś tam jest wyryte czy wykute.. Jakieś napisy? Odsuń się, Ge-rait.

- Jaskier! Tam jest głębia! Zsuniesz się...

- Eee tam. I tak jestem mokry. Zobacz, tu jest płytko, po pas zaledwie, na tym pierwszym stopniu. I szeroko jak na sali balowej. O, psiakrew...

Geralt błyskawicznie wskoczył do wody i podtrzymał barda, zapadniętego po szyję.

- Potknąłem się o to gówno - Jaskier, łapiąc powietrze, otrząsnął się, unosząc oburącz ociekającego wodą, dużego, płaskiego małża o skorupie kobaltowej barwy, obrośniętej kudełkami glonów. - Pełno tego na tych schodach. Ładny ma kolor, nie uważasz? Daj, wsadzę go do twojej torby, moja już jest pełna.

- Wyłaź stąd - warknął wiedźmin rozeźlony. - Natychmiast wyłaź na półkę, Jaskier. To nie zabawa.

- Cicho. Słyszałeś? Co to było? Geralt słyszał. Dźwięk dobiegł z dołu, spod wody. Głuchy i głęboki, choć jednocześnie nikły, cichy, krótki, urwany. Dźwięk dzwonu.

- Dzwon, niech mnie - szepnął Jaskier, gramoląc się na półkę. - Miałem rację, Geralt. To dzwon zatopionego Ys, dzwon grodu upiorów przytłumiony ciężarem głębiny. To potępieńcy przypominają nam...

- Zamkniesz się wreszcie?

Dźwięk powtórzył się. Znacznie bliżej.

- ... przypominają nam - ciągnął bard, wykręcając przemoczone poły kubraka - o swoim strasznym losie. Ten dzwon, to przestroga...



Wiedźmin przestał zwracać uwagę na głos Jaskra i przestawił się na inne zmysły. Czuł. Czuł coś.

- To przestroga - Jaskier wysunął lekko język, co zwykł był czynić, gdy się skupiał. - Przestroga, albowiem... hmm.. Byśmy nie zapomnieli... hmm... hmmm... Już mam!

Brzmi głucho serce dzwonu, śpiewa pieśń o śmierci

O śmierci, którą wszakże łatwiej znieść niźli niepamięć...

Woda tuż obok wiedźmina eksplodowała. Jaskier wrzasnął. Wyłaniający się z piany wyłupiastooki potwór zamierzył się na Geralta szerokim, zębatym, kosopodobnym ostrzem. Geralt miał miecz w ręku już w chwili, gdy woda zaczynała się wygarbiać, teraz więc tylko pewnie zakręcił się w biodrach i chlasnął potwora przez obwisłe, łu-skowate podgardle. Natychmiast obrócił się w drugą stronę, gdzie burzył wodę następny, w dziwacznym hełmie, w czymś, co przypominało zbroję z zaśniedziałej miedzi. Wiedźmin szerokim zamachem miecza odbił ostrze godzącej w niego krótkiej włóczni i z impetem, jaki dało mu to odbicie, ciął przez rybiogadzi, zębaty pysk. Odskoczył w stronę krawędzi półki, rozbryzgując wodę.

- Uciekaj, Jaskier!

- Daj rękę!

- Uciekaj, do cholery!

Następny stwór wychynął z fal, świszcząc zakrzywioną szablą, trzymaną w zielonej, kostropatej łapie. Wiedźmin odbił się plecami od najeżonej muszlami krawędzi skały, wszedł w pozycję, ale rybiooki stwór nie zbliżał się. Wzrostem dorównywał Geraltowi, woda sięgała mu również do pasa, ale imponująco zjeżony grzebień na głowie i rozdęte skrzela sprawiały, że wydawał się większy. Grymas, krzywiący szeroką, uzbrojoną zębami paszczękę, do złudzenia przypominał okrutny uśmiech.

Stwór, nie zwracając uwagi na dwa drgające, unoszące się w czerwonej wodzie ciała, podniósł swoją szablę, trzymaną oburącz za długą, pozbawioną jelca rękojeść. Jeszcze mocniej strosząc grzebień i skrzela, zwinnie zakręcił klingą w powietrzu. Geralt słyszał, jak lekkie ostrze syczy i furkocze.

Stwór zrobił krok do przodu, posyłając w stronę wiedźmina falę. Geralt zamłynkował, zafurkotał mieczem w odpowiedzi. I też zrobił krok, przyjmując wyzwanie.

Rybiooki zręcznie obrócił długie palce na rękojeści i powoli opuścił opancerzone szylkretem i miedzią ramiona, zanurzył je aż po łokcie, kryjąc broń pod wodą. Wiedźmin ujął miecz oburącz - prawą dłonią tuż pod jelcem, lewą za głowicę, uniósł broń do góry i nieco w bok, powyżej prawego ramienia. Patrzył w oczy potwora, ale to były opalizujące oczy ryby, oczy o tęczówkach w kształcie kropli, połyskujących zimno i metalicznie. Oczy, które niczego nie wyrażały i nie zdradzały niczego. Niczego, co mogłoby uprzedzić o ataku.

Z głębiny, z dołu schodów, niknących w czarnej otchłani, dobiegały dźwięki dzwonu. Coraz bliższe, coraz wyraźniejsze.

Rybiooki runął do przodu, wyrywając klingę spod wody, zaatakował szybkim jak myśl, dolnobocznym cięciem. Geralt miał po prostu szczęście - założył, że cios będzie zadany od prawej. Sparował ostrzem skierowanym ku dołowi, silnie wykręcając korpus, natychmiast obrócił miecz, wiążąc go na płask z szablą potwora. Teraz wszystko zależało od tego, który z nich prędzej obróci palce na rękojeści, kto pierwszy przejdzie z płaskiego, statycznego zwarcia kling do ciosu, ciosu, którego siłę budowali już obaj, przenosząc ciężar ciała na właściwą nogę. Geralt wiedział już, że obaj są jednakowo szybcy.

Ale rybiooki miał dłuższe palce.

Wiedźmin ciął go w bok, powyżej biodra, wykręcił się w półobrót, rozchlastał, napierając na klingę, umknął bez trudu przed szerokim i bezładnym, rozpaczliwym i pozbawionym gracji uderzeniem. Potwór, bezgłośnie otwierając rybi pysk, zniknął pod wodą, w której tętniły ciemnoczerwone obłoki.

- Daj rękę! Prędko! - wrzasnął Jaskier. - Płyną, całą kupą! Widzę ich!

Wiedźmin chwycił prawicę barda i wyrwał się z wody na kamienną półkę. Za nim, szeroko, chlusnęła fala.

Zaczynał się przypływ.

Uciekali chyżo, ścigani przez przybierającą wodę. Geralt obejrzał się i zobaczył, jak z morza wypryskują kolejne, liczne rybostwory, jak rzucają się w pościg, skacząc zwinnie na muskularnych nogach. Bez słowa przyspieszył bieg.

Jaskier dyszał, biegł ciężko, rozpryskując wodę, już sięgającą kolan. Nagle potknął się, upadł, chlapnął pomiędzy morszczyny, wspierając się na rozdygotanych rękach. Geralt chwycił go za pas, wyrwał z piany gotującej się dookoła.

- Biegnij! - krzyknął. - Zatrzymam ich!

- Geralt...

- Biegnij, Jaskier! Zaraz woda wypełni rozpadlinę, a wtedy nie wydostaniemy się stąd! Pędź iłe sił!

Jaskier jęknął i pobiegł. Wiedźmin biegł za nim, Ucząc, że potwory rozciągną się w pościgu. Wiedział, że w walce z całą grupą nie ma szans.

Dognali go przy samej rozpadlinie, bo woda była już na tyle głęboka, by mogli płynąć, podczas gdy on z trudem, nurzając się w pianie, drapał się w górę po oślizgłych kamieniach. W rozpadlinie było jednak zbyt ciasno, by mogli go opaść ze wszystkich stron. Zatrzymał się w niecce, w tej, w której Jaskier znalazł czaszkę.

Zatrzymał się, odwrócił. I uspokoił.

Pierwszego dosięgną! samym końcem miecza w miejsce, gdzie powinna być skroń. Drugiemu, uzbrojonemu w coś w rodzaju krótkiego berdysza, rozpłatał brzuch. Trzeci uciekł.

Wiedźmin rzucił się w górę wąwozu, ale w tym samym momencie wzbierająca fala zahuczała, wybuchnęła pianą, zakotłowała wirem w kominie, zerwała go z głazów i powlokła w dół, w kipiel. Zderzył się z trzepocącym w wirze rybostworem, odrzucił go kopniakiem. Ktoś chwycił go za nogi i pociągnął w dół, na dno. Walnął plecami o skałę, otworzył oczy, w samą porę, by zobaczyć ciemne kształty tamtych, dwa szybkie błyski. Pierwszy błysk sparował mieczem, przed drugim odruchowo zasłonił się lewą ręką. Poczuł uderzenie, ból, a zaraz po tym ostre szczypnięcie soli. Odbił się nogami od dna, wyprysnął w górę, ku powierzchni, złożył palce, odpalił Znak. Eksplozja była głucha, dźgnęła uszy krótkim paroksyzmem bólu. Jeżeli wyjdę z tego, pomyślał, młócąc wodę rękami i nogami, jeżeli z tego wyjdę, pojadę do Yen do Yengerbergu, spróbuję jeszcze raz... Jeżeli z tego wyjdę...

Wydało mu się, że słyszy buczenie trąby. Lub rogu. Fala, ponownie wybuchając w kominie, uniosła go do góry, wyrzuciła brzuchem na wielki głaz. Teraz słyszał wyraźnie buczenie rogu, wrzaski Jaskra, zdające się dobiegać ze wszystkich stron równoczbśnie. Wydmuchnął słoną wodę z nosa, rozejrzał się, odrzucając z twarzy mokre włosy. Był na brzegu, tuż przy miejscu, z którego wyruszyli. Leżał brzuchem na kamieniach, dookoła białą pianą gotował się przybój. Za nim, w wąwozie, teraz już będącym wąską zatoką, tańczył na falach wielki, szary delfin. Na jego grzbiecie, miotając mokrymi, seledynowymi włosami, siedziała syrenka. Miała piękne piersi.

- Białowłosy! - zaśpiewała, machając ręką, w której trzymała dużą, stożkowatą, spiralnie skręconą konchę. - Żyjesz?

- Żyję - zdziwił się wiedźmin. Piana wokół niego zrobiła się różowa. Lewe ramię sztywniało, szczypało od soli. Rękaw kurtki był rozcięty, równo i prosto, z rozcięcia buchała krew. Wyszedłem z tego, pomyślał, znowu się udało. Ale nie, nigdzie nie pojadę.

Zobaczył Jaskra, który biegł ku niemu, potykając się na mokrych otoczakach.

- Powstrzymałam ich! - zaśpiewała syrenka i znowu zadęła w konchę. - Ale nie na długo! Uciekaj i nie wracaj tu, białowłosy! Morze... Nie jest dla was!

- Wiem! - odkrzyknął - Wiem! Dziękuję, Sh'eenaz!

VII

- Jaskier - odezwała się Oczko, rozdzierając zębami - koniec bandaża i motając supeł na nadgarstku Geralta. - Wyjaśnij mi, skąd wzięła się pod schodami kupa ślimaczych skorup? Żona Drouharda właśnie je sprząta i nie ukrywa przy tym, co o was obu sądzi.

- Skorupy? - zdziwił się Jaskier. - Jakie skorupy? Pojęcia nie mam. Może upuściły je przelatujące kaczki?

Geralt uśmiechnął się, obracając twarz w cień. Uśmiechnął się na wspomnienie bluźnierstw Jaskra, który spędził całe popołudnie na otwieraniu muszli i grzebaniu w oślizgłym mięsie, pokaleczył sobie palce i upaprał koszulę, ale nie znalazł ani jednej perły. I nie dziwota, albowiem prawdopodobnie nie były to żadne periopławy, ale zwykłe skójki czy omułki. Pomysł, by na małżach gotować zupę, porzucili, gdy Jaskier otworzył pierwszą skorupę - mięczak wyglądał nieapetycznie i śmierdział tak, że aż łzy ciekły z oczu.

Oczko zakończyła bandażowanie i usiadła na odwróconym cebrze. Wiedźmin podziękował, oglądając zgrabnie opatrzoną rękę. Rana była głęboka i dość długa, obejmowała też łokieć, który wściekle bolał przy poruszeniach. Opatrzyli ją prowizorycznie jeszcze na brzegu morza, ale nim dotarli do domu, zaczęła krwawić ponownie. Tuż przed przyjściem dziewczyny Geralt wlał w rozsieczone przedramię eliksir koagulujący krew, poprawił eliksirem znieczulającym, a Essi nakryła ich w chwili, gdy próbowali z Jaskrem zszyć ranę za pomocą nitki uwiązanej do rybackiego haczyka. Oczko sklęła ich i sama wzięła się za opatrunek, a w tym czasie Jaskier uraczył ją barwną opowieścią o walce, zastrzegając sobie przy tym kilkakrotnie wyłączne prawa do ballady o całym wydarzeniu. Essi, rzecz jasna, zasypała Geralta lawiną pytań, na które nie umiał odpowiedzieć. Odebrała to źle, najwyraźniej odniosła wrażenie, że tai coś przed nią. Naburmuszyła się i zaprzestała indagacji.

- Agloval już wie - powiedziała. - Widziano was, powracających, a Drouhardowa, gdy zobaczyła krew na schodach, poleciała na plotki. Naród kopnął się ku skałom w nadziei, że fale coś wyrzucą, kręcą się tam do tej pory, ale, o ile wiem, niczego nie znaleźli.

- I nie znajdą - rzekł wiedźmin. - Do Aglovala wybiorę się jutro, ale uprzedź go, jeśli możesz, by zabronił ludziom kręcić się koło Smoczych Kłów. Tylko ani słowa, proszę, o tych schodach ani o Jaskrowych fantazjach o mieście Ys. Zaraz znaleźliby się poszukiwacze skarbów i sensacji i padłyby nowe trupy...

- Nie jestem plotkarką - Essi nadąsała się, gwałtownie odrzuciła lok z czoła. - Jeżeli cię o coś pytam, to nie po to, by natychmiast biec z tym pod studnię i rozpowiadać praczkom.

- Przepraszam.

- Muszę wyjść - zakomunikował nagle Jaskier. - Umówiłem się z Akerettą. Geralt, biorę twój kubrak, bo mój jest nieludzko uświniony i ciągle jeszcze mokry. ,

- Wszystko tu jest mokre - rzekła z przekąsem Oczko, z odrazą trącając czubkiem trzewiczka porozrzucane części odzieży. - Jak tak można? To trzeba rozwiesić, porządnie wysuszyć... Jesteście okropni.

- Samo wyschnie - Jaskier naciągnął wilgotną kurtkę Geralta i z lubością przyjrzał się srebrnym ćwiekom na rękawach.

- Nie pleć. A to, co to jest? No nie, ta torba ciągle jeszcze pełna jest szlamu i wodorostów! A to... Co to takiego? Pfuj!

Geralt i Jaskier w milczeniu przyglądali się kobaltowe niebieskiej skorupie trzymanej przez Essi dwoma palcami. Zapomnieli. Małż był lekko otwarty i wyraźnie cuchnął.

- To prezent - powiedział trubadur, wycofując się ku drzwiom. - Jutro są twoje urodziny, prawda, Pacynko? No, to to jest prezent dla ciebie.

- To?

- Ładna, prawda? - Jaskier poniuchał i dodał szybko. - To od Geralta. To on dla ciebie wybrał. Och, już późno. Bywajcie...

Po jego wyjściu Oczko milczała przez chwilę. Wiedźmin patrzył na śmierdzącego małża i wstydził się. Za Jaskra i za siebie.

- Pamiętałeś o moich urodzinach? - spytała wolno Essi, trzymając muszlę daleko od siebie. - Naprawdę?

- Daj mi to - rzekł ostro. Wstał z siennika, chroniąc zabandażowaną rękę. - Przepraszam cię za,tego idiotę...

- Nie - zaprotestowała, wyciągając mały nożyk z pochwy przy pasku. - To rzeczywiście ładna muszelka, zachowam ją na pamiątkę. Trzeba ją tylko umyć, a przedtem pozbyć się... zawartości. Wyrzucę oknem, niech zjedzą koty.

Coś stuknęło o podłogę, potoczyło się. Geralt rozszerzył źrenice i zobaczył to coś znacznie wcześniej niż Essi.

 

To była perła. Pięknie opalizująca i połyskliwa perła blado błękitnej barwy, wielka jak spęczniało ziarnko grochu.

- Bogowie - Oczko dostrzegła ją również. - Geralt... Perła!

- Perła - zaśmiał się. - A więc jednak dostałaś prezent, Essi. Cieszę się.

- Geralt, ja nie mogę jej przyjąć. Ta perła warta jest...

- Jest twoja - przerwał jej. - Jaskier, chociaż zgrywa głupka, naprawdę pamiętał o twoich urodzinach. Naprawdę chciał sprawić ci radość. Mówił o tym, mówił głośno. Cóż, los usłyszał i spełnił, co należało.

- A ty, Geralt?

- Ja?

- Czy ty.. Też chciałeś sprawić mi radość? Ta perła jest taka piękna... Musi być ogromnie wartościowa... Nie żałujesz?

- Cieszę się, że ci się podoba. A jeżeli żałuję, to tego, że była tylko jedna. I tego, że...

- Tak?

- Że nie znam cię tak długo jak Jaskier, tak długo, żeby móc wiedzieć i pamiętać o twoich urodzinach. Żeby móc dawać ci prezenty i sprawiać ci radość. Żeby móc... nazywać cię Pacynką.

Zbliżyła się i nagle zarzuciła mu ręce na szyję. Zręcznie i szybko uprzedził jej ruch, umknął przed jej ustami, pocałował chłodno w policzek, obejmując ją zdrową ręką, niezręcznie, z rezerwą, delikatnie. Czuł, jak dziewczyna sztywnieje i cofa się powoli, ale tylko na długość rąk, wciąż spoczywających na jego ramionach. Wiedział, na co czeka, ale nie zrobił tego. Nie przyciągnął jej do siebie.

Essi puściła go, odwróciła się w stronę uchylonego, brudnego okienka.

- Oczywiście - powiedziała nagle. - Ledwie mnie znasz. Zapomniałam, że ty ledwie mnie znasz...

- Essi - rzekł po chwili milczenia. - Ja...

- Ja też ledwie cię znam - wybuchnęła, przerywając mu. - I co z tego? Kocham cię. Nic na to nie mogę poradzić. Nic.

- Essi!

- Tak. Kocham cię, Geralt. Jest mi wszystko jedno, co pomyślisz. Kocham cię od momentu, w którym cię zobaczyłam, tam, na zaręczynowym przyjęciu...

Zamilkła, opuściła głowę.

Stała przed nim, a Geralt żałował, że to ona, a nie rybiooki z szablą ukrytą pod wodą. Z rybiookim miał szansę. Z nią nie.

- Nic nie mówisz - stwierdziła fakt. - Nic, ani słowa. Jestem zmęczony, pomyślał, i cholernie słaby. Muszę usiąść, ćmi mi się w oczach, straciłem trochę krwi i nic nie jadłem... Muszę usiąść. Przeklęta izdebka, pomyślał, oby spłonęła w czasie najbliższej burzy, trafiona piorunem. Przeklęty brak mebli, dwóch głupich krzeseł i stołu, który dzieli, przez który tak łatwo i bezpiecznie się rozmawia, można nawet trzymać się za ręce. A ja muszę usiąść na sienniku, muszę poprosić ją, by usiadła przy mnie. A wypchany grochowinami siennik jest niebezpieczny, stamtąd nie można się niekiedy wywinąć, wykonać uniku...

- Usiądź przy mnie, Essi.

Usiadła. Z ociąganiem. Taktownie. Daleko. Za blisko.

- Kiedy się dowiedziałam - szepnęła, przerywając długie milczenie - gdy usłyszałam, że Jaskier przywlókł cię, pokrwawionego, wybiegłam z domu jak szalona, gnałam na oślep, na nic nie zwracając uwagi. I wtedy... Wiesz, o czym pomyślałam? Że to magia, że rzuciłeś na mnie urok, potajemnie, zdradziecko oczarowałeś mnie, zauroczyłeś Znakiem, twoim wilczym medalionem, złym okiem. Tak pomyślałam, ale nie zatrzymałam się, biegłam dalej, bo zrozumiałam, że pragnę... pragnę znaleźć się w twojej mocy. A rzeczywistość okazała się straszniejsza. Nie rzuciłeś na mnie uroku, nie użyłeś żadnych czarów. Dlaczego, Geralt? Dlaczego mnie nie zauroczyłeś?

Milczał.

- Gdyby to była magia - podjęła - wszystko byłoby takie proste i łatwe. Uległabym twojej mocy i byłabym szczęśliwa. Atak... Muszę... Nie wiem, co się ze mną dzieje...

Do diabła, pomyślał, jeśli Yennefer, gdy jest ze mną, czuje się jak ja teraz, to współczuję jej. I nigdy nie będę się już dziwił. Nigdy nie będę już nienawidził jej... Nigdy.

Bo może Yennefer czuje to, co ja teraz, czuje dogłębną pewność, że oto powinienem spełnić to, co jest niemożliwe do spełnienia, jeszcze bardziej niemożliwe do spełnienia niż związek Aglovala z Sh'eenaz. Pewność, że nie wystarczyłoby tu trochę poświęcenia, że trzeba by poświęcić wszystko, a i to nie wiadomo, czy wystarczyłoby. Nie, nie będę już nienawidził Yennefer za to, że nie może i nie chce dać mi więcej, niż trochę poświęcenia. Teraz wiem, że trochę poświęcenia to ogromnie dużo.

- Geralt - jęknęła Oczko, wciągając głowę w ramiona. - Tak bardzo mi wstyd. Wstydzę się tego, co czuję, tego, co jest jak jakaś przeklęta niemoc, jak zimnica, jak krótki oddech...

Milczał.

- Myślałam zawsze, że to piękny i wzniosły stan ducha, szlachetny i godny, nawet, jeżeli unieszczęśliwia. Przecież tyle ballad ułożyłam o czymś takim. A to jest organiczne, Geralt, podle i przejmująco organiczne. Tak może się czuć ktoś chory, ktoś, kto wypił truciznę. Bo tak, jak ktoś, kto wypił truciznę, jest się gotowym na wszystko w zamian za odtrutkę. Na wszystko. Nawet na poniżenie.

- Essi. Proszę cię...

- Tak. Czuję się poniżona, poniżona tym, że wszystko ci wyznałam, zapominając o godności, która każe cierpieć w milczeniu. Tym, ze moim wyznaniem wprawiłam cię w zakłopotanie. Czuję się poniżona tym, że jesteś zakłopotany. Ale ja nie mogłam inaczej. Jestem bezsilna. Zdana na łaskę, jak ktoś złożony chorobą. Zawsze bałam się choroby, momentu, w którym będę słaba, bezsilna, bezradna i samotna. Zawsze bałam się choroby, zawsze wierzyłam, że choroba byłaby najgorszym, co mogłoby mnie spotkać...

Milczał.

- Wiem - jęknęła znowu. - Wiem, że powinnam być ci wdzięczna, że... że nie wykorzystujesz sytuacji. Ale nie jestem ci wdzięczna. I tego też się wstydzę. Bo ja nienawidzę tego twojego milczenia, tych twoich przerażonych oczu. Nienawidzę cię. Za to, że milczysz. Za to, że nie kłamiesz, że nie... I jej też nienawidzę, tej twojej czarodziejki, chętnie pchnęła bym ją nożem za to, że... Nienawidzę jej. Każ mi wyjść, Geralt. Rozkaż mi, bym stąd wyszła. Bo sama, z własnej woli, nie mogę, a chcę stąd wyjść, pójść do miasta, do oberży... Chcę zemścić się na tobie za mój wstyd, za poniżenie, chcę znaleźć pierwszego lepszego...

Psiakrew, pomyślał, słysząc, jak jej głos opada niby szmaciana piłeczka tocząca się po schodach. Rozpłacze się, pomyślał, nie ma dwóch zdań, rozpłacze się. Co robić, cholera, co robić?

Skurczone ramiona Essi zadrgały silnie. Dziewczyna odwróciła głowę i zaczęła płakać, cichym, przerażająco spokojnym, nie wstrzymywanym płaczem.

Niczego nie czuję, stwierdził ze zgrozą, niczego, najmniejszego wzruszenia. To, że teraz obejmę jej plecy, to gest rozmyślny, wyważony, nie spontaniczny. Obejmę ją, bo czuję, że tak trzeba, nie dlatego, że pragnę. Niczego nie czuję.

Gdy objął ją, natychmiast przestała płakać, otarła łzy, mocno potrząsając głową i odwracając się tak, by nie mógł widzieć jej twarzy. A potem przywarła do niego silnie, wciskając głowę w pierś.

Trochę poświęcenia, pomyślał, tylko trochę poświęcenia. To ją przecież uspokoi, uścisk, pocałunek, spokojne pieszczoty... Ona nie chce więcej. A nawet, gdyby chciała, to co? Trochę poświęcenia, bardzo mało poświęcenia, przecież jest piękna i warta... Gdyby chciała więcej... To ją uspokoi. Cichy, spokojny, delikatny akt miłosny. A ja... Mnie przecież jest wszystko jedno, bo Essi pachnie werbeną, nie bzem i agrestem, nie ma chłodnej, elektryzującej skóry, włosy Essi nie są czarnym tornadem lśniących loków, oczy Essi są piękne, miękkie, ciepłe i modre, nie płoną zimnym, beznamiętnym, głębokim fioletem. Essi uśnie potem, odwróci głowę, otworzy lekko usta, Essi nie uśmiechnie się z tryumfem. Bo Essi...


Date: 2015-12-11; view: 809


<== previous page | next page ==>
TROCHĘ POŚWIĘCENIA 17 page | TROCHĘ POŚWIĘCENIA 19 page
doclecture.net - lectures - 2014-2024 year. Copyright infringement or personal data (0.012 sec.)